9 jaar geleden
Mijn valentijn kan niet meer stuk
We drinken wijntjes en lachen met vrienden en ineens zit ik te knikkebollen op de bank. Tijd om naar bed te gaan. En ik zeg tot zo..
Mijn man blijft nog even beneden en ik val als een blok in slaap.
Mijn wekker gaat en ik lig alleen in bed, ik hoor de krant op de mat vallen en ik blijf nog even liggen. Beneden hoor ik mijn man, hij komt naar boven. Ik blijf nog even liggen, hij was beneden in slaap gevallen. Hij kruipt tegen me aan en we knuffelen en genieten van dit moment. Ik kreun ik moet eruit. En verzucht dat ik wel de hele dag zo wil blijven liggen. Maar helaas ik moet werken.
Ik loop naar de kamer van mijn dochter en doe heel stilletjes de deur open. Daar ligt ze steunend op haar onderarmpjes en haar hoofdje schuin in afwachting wie daar binnen komt. Haar speen kan haar brede glimlach niet verbergen. Voorzichtig til ik haar uit bed en ze legt haar hoofdje even op mijn schouder. Samen gaan we naar het grote bed waar ik haar naast papa in bed leg. Een zo mogelijk nog grotere glimlach tovert zich op haar gezicht. Bij papa in het grote bed, dat is gezellig. Ik laat ze samen liggen en ga naar beneden.
Als ik nog even binnen kom om iets te pakken word ik met enthousiasme begroet. Ik kus en knuffel haar ter afscheid en steeds blijven haar armpjes mij zoeken. Nog een kus voor mijn grote liefdes en dan moet ik echt weg.
Op de fiets neurie ik het liedje de glimlach van een kind die mij nu als de ultieme ode aan de liefde voorkomt. Mijn valentijntjes liggen in bed te kroelen terwijl ik van ze weg fiets. Maar oh wat had ik daar graag bij gelegen!