Mijn tweede zwangerschap valt tegen

Drie jaar geleden was ik zwanger van Thijs. Een perfecte zwangerschap zonder lichamelijke klachten en ik fietste al fluitend door de weken heen. Kon optimaal genieten van dat kleine ventje in mijn buik en kon heerlijk rommelen in de babykamer. Deze tweede zwangerschap zou ik dan ook makkelijk aan kunnen. Dit doen we wel even, dacht ik. Ondanks dat ik wist, elke zwangerschap is anders, kom ik me er een potje bedrogen vanaf.

Bij deze zwangerschap is het namelijk niet alleen lichamelijk zwaar maar ook mentaal. Sinds enkele weken voel ik me niet meer als mijzelf. Lichamelijke klachten geven mij niet meer het vertrouwen in mijn lichaam als ik altijd heb gehad. En ja in m'n koppie staat het momenteel ook kriskras door elkaar. Elke dag moet ik even opnieuw op de kalender kijken welke dag het is, of ik dan moet werken en of er activiteiten met Thijs gepland staan. En dan is mijn energie eigenlijk al wel weer op. Jongens waar is mijn eindeloze energie gebleven?! Met Thijs, onze peuter, zijn driftbuien en grenzen uittestend gedrag orde van de dag. Normaal zou ik daar kalm in kunnen blijven, relativeren en dit ook overbrengen naar Thijs. Nu lijk ik sneller te ontploffen dan Thijs zelf, moet ik mezelf tot rust brengen en ondertussen is onze kleine terrorpeuter alweer met het volgende aan het gooien.

De lichamelijke klachten helpen er natuurlijk ook niet aan mee. Trap lopen is simpelweg al een ding geworden. Mijn bekken en longinhoud vinden dat gewoon niet zo leuk meer en als er dan nog een weigerende traploper aan komt die naar beneden getild wil worden is het, wanneer we aan komen bij de laatste trede, ook wel einde oefening. En wat me dan het meeste dwars zit? Dat ik ons zoontje niet gewoon van de trap kan dragen. Hallo schuldgevoel! Thijs heeft niet de mama niet hij gewend is en die hij verdiend. De rots in zijn stormachtige branding die hij kan vastklampen als zijn ontwikkelende hersentjes alle prikkels even niet aan kunnen.

En we kunnen het wel. Ik heb namelijk ook het geluk om een lieve man aan mijn zijde te hebben. Hij helpt op alle fronten en meer. Een andere mogelijkheid is ook nog dat het de hormonen zijn die spreken (oké redelijk grote mogelijkheid) maar we zijn er bijna doorheen, nog 10 weken. Wat andere mama’s kunnen, kan ik ook. Ik probeer nog even te genieten van het kleine ventje in mijn buik voordat ik kan gaan genieten van mijn jongens, beide buiten mijn buik en mét een vrolijke mama.

Liefs Laura