Mijn verlof

Hey, hier ben ik weer.

Na alle ellende konden we toch uitkijken naar onze eerste kerst als gezin. Mijn 2 mannen en ik. 

Kerstavond is altijd bij mijn schoonouders. Mijn schoonmoeder houdt zich heel erg vast aan tradities. Het hele ritueel is hetzelfde en zelfs het eten wordt niet vanaf geweken. 

Kerstochtend vieren we al jaren kerst bij mijn ouders. En al jaren proberen we 2e kerstdag vrij te houden, maar ook dat is nog nooit gelukt...

Anyway, kerst overleefd, oud en nieuw bij ons thuis gevierd. Niek werd om 23.55 zelf wakker, om het nieuwe jaar samen met ons in te luiden. Dat vond ik wel een heel speciaal momentje. 2014, het 1e jaar als moeder.

Na de feestdagen kregen we eindelijk rust in huis. Het was echt wel even wennen om alleen met Niek thuis te zijn, maar we vonden zo langzaamaan ons ritme en onze ritueeltjes. Als hij sliep, ging ik ook naar bed. Zolang het nog kon, moest ik het er maar van nemen toch?! Als het een beetje droog was en redelijk weer, wandelde ik naar de stad, een wandeling van zo'n 30 minuten heen en 30 terug. Tijdens het lopen kreeg ik steeds meer last van mijn heupen/bekken. Niek zat klem tijdens de bevalling, dus daardoor had ik waarschijnlijk een bekkeninstabiliteit ontwikkeld. Hiervoor naar de fysio gegaan.

Het eide van mijn verlof naderde en mijn vriendinnetje kreef verlof. We scheelden 3 maanden in uitgerekende datum. Het was fijn dat ons verlof iets overlap had. Dat wandelen was lekker, maar wel erg alleen. Het einde van mijn verlof kwam in zicht en ik ging mij steeds somberder en verdrietiger voelen. Verdrietig over hoe mijn bevalling is gegaan. Verdrietig omdat ik heel graag borstvoeding wilde geven, maar dit niet lukte. Verdrietig dat ik een week na mijn bevalling niet mijn eigen kind kon verzorgen. Verdrietig om alles. Ik raakte in een negatieve spiraal en dat voelde niet goed.

Op advies van het consultatiebureau ben ik toen naar de huisarts gegaan en heb ik mij ziek gemeld. Ik werd doorverwezen naar een maatschappelijk werkster die mij weer terug op die wolk heeft weten te zetten. Dit alles heeft wel bijna 4 maanden gekost. In juli was ik eindelijk weer aan het werk. 

Tot op de dag van vandaag vind ik dit nog best een moeilijke periode. Ik denk er alleen niet meer zo heel vaak aan terug. Vooruit kijken, dat is was ik ging doen. Als ik nu terug kijk, is dat ook niet de manier. Maar dat komt in mijn volgende stuk.

Voor nu, tot snel.

Liefs, Maaike