Mijn verhaal over mijn NAH (niet aangeboren hersenletsel)

Daar waren we dan… in het ziekenhuis.

Nacht 1, wat vaag allemaal en ik ben ook gewoon delen kwijt. Er kwamen allerlei mensen langs.

Ik weet dat mijn zus een keer op bezoek kwam met haar vriend. Ik kon gewoon mijn ogen niet open doen, zo zwaar was het. Ik heb het haar nooit gezegd. Maar ik, was zeker wakker, maar mijn lijf wilde gewoon niet. Dus sorry zus…Maar vond het fijn dat je er was. Mijn buurtjes kwamen langs, vrienden en familie, wil wel even zeggen dat ik dit heel fijn vond!

En dan mijn kindjes, mijn lieve kindjes…. Wat was dat moeilijk zeg. Liam was net 4 geworden in Oktober, ging net naar de basisschool. Hij heeft het bewust meegemaakt, dat mama daar in het ziekenhuis lag. Hij was boos, verdrietig en vooral bang dat mama niet meer terug naar huis kwam. Het heeft heel veel impact op hem gehad. En Jack was bijna 2 jaar, dat hebben we trouwens gewoon gevierd! Gewoon omdat ik wilde dat hij zijn feestje had! Ja, zo eigenwijs ben ik, niet lullen maar gewoon gaan. Hallo… wel mijn zoons verjaardag.

Maar goed, ik lag daar op een kamer met nog 3 andere. Een vrouw, zij was even ouder dan ik was. Zij was opgenomen, met waarschijnlijk een Tia. Een mevrouw tegenover mij, daar heb ik om gelachen en ook weer niet. Zij kwam van geriatrie… midden in de nacht moest ze plassen, gaat uit bed en wil bij het raam gaan plassen, vervolgens trekt ze haar infuus eruit en slingert deze rond de kamer….gevolg…. Overal bloed, jippie! De volgende ochtend wist zij niks meer.

Zo gek, Dit is mij zo bijgebleven. Terwijl ik heel veel al niet meer weet van die 5 dagen ziekenhuis.

Ik weet niet eens meer dat ik naar huis mocht. Dat ik thuis kwam en thuis was. Ik heb echt geen idee meer. Ik ben dat stuk kwijt, dat vind ik wel heel naar. Er waren zoveel mensen die mij geholpen hebben, mijn ouders, schoonouders, zussen en Rolf zijn oom Ruud!

Een paar weken na dat ik thuis kwam, toen ging ik revalideren…. Wordt vervolgd