mijn verhaal 'het begin'

Dolblij had ik om 5 uur in de ochtend een zwangerschapstest vast. O.M.G. KIJK! Zei ik tegen Sven die met spleetoogjes naar me keek. HIJ IS POSITIEF! WE KRIJGEN EEN KINDJE. Huilend van blijdschap hebben we een tijdje vol ongeloof naar de test gekeken. Al snel bleek deze roze wolk een met angsten, verdriet, boosheid, pijn. Ik neem je mee door de zwartste periode uit mijn leven. Toen wij voor de meest onmenselijke keuze gesteld werden.

Eind 2012, begin 2013. Onze kinderwens was zo ontzettend groot dat we in die periode besloten om te stoppen met de pil. Vol nieuwe energie en positiviteit het jaar in! Ik had me goed ingelezen en het zou zo'n 3 maanden duren voor de pil uit mijn systeem zou zijn. Toch ergens hoop je stiekem dat het gewoon meteen lukt. Gewoon omdat het zo gewenst is.

Na die 3 maanden werd ik ongeduldig, ik weet dat er 1 jaar voor staat ongeveer maar die 3 maanden ongesteld worden deed toch een soort pijn. Maar met volle moed gingen we verder. Na 6 maanden werd ik er echt verdrietig van dat ik alweer ongesteld was geworden…terwijl ik zoveel voelde. Ik weet nu dat je lichaam je zo voor de gek kan houden. Ik besloot ovulatie strips te kopen.

Ik kreeg een helder beeld van mijn cyclus maar werd tegelijk obsessief. We moeten vandaag want ik ovuleerde nu… die strips heb ik na 3 maanden weggegooid. Nu al 9 maanden verder beginnen we ons toch zorgen te maken waarom ik nog niet zwanger ben.

We plannen een afspraak bij een fertiliteitsarts in het ziekenhuis. Zei gaf aan dat Sven eerst onderzocht moest worden omdat dat een makkelijkere test is dan voor vrouwen. Ze maakte wel een echo om te kijken of alles er normaal uitzag en hielden mijn cyclus bij door elke 1,5 week een echo te maken.

Bij beide was alles goed en kregen het advies om te blijven proberen tot ik een jaar gestopt was met de pil.                                                                                                                                                                 In jan 2014 ging ik terug naar dezelfde arts. Ietwat teleurgesteld kregen we het advies om nog een tijdje te wachten omdat we nog jong en gezond zijn.

In febr. 2014 was het dan zover. Ik was een week overtijd en kon mezelf amper bedwingen om geen test te doen. Maar ik wilde dat zo graag doen terwijl Sven ook thuis was. Rond 5 uur in de ochtend werd ik wakker, gaf Sven een duw en zei dat ik moest plassen. Uhum hoorde ik naast me, ik rende naar het toilet ritste de verpakking open en deed de dop er weer op. 1 minuut wachten…de test lag ondersteboven. Mijn telefoon ging, 1 minuut voorbij!

Ik pakte voorzichtig de test en zag een plusje op het schermpje. Mijn handen begonnen te trillen en rende naar Sven. OH MY GOD! Hij is positief! We keken elkaar aan en barste in tranen uit, we waren direct in de wolken en hebben nog een tijdje met ons handen voor de mond naar de test gestaard.

Die morgen belde ik meteen de verloskundige. Een beetje klunzig zei ik voorzichtig: hoi, ik heb een positieve zwangerschapstest...wat moet ik nu doen?

Ze feliciteerde me en vertelde dat ik vanaf 12 weken bij hun op controle kon komen.

12 weken!? Nee dat kan niet, dacht ik, dat duurt veel te lang! Ik wil nu, morgen, elke week!

Maar helaas dan is er nog niets te zien of te voelen en zit je nog in de ‘gevarenzone’.

Dagen duurde lang, ik rende vaak naar het toilet om te kijken of ik toch niet ongesteld was geworden. Ik was vanaf het eerste moment zo bewust van mijn buik en de ongemakken. Op mijn werk beschermde ik mijn buik zo goed mogelijk met het tillen van dozen, en het bukken in de schappen. 

Al snel werd ik misselijk en dat leek niet weg te trekken, de ‘ochtendmisselijkheid ’was bij mij de hele dag. Ik was draaierig had last van mijn maag en geuren waren niet meer uit te staan.

Niets kon ik hebben. De kannen van Moeders voor Moeders waren vreselijk.

Ik hield mijn adem in, snel de blauwe dop eraf, kannetje leeggieten en de blauwe dop er weer op.

Nog even je adem in houden en pas buiten de wc je adem weer laten gaan.

Het braken werd elke dag erger maar liet me niet kennen.

Zonder ontbijt stond ik om 6 uur op mijn werk om de bakkerij te starten.

Al die geuren, het was echt vreselijk maar ze mochten het nog niet weten.

Gelukkig stond je de ochtend altijd alleen en kon ik op mijn eigen tempo het werk gedaan krijgen.

Toen ik 6 weken zwanger was kreeg ik op mijn werk enorme buikkrampen en zweetaanvallen.

Ik belde de verloskundige op dat ik me erg veel zorgen maakte en ze plande een echo in het ziekenhuis. Een halve week later kon ik terecht.