Mijn wereld stond op zijn kop

Dit weekend is het alweer een jaar geleden. Een jaar geleden was dit een periode van veel angst onzekerheid en verdriet. Ik kan jullie werkelijk zeggen dat ik zoon heftige periode nog nooit heb mee gemaakt. En de oerkracht die op zoon moment bij iemand naar boven komt is niet normaal. Ineens heb je een stuk minder slaap nodig, doorlopen is wat je op zoon moment doet. En door al die lieve mensen om me heen kon ik recht op door blijven lopen! 

Een jaar geleden was het dan zover, ook wij moesten eraan geloven. Covid kreeg ook ons te pakken. Gelukkig reacheerde de kinderen er nauwelijks op. Maar ik en Patrick hadden er een stuk meer last van. Onze dagen waren gesplits, sochtends deed pat de Kids en smiddags ik. En zo probeerde we de dagen zo goed mogelijk door te komen. Naar een week onwijs ziek zijn krabbelde ik langzaam op. Ik had nog wel een hoesje, maar de koorts en de spierpijn was weg. Helaas gelde dit niet voor pat. Eigenlijk werd hij alleen maar zieker, hij bewoon steeds minder praten steeds minder en sliep steeds meer. Gelukkig mocht dylano al vrij snel uit quarantaine en kon dus naar mijn ouders. Dat was heel fijn. 

Op zondag ochtend begon ik toch me twijfels te krijgen, het hoesten van pat werd steeds erger en het ging door merg en been. Eigenlijk ben ik zelfs een beetje boos op hem geworden waarom die zelf niet aan de bel trok. We zijn met zijn 3e de auto in gestapt, en zijn naar de huisartsen post gereden. Eenmaal aangekomen hebben wij 3 kwartier gewacht, ik ben toen naar de bali gelopen dat het niet goed ging. Er is toen iemand gekomen om even snel een kijkje te nemen en zijn saturatie op te meten. Deze was zo laag dat we binnen een minuut werden geholpen. Vanaf dit moment ging het snel. Voor ik het wist stond de ambulance klaar om hem over te brengen naar het st antonius. Een kleine knuffel en kusje en weg was die... op dat moment storten ik in. Ik mocht niet mee ook niet langs en ik zou later te horen krijgen hoe en wat. De rillingen sloegen door me lijf. Wat als, komt het wel goed? Wanneer mag ik naar hem toe.. zoveel onzekerheid zoveel angst gaat dit wel goed.

Die dag was veel onzeker. Het doorde heel lang. Uit eindelijk kreeg ik te horen dat ik de volgende dag naar het ziekenhuis mocht. Maar dit was 1 uurtje per dag. Niet eerder en niet later want dan heb je pech. Gelukkig waren ze niet heel streng. En mocht ik soms eerder of later weg gaan. 

Naar maten de dagen vorderde ging het alleen maar slechter. Pat werd steeds stiller en bewoog eigenlijk niet meer. Hij lag daar maar in bed knikte af en toe nog maar meer niet. Ik kon contact met pat houden door onze telefoon eigenlijk deden we de hele dag video bellen zodat ik hem kon zien. Maar ook dit werd steeds minder. 

Dag naar dag ging hij steeds verder achteruit, hij at niet meer dronk bijna niet en ging er steeds slechter uit zien. Op donderdag is er daarom besloten hem over te plaatsen naar de IC hij hoefde niet in coma ze konden daar meer zuurstof bieden dan op de gewone afdeling en daarom moest die over. Ze hadden gezegt dat de kans klein was dat ze hem aan de beademing zouden leggen... 

Maar niks was minder waar. 

Vrijdag ochtend werd het gevreesde dus werkelijkheid, ik werd gebeld. Het is Patrick. Maar hij houd zelf de telefoon niet vast.. gedachtes gingen door me heen en eigenlijk wist ik het al. En toen ging zijn zuurstof masker af en zij hij "schat ze gaan me in slaap brengen, ik hou heel veel van jou". En weg was die. De arts zij me dat ik later nog gebeld zou worden.. 

Paniek ging er door me heen. Ik had nog nooit een Paniek aanval gehad, dus ik wist niet wat er gebeurde. 3 uur lang heb ik in deze Paniek aanval gezeten ik kwam er maar niet uit. Dylano was op dat moment thuis, hij was zo lief. Hij bracht me water en iets te eten en zij me ' mama rustig maar het komt wel goed '. Maar in werkelijkheid wisten we dat niet. Alles was nog zo onzeker. Zal die ooit nog wakker worden. Ik heb hem niet meer kunnen knuffelen, niet meer kunnen kussen. Of even met hem kunnen praten.. tranen bleven maar komen. Staan ging niet. Vayènna was die dag precies 6 maanden. Zal zij straks nog een papa hebben? Zal dylano nog met zijn vader kunnen stoeien? En ik? Hoe moet ik dit gaan doen. In mijn eentje 2 kinderen. Een huis een hond een kat. Waar is die zuurstof, ik kreeg geen lucht.. praten ging niet. 

Gelukkig was 1 van pat zijn vrienden heel snel bij me. Mijn ouders namen niet op. En hij gelukkig wel. Hij was binnen een minuut hier. Hij pakte me vast en samen hebben we er even alles uit gegooit. Dit moment raak ik nooit meer kwijt en zelfs nu lopen de stranen in me ogen als ik er weer aan denk. Dit moment ben ik hem zo dankbaar. 

Savonds mocht ik naar pat toe. Hier waren weer nieuwe regels. We moesten via een andere ingang. We kregen brillen op en handschoenen aan. Het was best druk, voor de tijd dat we naar binnen mochten stond er al een hele rij voor de deur. Eindelijk was het tijd. We mochten naar binnen. 1 voor 1 werd iedereen binnen gelaten. Handen desinfecteren een bril op en handschoenen aan. Een verpleegkundige bracht me naar hem toe. Hoe dichter ik in de buurt kwam hoe zenuwachtiger ik werd.. en daar lag die dan.. zoals op de foto. Woorden schieten te kort. Het gevoel wat dan door je heen gaat. Gaat door merg en been. De vader van mijn kinderen, die onwijs sterke man. Die nooit is een stapje terug doet altijd een stap meer ligt daar nu. Weerloos levenloos aan al die machines vast. Het enige wat je nog hoorde zijn al die piepjes. En dan het geluid van de beademing.. ik ben naast hem gaan zitten en voorzichtig raakte ik hem aan en gaf hem kastjes op zijn voorhoofd. En begon tegen hem te praten. Het was een hel.. die bril trouwens. Binnen een minuut zag ik geen drol meer door dat ding. Toen de verpleging even tijd had hebben ze mij een beetje bij gepraat. Ik kreeg te horen dat het verstandig was om thuis alles even goed te gaan regelen. De gemiddelde patiënt lag daar al 3 maanden als ze überhaupt wakker zouden worden.. 

Het uur ging zo snel, het was al weer tijd ik moest naar huis.. de verpleging was onwijs lief. Ik kreeg een speciaal telefoon nummer van zijn kamer en mocht bellen als ik dat even nodig vond. Uiteraard niet te vaak en als er even geen tijd was dan kon het niet. Ik sprak daarom af om sochtends voor het wisselen van de dienst en snachts voor de wissel even te bellen. Dit was zo onwijs fijn. 

De volgende dag belde ik sochtends op, en naar alle verwachtingen kreeg ik heel positief nieuws. Waar de meeste patiënten minimaal 48 uur op de buik liggen mocht Patrick al terug gedraaid worden. Hij deed het heel goed en was zo onwijs sterk! Maar wel werd me even goed duidelijk gemaakt dat ; het nog alle kanten op kon gaan. Covid had geen gewone lijn het ene moment gaat het heel goed het andere moment kan een patiënt ineens nog slechter worden als daarvoor was. 

Om 11 uur mocht ik elke dag langs komen, of savonds. Ik koos voor de ochtend dit was fijner. Anders duurde de dag zolang. Toen ik aankwam waren ze al bezig om alles voor te bereiden om hem om te draaien. Er werden 5 verpleegkundige opgeroepen om dit klusje te klaren. Dit was verschikkelijk om te zien. Zo levenloos geen beweging niks. Het was een slap lichaam wat werd gedraait. Savonds toen ik belde kreeg ik te horen dat de beademing op 50 % stond en niet meer op 100% hij gaf nu zelf aan wanneer die wilde ademen en hoefte de machine dat niet meer te doen. Ik was zo  trots op hem! Je kon aan alles zien dat opgeven geen optie was en dat hij zo hard terug vocht! 

De dag erna waren de regels versoepeld en mocht ik samen met me schoonmoeder bij hem langs. Hier kregen we meteen een mededeling. Ze begonnen met dat ze goed en slecht nieuws hadden.. het goede was dat hij er het beste bij lag van alle patiënten. Het slechte was dat die overgeplaatst moest worden omdat er ruimte gemaakt moest worden. Even schoot de Paniek toe. Gelukkig mocht hij naar het UMCU en niet naar de andere kant van het land. 

Het was een achtbaan van emoties... het was verschikkelijk. 

In het UMC mocht ik de zelfde dag ook nog even naar hem toe. Maar wat ik hier te horen kreeg heeft me even helemaal doen breken.. ik kreeg een info boekje waarin woensdag en zondag met een tijd stond. Ik dacht dat dit voor gesprekken was. Maar dit bleken de bezoek dagen en tijden te zijn.. ik mocht dus 2 dagen langs komen van maar 30 min per keer. Ook mocht ik zelf niet meer bellen. Ik zou dagelijks gebeld worden tussen 12 en 2 door een bel team die zijn status zou voorlezen.. Ik heb hier geen gehoor aan gegeven hoe eigenwijs ik ben belde ik gewoon elke dag in de ochtend en avond even hoe het ging. Al werd me dit niet echt met dank aangenomen en werd dit elke keer weer verteld vertelde ze me toch hoe het met hem ging. 

Als hij wakker gemaakt zou worden mocht ik niet komen en ook als het fout gaat kan ik hem misschien dus wel 2 dagen niet meer in leven heb en gezien. Een Paniek aanval sloeg weer toe. Zoveel verdriet zo weinig zuurstof. Het is verschikkelijk je wenst het niemand toe! 

Op dat moment begon Patrick te bewegen hij tilde zijn armen op en ook zijn hoofd draaide die naar mij toe. Door de bewegingen begon hij te kokhalzen door de tube die in zin keel zit, dit was onwijs eng. Ik wist niet wat er gebeurde. Ik deed het bed dicht en ben iemand gaan roepen om te helpen. Toen ik terug draaide lag hij op zijn zij en begon nu ook met zijn benen te schoppen. Met 4 verpleegkundige hebben ze hem vast gehouden tot hij rustig werd. Het was verschikkelijk.. toen ik weg moest gaf ik hem een hele dikke kus en verluisterde hem in zijn oor ' schat neem je tijd en wordt beter, maar als je sneller kan wordt dan alsjeieft snel wakker ik mis je ' en ben met grote tranen het ziekenhuis uit gelopen. Slapen kon ik niet al dagen niet maar nu helemaal niet. Ik was over maar dan ook over vermoeid. Inmiddels was Vayenna en Dylano allebij voorledig bij me ouders. Ik zag ze daar maar ze sliepen niet thuis. Het lukte me niet om ook voor hun te zorgen. Ik ging elke dagen daar heen om met ze te knuffelen en te spelen. 

De volgende dag hebben ze hem wakker gemaakt maar dit lukte niet. Ik kreeg te horen dat ze het de volgende dag weer gingen proberen. Omdat hij het wel echt heel goed doet. Ik was zo trots maar ook zo verdrietig dat ik niet bij hem kon zijn.. dat hij mij niet zou zien als die wakker wordt daar in een onbekende omgeving niemand die die kent.. ik moest het los laten het was niet anders. Maar dat was zo zo lastig.

De volgende dag had ik weer weinig geslapen. Ondertussen had ik wel kalmeringsmiddelen middelen en slaap medicatie om toch een beetje te slapen. Maar ik leefde van minuut op minuut. Sochtend ben ik gaan douchen. En wat gaan opruimen, het huis stond ondertussen vol met bloemen en kaartjes zoveel mensen die met ons mee leefde dit gaf mij zoveel kracht. Een deel van de kaartjes had ik opgehangen bij Patrick en ook had ik foto's van ons bij hem op de kamer neer gezet. Ik was net voor wij corona hadden begonnen met een nieuwe baan. En waar ik om vreesde werd deze dag ook werkelijk. De telefoon ging en het was me manager, die me dood leuk even vertelde dat ze me proef periode zouden beëindigen. Ondanks alle zorgen die ik al had kon ik dus ook nog veel gaan regelen kwa werk. Terwijl ik druk aan het bellen was met verschillende mensen hierover ging ineens mijn telefoon. Op mijn scherm stond ' pat liefie ' zoals pat in mijn telefoon staat. Mijn hard sloeg over.. het zal toch niet.. ik nam op en daar was die. Wakker en wel tranen schoten te kort het gevoel wat door me heen ging was bizar en niet te beschrijven. En het eerste wat hij zij was ' wat zie je er belaberd uit schat ' nou lekker weerzien haha  ik was zo blij! Maar ik wilde hem niet vertellen wat er die dag is gebeurd. Ik wilde hem niet meer stress bezorgen dan nodig was. Ik was gewoon zo blij om hem te zien en hem te horen. Maar ik mocht niet naar hem toe. Ik moest wachten tot de volgende dag. Want dan was mijn bezoek dag... we hebben de hele dag gevideo beld. Al zij hij niet veel dat kon die nog niet. Het kijken naar hem was genoeg. 

Toen ik de volgende dag in het ziekenhuis kwam was die knuffel niet te beschrijven. 

De dagen gingen voorbij, hij herstelde elke dag steeds meer. Hoe bang we ook waren voor een terug val bleef deze gelukkig uit. Op vrijdag mocht hij naar een andere afdeling. En uit eindelijk mocht die die maandag weer lekker naar huis. Dit is zo ontzettend snel gegaan. Hij heeft alle artsen versteld doen staan hoe snel hij is hersteld en naar huis kon. Niemand had dit verwacht. 

Uit eindelijk heeft Patrick 4,5 dag aan de beademing gelegen en heeft toen nog 5 dagen op de gewone afdeling gelegen bij elkaar heeft hij gelukkig maar 2,5 week in het ziekenhuis hoeven liggen. Hij was 85% van zijn spiermassa kwijt en moest weer opnieuw al zijn spieren opbouwen. Lopen ging heel moeizaam en hij heeft daarom nog even met een rotator gelopen en in een rolstoel gezeten. Bij thuiskomst is hij wel op eigenkracht naar boven gegaan met een beetje hulp om lekker in zijn eigen bed te slapen. Er heeft wel een bed in de woonkamer gestaan hier lag en sliep hij overdag in. De middag dat hij thuis kwam wilde hij dolgraag Dylano van de BSO halen dit hebben we ook gedaan. Voor dylano is deze periode heel raar geweest hij ging van hut naar her, hoewel ik heel open ben geweest over wat er met papa gebeurde was dit toch heel lastig te begrijpen voor hem. Maar o wat zijn wij trots op dit kleine mannetje wat heeft hij zich onwijs sterk gehouden voor mij en wat heeft hij dit goed gedaan. 

Nu een jaar verder is Patrick voorledig hersteld en heeft nagenoeg niks overgehouden aan de covid. Maar de schrik en angst zit er goed in. Denk nooit dat zal mij niet overkomen. Want het kan de sterkste overkomen..