mijn verhaal deel 4 'we verwachten dat het 24 tot 48 uur gaat duren'

deel 4

Ergens in diezelfde week belde ik dat we een datum hadden, 16-06-2014.

Op die datum zou ik precies 15 weken zwanger zijn, en vond dat dan een ‘mooie’ datum.

Ze plande het in en er werd een recept uitgeschreven met een pilletje die je een dag van tevoren moest nemen zodat je lichaam zich kan voorbereiden.

Op 15-06-2014 moest ik in de ochtend dat pilletje nemen.

Ik heb er uren naar gestaard, ik kon het niet...het voelde zo definitief.

In de middag hadden we een etentje bij mijn schoonouders en dan moest ik natuurlijk dat pilletje al genomen hebben. Dus vlak voordat we gingen heb ik het pilletje met heel veel moeite en met tranen over mijn wangen genomen.

De sfeer was raar, iedereen wist immers waarvoor wij zouden staan.

Ik vond het wel fijn om mijn gedachten een beetje op iets anders te houden ookal was dat heel erg moeilijk.

‘lust je een wijntje’? Hoor ik naast me en ik wijs af.

‘het maakt nu toch niet meer uit’ die woorden snijden tot de dag van vandaag als een mes dwars door mijn hart.

Ik antwoord: ‘ik hoef geen wijntje, ik ben zwanger en zorg voor dit kindje tot het einde.

Na een tijdje begon mijn buik te krampen, dit kon dat had de assistente mij al verteld.

Ik voel me niet prettig in de drukte en de goed bedoelde adviezen en wil naar huis.

Veel geslapen heb ik niet, de ochtend moesten we om 8 uur in het ziekenhuis zijn.

De auto rit duurde veel te kort, Sven had voor mij heel Nederland nog af mogen rijden, maar helaas 8 uur is 8 uur.

We melden ons bij de hoofdbalie en er werd gebeld naar boven dat we eraan kwamen.

Mevrouw Zijlmans u mag links door de deuren en met de lift omhoog.

We lopen hand in hand naar de lift, mijn voeten voelen als lood en alles gaat langzaam.

Op een moment als dat lijkt het of iedereen je aankijkt, of ze weten waarvoor we kwamen.

We stonden in de lift naar boven met onze tassen en alles voor Joshua.

De man in de lift wenste ons een felicitatie, want hij had natuurlijk geen enkel idee.

Ik keek hem niet aan en hield mijn hoofd naar beneden, Sven glimlachte naar hem en wenste hem nog een fijne dag.

We melden ons aan de balie van de zwangere afdeling, hier liggen vrouwen die ziek zijn van de zwangerschap of zwangere met complicaties.

Het zou voor ons te pijnlijk zijn om om ons heen pasgeboren huilende baby's en blijdschap te horen.

We werden meegenomen naar een kamertje, daar werd verteld hoe ze het zouden doen en wat ik kon verwachten.

‘we brengen een gel aan op je baarmoedermond, deze zorgt voor weeën en ontsluiting dit gaan we elke 4 uur herhalen.

Je lichaam is nog niet rijp voor een geboorte dus we verwachten dat het 24 tot 48 uur zal duren’

24 tot 48 uur?? Oh my dan zal hij morgen of overmorgen ergens geboren worden.

We werden begeleid naar een klein eenpersoonskamertje,

In het witte kamertje stond een bed, voor mij... ze zouden er voor de nacht een bed bij zetten.

Het wachten begon, we kregen nog een echo om afscheid te nemen, deze mocht voor mij eeuwig duren. Hij lag zo lief te spelen in mijn buik, totaal van geen kwaad bewust.

‘zeg maar als je er klaar voor bent, dan zet ik hem uit’ ik wilde uren blijven kijken maar wist ook dat dat gewoon niet meer kon.

Kort daarna bracht de arts de gel aan, dit zou iedere 4 uur herhaald worden tot de geboorte.

Mijn ouders waren inmiddels in het ziekenhuis aangekomen om ons kracht en sterkte te wensen.

Mijn ouders dronken een kopje koffie in ons kleine witte kamertje en ik begin flinke krampen te voelen.

Mijn moeder mocht niet zien dat ik pijn had en ik verbeet me, en hoopte stiekem dat ze niet heel lang zouden blijven. Na de koffie gingen ze weer en vroegen of we ze op de hoogte zouden houden.

Tuurlijk doen we dat. Mijn ouders deden de deur dicht en ik begon te zuchten, sjesus wat deed dit zeer zeg!

En het hield ook gewoon niet meer op! Er zat geen rust moment meer tussen.

De pijn werd heviger en heviger, ik kon me geen houding geven, zitten ging niet, staan ook niet.

Liggend was het beste, ik klampte me vast in de hoofdsteunen van het bed, maar de pijn stopte niet meer.

De arts kwam regelmatig kijken hoe het met me ging...

Ik heb er niks van meegekregen, ik was in een heftige weeenstorm beland waar ik gewoon niet meer uit leek te komen. Sven vroeg aan de arts of er een pijnstilling was die ik mocht hebben.

Er was een middel met een prik maar deze was gevaarlijk voor de baby.

Ik wilde niet, ik zou deze bevalling zonder pijnstilling doen, dat was mijn wens.

Na een tijdje wachten ging de verpleegkundige naast me op bed zitten, ze kijkt me aan en ze zegt

‘meid, zullen we toch maar de injectie geven? Je raakt uitgeput en het is mentaal al een pijnlijke bevalling, zou je het jezelf aandoen om ook nog zoveel lichamelijke pijn te hebben? Je doet jezelf dubbel zoveel pijn’.

Na haar woorden waren we het er allemaal wel over eens dat deze nu al 3 uur durende weeën storm verlicht moest worden.

We kozen voor de injectie en deze zou ongeveer 6 uur pijn verlichten.

Ik kon wat op adem komen, maar na 15 minuten begon het weer. Waar waren die 6 uur gebleven?

Dit waren 15 minuten!! Na een uur of anderhalf hebben ze weer een injectie gegeven.

Mijn schoonouders waren ook op de afdeling en wilde graag even langskomen om kracht en sterkte te wensen,

Dat mocht, maar dan wel als de pijnstilling werkt.

Ik ging rechtop in bed zitten en deed net of ik me nog kip lekker voelde, maar waarschijnlijk zagen ze anders aan mijn gezicht.

Na 5 minuten gingen ze naar huis met het idee dat we ze morgen zouden bellen dat ons kindje geboren was.

Echter ging alles een heel stuk sneller.

Ik voelde dat ik naar het toilet moest maar dan moet je eerst de assistente bellen om te kijken hoever je ontsluiting is. Mwa 0,5 cm je kunt wel even naar het toilet, maar dan wel met een po eronder.

Dat voelde een beetje raar maar goed, het was nou eenmaal niet anders.

Toen op het toilet wilde gaan zitten voelde ik mijn lichaam samenpersen en daar was hij, om 14:56 na 1 perswee werd zijn levenloze lichaampje geboren. Ik was in shock HIJ IS ER! HIJ IS ER! Gilde ik naar Sven.

Ik bevroor, Sven rende naar de gang en riep HELP! Hij is geboren!

2 artsen rennen onze kamer binnen, ze zien mij totaal in shock en praten heel rustig.

We nemen hem mee op bed zodat Sven de navelstreng kan doorknippen.

Omdat de navelstreng heel kort was kon ik hem zelf niet vasthouden tijdens het lopen en werden we begeleid door nog een assistente.

Sven knipt de navelstreng door en we vertellen dat hij Joshua heet.

10 vingertjes, 5 aan elke hand.

10 teentjes, 5 aan elke voet

Oortjes, een neusje een mini kontje.

Alles zit eraan en eigenlijk is hij al ‘af’. doordat hij zo klein is zie je zijn adertjes door zijn huid schijnen en zelfs bij de vingers en teentjes zijn botjes te zien. Hij hoefde alleen nog maar te groeien.                                          

Aan Joshua kon je niet echt zien dat hij het Edwards syndroom had, buiten dat zijn oren veel te laag op zijn hoofd stonden en het vocht wat onder zijn huid zat.

De misvormde handen en voeten zouden dan ook op verdere zwangerschaps termijn ontstaan werd verteld.

Hij wordt op een doek gelegd en aan Sven gegeven.

Intussen belt Sven onze ouders om te vertellen dat hij geboren is en dat ze mogen komen.

Het was nu van uiterst belang dat de placenta zo snel mogelijk geboren wordt.

Maar het ging niet, er kwam niets. Na 30 min besloot de gynaecoloog om een beetje mee te trekken aan de navelstreng, deze scheurde af.

Met spoed werd de operatiekamer vrijgemaakt en werd ik klaargemaakt voor de O.K.Ik heb in de tussentijd nog wat foto's van Joshua gemaakt voor ons eigen fotoboek.Al heel snel werd ik naar de operatietafel gereden.

Toen we langs de liften reden kwamen mijn ouders de lift uit, we hebben nog een stevige knuffel gegeven voor ik verder ging, Sven mocht niet mee, hij zou met Joshua naar de mortuariumarts gaan om hem te wegen, te meten en voet en handafdrukjes te maken.

Ik zwaaide naar Sven en zei alles komt goed. Daar gingen de deuren. Dicht.

Ik voelde me ontzettend alleen ondanks het team van 5 a 6 man om mij heen.

Een chirurg assistente komt met haar blauwe pak op mij af, VAN HARTE GEFELICTEERD MET JE ZOON! Ik kijk de assistente aan die me begeleid heeft en ze kijkt de chirurg aan met een pijnlijke blik.

‘je komt voor een na curettage want de placenta bleef een deel zitten, met hoeveel weken ben je bevallen?’

15 weken zeg ik huilend en ze weet genoeg...je ziet de schaamte in haar gezicht als ze zich realiseert dat er geen levend kindje is geboren.

Met gebogen hoofd geeft ze haar excuses.

Plots moet ik wachten, er is een tweeling geboren waar het niet goed mee gaat, alle handen zijn nodig.

Ik zeg’ ga! Red die 2 kindjes! Laat mij hier liggen en red ze, alsjeblieft!

Na een tijdje is de tweeling gestabiliseerd en kon ik de operatiekamer in.

We nemen de gegevens nog eens door en daar ga ik, naar een donkere plek waar je niets van weet, je niets voelt en je het gevoel hebt meteen weer wakker te worden.