Mijn trauma

Ik weet dat wat wij hebben meegemaakt voor anderen misschien niks is. Er zijn ouders die veel ergere dingen meemaken. Ik moet dat misschien niet vergelijken, maar onbewust doe ik dat toch. "Stel je niet aan, en doe nou eens normaal" zijn gedachtes die vaak genoeg door mijn hoofd heengaan. Toch heb ik een trauma opgelopen van de twee ziekenhuisopnames van mijn dochter Liya. Twee keer in nog geen jaar tijd..

Het begon in de kerstvakantie toen Liya koorts kreeg. Ik probeerde rustig te blijven met de gedachte dat ze gewoon een griepje te pakken had. Het heerste op de opvang ook, dus ze zal daar wel iets van hebben opgelopen.

"29 december, 40 graden koorts. Ik ben doodsbang dat je weer een infectie hebt opgelopen". Staat geschreven in mijn notities. "2 januari, toch maar naar de dokter geweest, je hebt geen oorontsteking je bent flink verkouden". "5 januari, opnieuw naar de dokter geweest. Toch even laten checken voor het weekend, opnieuw gekeken, maar toch echt geen oorontsteking". "6 januari, naar de huisartsenpost. Je hebt een flinke oorontsteking"...

Hyperventilerend stond ik die 6 januari onder de douche toen mijn man met onze dochter naar de huisartsenpost reed. "Oke, wat moet ik ook alweer inpakken. Hoeveel setjes kleding, tandenborstel niet vergeten, haar knuffel, speen. Wedden dat ze weer opgenomen word. Wat als het toch een infectie is, hoevaak zullen we dan nog terug moeten komen. Heeft hij al gebeld? Nee nog niet. Nu dan? Nee nog niet. Oke even appen, hoe is het daar? Geen gehoor, shit ze zijn vast met spoed onderweg naar het ziekenhuis."

Dit kende ik niet van mezelf. Ik ben altijd een overbezorgde moeder geweest. Dat kunnen mensen in mijn omgeving beamen. Maar dit gevoel? En zo in paniek? Waar kwam dit vandaan, en waarom had ik deze gedachtes. Waarom was ik zo overstuur. Als Fayn of Saya een griepje hadden, of Fayn toen met zijn oorontsteking brak ook mijn hart. Maar ik was lang niet zo in paniek als nu.

Uiteindelijk bleek ze dus een flinke oorontsteking te hebben. Shit weer opnieuw aan de antibiotica, maar we hadden een oorzaak na dagen van koorts en een gillend meisje thuis. Die oorzaak die ik bij de tweede ziekenhuis opname nog steeds mis. Dat blijft moeilijk. Moeilijk dat we gewoon nooit zullen achterhalen wat voor een infectie ze toen heeft gehad. 

En ik heb het er met mensen over gehad. Ik heb verteld hoe erg in paniek was. Hoe ik hyperventilerend en huilend onder de douche stond. De paniek die door mijn lichaam ging niet te beschrijven was. En het woord trauma viel wel, maar kwam nog niet volledig binnen. Trauma is een groot woord. Mag ik dat wel gebruiken? Het viel toch allemaal wel mee? Nee voor mij niet. 

Vandaag merkte ik dat het weer mis ging. Liya hoest al 3 dagen. "Het zal wel een flinke verkoudheid zijn". Dacht ik de eerste dagen. Flink smeren met luuf, uitje naast haar bed. Bed omhoog &flink stomen onder en in de douche. Die verkoudheid werd alleen maar erger, maar vooral dat hoesten werd steeds erger. Zo erg, dat ze vanmiddag bij haar middagdutje huilend wakker werd. Ik tilde haar uit bed, haar bed zat volledig onder het slijm. Ze bleef maar slijm spugen, ik hield haar boven de wasbak omdat ik bang was dat ze zou gaan overgeven. Na flink wat slijm te hebben opgehoest werd ze rustiger. Ondertussen belde ik de spoedpost van de dokter. Onze dokter is elke dag na 13.00 uur alleen te bereiken voor spoed. En misschien was het geen spoed. In mijn hoofd was het wel spoed. Dus ik belde. "Het is niet levensbedreigend toch?" "Nee dat niet, maar ze heeft gekke witte vlekjes op haar tong. Ze spuugt allemaal slijm. Ik maak me zorgen en wil wel dat ze gezien word". "Morgenochtend om 09.15 uur". "Oke fijn danku wel".

Ik legde Liya weer in bed, mn meisje was dood op. En voordat ik het wist stond ik weer enorm te huilen. Zo erg dat ik mezelf niet rustig kreeg. Ik moest kokhalzen, bijna spugen. "Doe toch eens normaal!" Zei ik nog tegen mezelf. Maar ik was zo volledig in paniek. Mijn lichaam trilde. Ik had mijn eigen paniek niet meer onder controle. Ik belde mijn tante. Want ik had hier echt hulp bij nodig. Ook zij liet het woord trauma opnieuw vallen.

Misschien moet ik het toch beseffen dat ik een trauma heb opgelopen door de ziekenhuisopnames van mijn dochter. Elke keer wanneer ze ziek was, was er ook echt wat aan de hand. Geen enkele keer een "gewoon" griepje waar ze na een aantal dagen overheen was. Nee.. 2 ziekenhuis opnames, een oorontsteking, en nu?

Geen idee, morgenochtend naar de dokter. Rustig blijven. Het zal vast gewoon een flinke verkoudheid zijn. Rustig blijven. Ik doe mijn best.. de liefde voor mijn kinderen is onbeschrijfelijk.