Mijn vechtertje♡

En plotseling ben je alweer bijna 9 maanden oud! Toen je net geboren was, voelde mijn moederinstinct meteen dat er iets niet klopte. In vergelijking met je 3 oudere broers was er gewoon iets anders aan jou.

Na weken van spugen en huilen begon je ook minder te drinken. Je was te veel afgevallen en moest een sonde krijgen. Koemelkallergie en reflux werden je eerste diagnoses. Men dacht dat de onrust vanzelf zou verdwijnen met aangepaste voeding. Ik heb duizenden filmpjes gemaakt en als een leeuw gevochten om aan elke dokter te laten zien dat deze onrust niet normaal was. Uiteindelijk stagneerde jouw ontwikkeling. Het drinken lukte helemaal niet meer en daardoor werd je volledig afhankelijk van je sonde. Toen werd alles in een stroomversnelling gezet en volgde er een MRI.

Luc heeft een hersenafwijking met een nog onbekende oorzaak. De resultaten van verdere onderzoeken moeten nog komen. Jouw toekomst is plotseling onzeker. Hoe zul je je ontwikkelen? Wat staat jou te wachten? Ga je vooruit, stilstaan of misschien zelfs achteruit? Allemaal vragen waar helaas nog geen antwoorden op zijn. Die verschrikkelijke zin blijft maar terugkomen.

Die verschrikkelijke zin die keer op keer maar terugkomt.

Ook bij je 3 oudere broers komt het aan. De ziekenhuisopnames hakken er elke keer weer in. Ons gezin uit balans. Ook jullie hebben ons nodig en we doen er alles aan om er te zijn. 

Het dubbele gevoel maakt het ook lastig. Mijn moederhart huilt als ik jou zo zie strijden en denk aan al jouw zorgen. Aan de andere kant geniet ik ook gewoon van jou als mijn kleine reusachtige baby. Ondanks alle zorgen zorgt jouw lach ervoor dat we alles even vergeten. Want hoe ziek je soms ook bent, je blijft altijd lachen... ons blij ei!

Ik ben ontzettend trots op jou. Met alles wat je in je hebt, train je keihard. Je hebt echt een megakracht in je.