mijn verhaal deel 2 'er valt me iets op aan jullie kindje'

deel 2

Gespannen liep ik met Sven door het ziekenhuis naar het echo centrum.

We mochten wachten in de wachtkamer en dit leek maar te duren, nog voor Sven zijn koffie op had mochten we naar binnen. Mijn hart sloeg een paar keer over van de spanning.

Omdat ik toen nog maar 6,5 week zwanger was moesten ze een inwendige echo maken.

Een zwart beeld met een klein stipje met een bubbeltje eraan. Dat was ons kindje, er bewoog iets in het beeld wat leek te knipperen. Een hartslag! Ik was zo opgelucht ondanks de echoscopiste niet mocht zeggen of ze een hartslag had gezien. We kregen een foto mee en het nieuws dat alles verloopt zoals bij deze aantal weken zou moeten zijn.

Ik was op mijn gemak gesteld en kon het loslaten en een beetje gaan genieten.

Verliefd op de foto gingen we naar huis. We hadden dat weekend een paar dagen naar mijn tante en oom in Drenthe gepland. Hoe ging ik dat doen? Ik was zo misselijk!

We zijn toch gegaan en heb zelfs nog ponygereden. Het weekend kon ik heerlijk ontspannen en nam mijn gedachte een beetje van de zwangerschap af. Dat was zo fijn.

Ik heb geen idee of mijn tante en oom iets door hebben gehad, voor mijn gevoel liep ik als een lijkbleke zombie daar rond.

Toen we op zondag naar huis gingen zijn we langs onze ouders gegaan.

Ik had 2 girafjes gehaakt met een tutje om de nek.

We besloten het de ouders te vertellen omdat ik zo ziek was en Sven moest voor 4 weken naar Amerika voor een oefening.

Eenmaal bij de ouders hadden we het ‘souvenir uit Drenthe’ gegeven. Er werd gegild, gelachen en gehuild van blijdschap. Iedereen was dolblij, behalve ik. Voor het eerst overviel me het gevoel van verdriet en niet blij kunnen zijn. Ik stamelde nog voorzichtig dat we nog geen 12 weken waren en er nog van alles kon gebeuren.

Het gevoel dat iedereen door het dolle heen is maar ik niet vond ik eng. Alsof ik niet helemaal normaal was, ik was immers zwanger en dat was onze grote droom!

In de weken dat Sven weg was voor werk was het heel zwaar.

Ik had me ziekgemeld op het werk want ik kon niet meer uit bed.

Ik kon niet meer eten, drinken of opstaan. Braken was net zo normaal geworden als ademen. Ik kreeg niets weg.

Het was stil in huis en dat helpt niet mee. Je bent alleen met je gedachten.

Gelukkig had ik goede hulp van de mensen om mij heen.

Mijn was werd gedaan (zonder wasverzachter, blegh), mijn keuken gepoetst, mijn vuilnis werd buitengezet, de boodschappen werden gedaan.

Toen de 12 weken waren aangebroken mocht ik op intake bij de verloskundige. Ik nam mijn moeder mee omdat Sven nog niet thuis was en ik niet alleen wilde gaan.

Het was een fijn gesprek maar tegelijk ook heel ongemakkelijk.

De vragen die ze stellen en die ik moet beantwoorden met mijn moeder erbij, dat was even wat anders.

Je krijgt de vreemdste vragen die je moet beantwoorden.

Na een hoop papierwerk kreeg ik een brief mee waarmee ik voor de 12 weken echo (de termijnecho) een afspraak kon maken in het echocentrum in het ziekenhuis.

Omdat ik al 12 weken zwanger was had de mevrouw aan de lijn nogal haast met het maken van de afspraak. Ik wilde wachten tot na het weekend want op zondag kwam Sven terug.

Ik heb de receptioniste over moeten halen om met 13 weken de afspraak te maken, omdat ik niet zou komen als Sven er niet bij was. Op maandag werd de afspraak gepland.

Voor mij was het spannend of ik de zondag dat Sven terugkwam wel mee kon, ik was zo ziek.

Met een bakje in mijn tas en een flesje water ben ik toch mee gegaan naar het vliegveld.

Het was zwaar en vermoeiend en heb de tijd zittend doorgebracht, maar eindelijk kwam hij door de deuren.

We omhelsde elkaar en Sven vond dat mijn buik al gegroeid was. Gegroeid? Dat kan niet ik heb 4 weken bijna niets gegeten. De baby natuurlijk wel en was lekker aan het groeien daar binnen.

Gespannen voor de echo gingen we maandag op pad. Met een hele hoop zenuwen reden we naar het ziekenhuis. Zou alles goed zijn? Gezien mijn misselijkheid zou ik super zwanger moeten zijn dacht ik. We nemen plaats in de wachtkamer en na een tijdje worden we binnen geroepen. Ook deze keer slaat mijn hart een paar keer over. Ik vind dat zo spannend als ze je naam roepen.

Gaat u maar liggen zei de echoscopiste en ik maakte mijn buik bloot. Ik nam Sven z'n hand vast en kneep een beetje.

Koude gel wordt over mijn buik verspreid en het echoapparaat drukt in mijn buik.

BAM! Meteen zit ze goed en is er een mini mensje te zien. De baby was goed wakker en spartelde erop los. Het leek zelfs of hij even zwaaide. ‘Zo! Zei de echoscopiste, dat is een bewegelijke baby en lachte breed uit.

Wij ook en konden niet geloven dat dat in mijn buik zat en dat het echt was.

Ik kon niet stoppen met lachen en van Sven naar het beeld van de baby te kijken en weer terug.

Toen werd het stil, ik zag een blik op het gezicht van de echoscopiste en ze zoomde het beeld in, ik dacht heel even dat ze hem gewoon wat dichterbij wilde laten zien. Maar zag aan haar gezicht dat er iets was. Ik keek naar Sven en hij had het ook gezien. Vragend kijken we elkaar aan.

‘is alles goed?’ vraag ik haar en ze blijft te lang stil.

‘er valt me iets op aan jullie kindje’ zegt ze voorzichtig.

Ik schrik me rot en weet niet wat ik moet zeggen, meteen schieten er dingen door mijn hoofd.

Zou hij te klein zijn, mist hij een vinger, gaat zn hartslag te langzaam, krijgt hij voldoende voeding?

‘Het valt me op dat er vocht onder de huid van jullie kindje zit, kijk hier bij de rug, de billen, de buik en het hoofd.

(uitleg bij foto echo:  je ziet Joshua zijn lichaam, dan zie je zwart en daaronder een felle oplichtende lijn...die lijn, dat is zijn huid. het met zwart gevulde delen rondom zijn lichaam is dus vocht wat tussen zijn huid en lichaam zit.)

Vocht onder de huid? Wat betekent dat? Is dat erg?

Ze mocht me niets vertellen, verliet de kamer en belde de gynaecoloog.

Hij had het druk maar ze zou alles eraan doen om diezelfde dag nog bij hem te mogen komen.

Ze stelde voor een rondje in het park te lopen.

Maar ik vroeg me af wat dit betekende voor ons kindje. Ze mocht niets vertellen maar meestal is dit niet goed. Ik barste in huilen uit. Hoe erg kon het zijn? Vocht onder de huid. Dat trekt misschien nog wel weg. We hadden geen idee.

2 uur liepen we rond in het park, met vragen, heel veel vragen.

We zaten af en toe op een bankje en staarde naar het grasveld en de bomen in het park.

Na die 2 uur zijn we teruggelopen naar het echocentrum en hoorde we dat er vandaag echt geen plaats voor ons was en dat we morgenochtend terug konden komen.

Onderweg naar huis was het stil, de tranen biggelde naar beneden. Je weet niet wat je voelt, denkt en wil. We besloten naar mijn ouders te gaan, de foto te laten zien. Ik kreeg al appjes van mijn moeder of alles goed was. Toen ik binnenstapte zat alleen mijn vader in huis en liet ik de foto zien.

Ik barste weer in tranen uit en zei dat er iets mis is met ons kindje maar wat weten we niet, morgenochtend moeten we terug naar de gynaecoloog.

We zijn daarna naar Sven zijn ouders gegaan en hebben ook daar verteld dat er iets mis is.

Ik was inmiddels op, ik had al in geen weken zolang op mijn benen gestaan en dan ook nog deze mentale warboel.

Die nacht heb ik bijna niet geslapen en heb ik mijn handen op mijn buik gehouden, liefde naar binnen gestraald, in mijn gedachten tegen hem gezegd dat alles goed komt en dat ik van hem hou.

De ochtend was zwaar, geen slaap en bijna geen eten maakte me slap. Maar de adrenaline van het niet weten wat er met ons kindje is zorgde ervoor dat ik uit bed kon.

Toen we bij het ziekenhuis kwamen liepen we naar de gynaecologie afdeling.

Zwangere vrouwen met dikke buiken zitten in de wachtkamers. Wij nemen ook plaats en worden al heel snel naar binnen geroepen.

Daar stond een mannelijke gynaecoloog op leeftijd op ons te wachten. We mochten naar binnen en hebben wat persoonlijke gegevens doorgenomen.

Waar ik niet op voorbereid was is dat ik nu al 3 keuzes kreeg.

Doorgaan met de zwangerschap zonder iets uit te zoeken en na de geboorte kijken.

Testen doen om te kijken wat ons kindje mankeert

Zonder testen de zwangerschap afbreken.

Wij waren meteen heel duidelijk, we gaan de testen doen en willen zeker weten wat ons kindje heeft.