Mijn zwangerschap was geen roze wolk, in tegendeel zelfs..

Een op de vijf vrouwen ervaart psychische problemen tijdens de zwangerschap of in het eerste jaar na de geboorte van haar kind.

Een lange periode heb ik het geheim gehouden omdat ik veel schaamte voelde. Blij moest ik zijn dat is tenminste wat je verteld wordt in de media. Rondom deze periode zit een taboe, een postnatale depressie wordt steeds meer gehoord maar een prenatale depressie is vrij onbekend. Zullen we stoppen met doen alsof iedereen hetzelfde moet voelen want die van zelfsprekende roze wolk is niet zo van zelfsprekend..

Nadat ik erachter kwam dat ik in verwachting was van ons tweede kindje voelde ik mezelf iedere dag een beetje minder Tessa, iedere dag een beetje minder gelukkig. Moeilijk om bespreekbaar te maken want voor andere is het zo moeilijk te begrijpen. Ik moest door, zorgen voor mijn gezin want dat gaat niet vanzelf maar ik was verdrietig, moe en vooral in de war want ik had dit zo anders voorgesteld. De moeder, de vrouw, de dochter en vriendin die ik wilde zijn was ik niet meer althans dat is hoe ik het voelde. Dit hardop uitspreken, NEE! Hoe ondankbaar zal ik dan wel niet overkomen? Ondanks ik zelf wist dat ik mezelf niet goed voelde sloeg het bij mijn naaste in als een bom want zij hadden geen idee..

Geen gevoel naar het kindje in mijn buik. Huilend en overstuur lag ik op de bank bij de verloskundige wanneer ik een echo kreeg. Is dat mijn kindje, is dat mijn buik? Waarom voelt dit niet zo, dit voelt niet oké. Deze gedachten gingen door mijn hoofd.. ik voel de warme vertrouwde hand van mijn verloskundige op mijn schouder die mij probeert te kalmeren. Huilend in de auto op weg naar huis, compleet in de war want zwanger zijn is iets moois, iets magische, bijzonder en een groot wonder. Mijn angsten, verdriet, paniekaanvallen ( ja.. ook daar kreeg ik opeens last van ) en de schuldgevoelens passen niet in dit plaatje. Door mijn extreme gevoelens tijdens mijn zwangerschap creëerde ik een grote angst..  bang voor de gevolgen voor mijn kindje en mijn gevoelens, ik vreesde dat ik na de geboorte geen verbinding met mijn kindje zou voelen...

Negen weken zwanger, compleet in de war melde ik mezelf bij de huisarts. Daar waar ik in huilen uitbarsten en om hulp vroeg want ik verloor mezelf iedere dag een beetje meer. Uit ons gesprek trok hij snel een conclusie en dat is dat ik snel professionele hulp nodig had. Hij maakt een verwijzing voor de afdeling psychiatrie in het eramus.

De eerste afspraken worden al snel ingepland. Beangstigend want ik moest nu gaan praten, praten over mijn gevoelens en gedachten. Na enkele een op een afspraken met mijn psychiater die tevens ook mijn hoofdbehandelaar is geworden kreeg ik de diagnose depressie en ging ik een traject in, in vorm van een groepstherapie. Gesprekken, erkenning en vooral herkenning met andere zwangere vrouwen die zich mentaal in hetzelfde stadium als mij bevinden... 

Binnenkort vertel ik jullie meer! Laat vooral in de comments achter wat je zou willen weten..