Mijn tijd is kostbaar

De knoop om minder te werken is doorgehakt. Wat een opluchting is dat! Andere moeders geven ook aan dat 3 dagen werken voor hen voelt als een goede balans, dus ik ben erg benieuwd. Ik merk dat ik het werken in combinatie met het moederschap anders begin te zien... Ik ben er nog niet helemaal over uit, maar ik denk dat ik op een goed spoor ben.

Mijn aanname over moeten werken begint namelijk te veranderen. Een gedachte plopte in mijn hoofd die ik 3 jaar geleden al eens had. In 2017 zocht ik mijn zusje op, in Australië! Zij was na haar studie voor 6 maanden als au-pair in Melbourne gaan werken en ging daarna nog reizen. Mijn inmiddels man moedigde me aan om te gaan, ondanks dat het ten koste zou gaan van onze vakantie samen. Dit was namelijk een unieke kans en ik mocht die niet laten schieten. 

De eerste week gingen we zeilen op een catamaran, de tweede week zaten we in Mission Beach. Een plaats waar het regenwoud op het strand eindigt en in het hostel waar een hele chille sfeer hing. Het was hier dat ik dacht; ‘waarom zou ik eigenlijk naar huis gaan? Waarom voel ik me verplicht om de dingen te doen die zogenaamd van me worden verwacht? Wie verwacht die dingen eigenlijk van me?!’ Ik had veel mensen gesproken die zeiden dat ze van plan waren geweest om 1 jaar te blijven, maar ter plekke had besloten er nóg een jaar aan vast te plakken. Want waarom niet?

Laatst moest ik hier dus weer aan denken. Ik loop al maanden met het gevoel rond te worden geleefd. En dat bevalt me niet! Ik ging mezelf dus afvragen waarom dit was en wat ik in de ideale situatie zou willen doen. Mijn conclusies; meer tijd met met m’n dreumes én blijven werken. Ik wil blijkbaar mijn tijd aan werk blijven geven. En mijn tijd is kostbaar! Niemand anders kan voor mij besluiten hoe ik mijn tijd verdeel. En mijn werkgever, of de maatschappij, die van mening kan zijn dat ik misschien meer of zelfs fulltime zou moeten blijven werken, bepalen dat niet voor mij. Ze moeten blij zijn met het aandeel dat ik wil blijven leveren!

Een vriendin van me zei laatst dat als zij moeder zou worden, ze zelf de keuze maakt hoeveel, of of ze blijft werken. Dat zelfs als ze zou stoppen met werken, dit niets te maken heeft ouderwetse rolverdelingen, maar een geëmancipeerde keuze zou zijn. Wij vrouwen bepalen zelf hoe veel werken. En er mag niemand zijn die onze keuze veroordeeld. (Slimme meid..!)

Ik heb dus nog wel een lange weg te gaan. Wat hierboven staat vind ik echt de waarheid, maar ik merk ook dat degene die mij het meest bekritiseert, ikzelf ben. Wellicht herken je je hierin..? Bij deze dan nog een tip die ik van anderen hoor en mezelf bij deze nogmaals geef (al moet ik er nog beter naar luisteren), ben wat liever voor jezelf. Alles is goed.