Moe naar bed, moe weer wakker!

Het is voor vele lastig voor te stellen en dat kan ik heel goed begrijpen. Je ziet het niet zoals iemand met een gebroken been. Moeilijk om daar na een hele tijd nog rekening mee te houden.

Maar van dit soort opmerkingen krijg ik bultjes. ‘Goh... Ik ben ook altijd warrig en moe, dat zijn alle moeders!’

Om nog wel leuke dingen te kunnen doen, moet je dus over je grenzen gaan en dat krijg je daarna dan voor je kiezen doordat ik dan 3-5 dagen hersteltijd nodig heb. Ik heb het er voor over want zo af en toe wat leuks doen geeft het leven weer zin.

Meestal slaap ik 8-10 uur per nacht. Dan hoor ik je denken.... wow wat een luxe als moeder van een kleine van 1,5 jaar. (En zeker daar ben ik ook heel erg blij mee!) Ik ga gemiddeld tussen 21:30/23:00 uur naar bed en wordt wakker van Vince die ‘s morgens vaak tussen 7:00/8:00 uur wakker wordt. Ik verzorg hem en dan is de energie al weer aardig op. Overdag doe ik nog een dutje als ik Vince op bed leg. Soms als ik een goede dag heb kan ik iets doen in het huishouden of ga ik fijn even wandelen met Vince naar de kinderboerderij.

Dat zijn de momenten waarop ik mij weer even mezelf voel. Klinkt stom maar ik heb dus helemaal geen hekel aan het huishouden. Ik geniet ervan als alles weer fijn schoon en opgeruimd is.

Werken lukt niet op dit moment. Ik wil zo veel ik heb zo veel dromen! Best frustrerend zonder werk altijd thuis en vervolgens leven van een uitkering. Ik hoop echt dat ik ooit weer kan gaan werken en mijn dromen achterna mag gaan.

Voor dat ik Hashimoto kreeg was ik altijd bezig en ondernam ik vaak leuke activiteiten. Soms mis ik dat leven maar ik denk maar zo er zijn vele ergere dingen en ik mag iedere dag van mijn kind genieten!