Mijn verhaal... papa en mama, ik begrijp het wel.

Waarom opa altijd als 1ste in mijn hoofd spookt is me nu wel duidelijk... Opa was de enige die mij het gevoel gaf dat ik de wereld was, die mij op de 1ste plek zette. Ikzelf heb dat nooit gedaan en mijn ouders ook niet.

Bram mijn broer had dat ongeluk gehad en daardoor raakte ik mijn ouders een beetje kwijt. Nu wetende wat er is gebeurt begrijp ik het wel maar het doet wel pijn. Laatst zei iemand tegen mij dat de 1ste 4 jaren de belangrijkste zijn in de ontwikkeling van kinderen. De basis word hier gelegd en dan worden ze gevormd. Bij mij is er toen wat verkeerd gegaan. Ik ben in de steek gelaten "vergeten". Papa en mama zouden mij ophalen maar dat ging niet door omdat de toestand van Bram veranderde. Ik begrijp het allemaal en ik hou niet minder van ze hierdoor maar het heeft me mogelijk wel gevormd.

Na het ongeluk ging het vrij lang goed met Bram tot hij ziek werd, ze konden niet vinden wat er aan de hand was en er zijn behoorlijk wat ziekenhuis bezoeken geweest. Ik was een jaar of 12 toen dit begon en kon eigenlijk doen en laten wat ik wilde. Heerlijk is wat ik dacht, want welke tiener zit er nou op te wachten dat de ouders achter hun kont aan zitten. Geen gezeur over huiswerk, geen gezeur over cijfers gewoon mijn eigen leven. Nu besef ik des te meer dat dit anders had gemoeten. Ik neem het ze niet kwalijk en ik begrijp het wel maar er had een tussenweg in gevonden moeten worden. Bram was niet enigs kind maar door het ongeluk en de zorgen kreeg hij wel alle aandacht en liefde. 

Mijn vader heeft wel is gezegd dat het hem spijt dat hij er toen niet meer voor mij was. Waarop ik zei: dat dat logisch was en het niet geeft want het is toch goed gekomen. Maar nu besef ik dat dat niet zo is. We kunnen niet terug in de tijd dus we moeten door maar zeggen dat het je spijt of je gedrag veranderen zijn verschillende dingen. Mijn vader praat nog steeds veel over Bram met mij. Hij praat over zijn zorgen en ik zie ook wel dat dit hem echt verdriet doet. Maar als ik ruzie had met Stan of mijn zorgen/verdriet uitsprak hield hij zich of afzijdig of hij zei: alleen jij kan dat beslissen maar weet dat ik altijd achter je zal staan. 

Hij steunt me en houdt van me en dat waardeer ik oprecht, ook vind ik het fijn dat hij er zo zeker van is dat ik mezelf red. Want ik weet niet of ik niet gek zou worden als hij zich wel ineens intensief met mijn leven zou bemoeien. Want doordat ik dit niet gewend was ging ik er ook altijd tegenin. Als papa zei nee dan zei ik alleen maar harder Ja.

Mijn moeder daarintegen praat weinig over Bram met mij en gaat steeds meer over mij met mij praten. Maar zij doet hetzelfde als mij, zij is niet gelukkig en cijfert zichzelf weg voor anderen. Zij is niet gelukkig met mijn vader (die niet mee helpt in huis en waar ze altijd achteraan moet vangen) maar ze zal niet bij hem weg gaan omdat ze denkt dat er niks van hem terecht zou komen zonder haar. 

Dat zijn mijn ouders mijn voorbeelden, de mensen die onvoorwaardelijk van mij houden en waar ik onvoorwaardelijk van hou. Ze hebben allebei een groot hart en hun deur staat altijd open voor iedereen maar ze blijven terugvallen in hun vertrouwde patroon. Ik lijk veel op mijn moeder maar ik wil niet dezelfde fout maken. Ik wil later niet terugkijken en ongelukkig zijn. Ik wil dit patroon doorbreken daarom zoek ik hulp. Ik hoef hun niet te veranderen maar ik wil wel zorgen dat mijn kinderen dat niet overkomt. Ik wil gelukkig zijn zodat mijn kinderen gelukkig kunnen zijn.

Mijn ouders in een notendop. Ik zal altijd van ze houden en ik weet ook dat ze van mij houden. Maar ik moet de cirkel doorbreken voor mezelf en mijn kinderen. Hoe mijn ouders de rest van hun leven doorbrengen is aan hun. Ik zal er voor ze zijn maar ik ben hun dochter en ik moet hun hun eigen leven laten leven zoals zij bij mij hebben gedaan.