Mijn tweede zwangerschap en bevalling

Eind mei begin juni 2015 blijken we in verwachting van ons tweede moppie. Dolgelukkig dat ons meisje een broertje of zusje gaat krijgen, maar toch ook wel angstig voor wat komen gaat.... Wat als dit weer een huilbaby is?

Met nog geen 6 weken verlies ik bloed, en nog meer en nog veel meer tot ik zelfs hele stolsels verlies. We wisten het zeker dit ging mis. Maar bij de Verloskundige aangekomen was al een knipperend hartje te zien op de echo. En een oorzaak voor de bloedingen kon niet worden gegeven. Ik kreeg langzaam maar zeker weer andere zwangerschapsklachten terug die ik in week 4 en 5 wel had, zoals pijnlijke borsten en misselijkheid. En ik hield mezelf voor dat dit heel goed was en ons kleintje ondanks de bloedingen bleef zitten.

Toen ik 9 weken zwanger was gingen we een weekje op vakantie, en hier had ik nergens last van. Ik voelde me goed, verloor alleen nog bruin bloed en overgeven hoefde ik niet. Tot we in de auto terug zaten en alle elende weer begon. Thuis toch nog een ker de verloskundige gebeld en weer alles goed. Ik snapte er niets van, ik verloor zoveel bloed. De verloskundige probeerde me uit te leggen dat er hoewel er geen garanties zijn dit vaker voorkomt, maar dat het ook mogelijk is dat er een tweede vruchtje is afgestoten, er iets met de placenta is (aanhechting op bv littekenweefsel van de vorige zwangerschap) of een nog andere reden die we misschien nooit te weten komen.

En zo gaan alle controles steeds goed, alleen de klachten gaan niet weg. Met de 20 weken echo ligt de placenta wel dicht bij de baarmoedermond maar eigenlijk niet verontrustend dichtbij. Omdat de bloedingen blijven wordt ik doorverwezen naar de gynaecoloog. Bij de eerste controle wordt niets gevonden, wel is mijn baarmoederwand erg gevoelig want bij aanraking begint hij direct te bloeden.

Er wordt geadviseerd meer rust en pauzes te nemen. Uiteindelijk wordt ik bij 28 weken zwangerschap geadviseerd helemaal te stoppen met werken en met 30 weken loopt ik dan ook volledig thuis. De rust doet blijkbaar toch goed want de bloedingen worden minder en met 36 weken mag ik weer terug onder controle bij de verloskundige en dus thuis bevallen.

Omdat mijn hele zwangerschap ik te horen heb gekregen dat ik risico heb op vroeggeboorte door de bloedingen en de overgevoelige baarmoederwand is het dan ook heel vreemd als ik in ene over de uitgerekende datum heen loop. 

Ik krijg van de verloskundige de vraag om bij 40.6 te strippen. Hier twijfel ik heel erg over, zal ik de natuur gewoon lekker zijn gang laten gaan of toch kijken of we een handje kunnen helpen. Uiteindelijk kiezen mijn vriend en ik om te strippen.

In de auto op weg naar huis begint al een soort van menstruatiekramp. Dit blijft aanhouden tot ik om 23:00 uur direct weeën heb die iedere 5 minuten terugkomen en een minuut aanhouden. Iets voor middernacht bel ik de verloskundige. Ik geef aan dat ik weeën heb maar dat ze voor mijn gevoel niet pijnlijk zijn (mijn pijngrens is redelijk hoog en tijdens mijn vorige bevalling had ik alleen maar een weeenstorm dus gewone weeën kende ik niet) de vk adviseerde even te douchen en dan kijken wat dat voor effect had. En dat had effect de weeën kwamen gelijk sneller maar ik moet toegeven nog niet heel pijnlijk. Gezien de snelheid van mijn vorige bevalling zal de vk toch gelijk even langskomen. Om ca 00:45 was ze binnen en had ik 6cm ontsluiting. 

Ik heb over die laatste 4cm vervolgens 1,5 uur gedaan en ik vond het vreselijk.... Niet persee dat ze uiteindelijk pijnlijker werden maar de pottenkijkers tijdens de wee. Ik heb zelfs de opmerking gemaakt dat ze best verder mochten kletsen tijdens kijn weeën maar helaas kwam dan iedere X een vreselijke stilte. Uiteindelijk als ik er een voelde opkomen zei ik dat ik moest plassen en liep ik naar de wc. Om ca 02:30 mocht ik dan persen. Dit moment ging bij mijn dochter 100% op de automatische piloot maar dus had ik tijd om na te denken tijdens het persen en dat was niet handig. Na een paar minuten vroeg ik om een pauze maar deze kreeg ik niet van de vk. Tussentijds luisterde ze steeds naar het hartje van de baby en beviel me door te persen. Net voor het einde zei ze me dat ik nu heel even mocht puffen voordat ik verder ging zodat ik genorg kracht had voor de uitdrijving. Maar ik hoefde geen pauze meer de baby moest nu komen en ik zette mijn tanden op elkaar en perste met alle kracht die ik had. 

Om 02:43 was daar onze baby! Ik had met mijn vriend afgesproken dat hij me direct zou vertellen of het een jongen of meisje is zodra hij het zag want bij onze dochter lag ze al 10 minuten op mn borst en toen pas kwam in me op te vragen wat we hadden gekregen. Hij zegt zachtjes het is een jongen... En nog voordat hij klaar is met het zeggen valt er een doodse stilte. De verloskundige houd onze zoon omhoog. Hij is helemaal blauw, we zien nog net een straaltje bloed wegspuiten en hij zit ook helemaal onder. En hij hangt zonder beweging of geluid in haar hand. Mijn vriend zakt door zijn knieën, lijkwit. We beginnen beide te huilen zodra de verloskundige aan de kraamhulp vraagt om de zuurstof en het mondkapje te pakken. In mijn hoofd schreeuw ik het uit "laat hem huilen, laat hem huilen" en toen werd het kapje over zijn mond gedaan en er gebeurde niks. Hij bleef blauw, bewoog niet en maakte geen geluid. Ik keek naar mijn vriend, die was inmiddels nog witter geworden en leek flauw te gaan vallen. Zijn ogen zeiden hetzelfde als wat ik voelde.... Ons zoontje leeft niet.

Na 3 teugen lucht kwam daar een roggel, wat voor mij klonk als een laatste adem en ik begon nog heviger te huulen maar gelukkig na de 4e teug kwam daar de huil, de huil waar ik naar verlangde waar de ongelovige ik misschien wel voor aan het bidden was geweest! In een automatische reactie trok ik mijn shirt over mijn hoofd, de vk zag dit en zonder woordenwisseling werd mijn mannetje op mijn borst neergelegd. Nog steeds onder het bloed verder nog niet gecontroleerd maar hij huilde en dat was voor mij genoeg!!! Hij lag nu bij mij, warm te worden hij huilt en hij leeft!

Dit alles heeft "maar" 2 minuten geduurd maar in mijn hoofd veel langer, ook bij mijn vriend voelde het een eeuwigheid. 

Toen de rust iets was bekeerd en mijn vriend weer terug was in de kamer (die was even weggegaan ivm het bloed en het halen van de placenta, als hij was gebleven was hij echt niet goed geworden) heeft de verloskundige ons kort uitgelegd wat er gebeurd was. Ze hoorde op de laatste 3 hartgolven dat de baby het moeilijk had en ze verwachte dat hij de navelstreng om zijn nek had. Dit bleek het geval maar toen ze hem eraf haalde tijdens de bevalling knapte hij. Dit zorgde voor de hoeveelheid bloed die uit de navelstreng weg schoot. Omdat ik die avond weinig meer in mij opnam heb ik haar later die week gevraagd de bevalling door te nemen.

Hierbij vertelde ze dat de placenta al voor geboorte was gestopt, hij klopte al nirt meer en gaf geen bloed en voeding meer door. De navelstreng was ook heel dun. Ze gaf me pauze om te puffen omdat ze niet had verwacht dat de baby zon ademnood zou hebben, daar klonk zijn hartje te sterk voor, wel hoorde ze dat hij het moielijkers kreeg dus de omstrengeling had ze wel verwacht. Ze gaf aan dat het dus heel goed was dat ik toch door perste, zodat hij zo snel mogelijk geholpen kon worden.

Ons mannetje had een hartslag en reageerde heel licht op aanraking, alleen zn ademhaling had hulp nodig. Dit voelde voor ons echt als een opluchting, hij is dus geen moment "dood" geweest.

Toch weet ik dat het veel tijd gaat kosten het beeld en het gevoel erbij tijdens die 2 minuten een plek te kunnen geven. Ook blijf ik me afvragen, tegen beter weten in, wat als ik niet gestript had (de placenta werkte blijkbaar niet goed meer), wat als ik niet door geperst had, wat als het anders was gelopen... Stom ik weet het maar zet het maar eens uit je hoofd.

Vandaag is ons mannetje 2 weken oud, heel relaxed en rustig maar wel alert en aanwezig. Aan hem merk je niks en hopenlijk blijft dat zo.... Nu ik nog!