Mijn strijd tegen een postnatale depressie

Een postnatale depressie, iets wat ver van mij afstond tijdens de zwangerschap en vlak na de bevalling. Ik voelde me goed en ik was compleet in love met onze kleine Chloë. 

4 weken na de bevalling begon ik paniekerig te worden, zowel over Chloë als over mezelf. Ieder plekje, bultje of wondje moest grondig bekeken worden en er moest een uitgebreid onderzoek plaatsvinden op het internet. Tijdens iedere kleine verkoudheid stond ik met Chloë bij de huisarts, want tja mevrouw internet hiero had net een verschrikkelijk stuk gelezen over het RS-virus. Helemaal gek maakte ik mezelf en mijn vriend erbij. 100 keer per dag stelde ik aan hem de vraag “ik heb hier een bultje, voel eens!” of “zal dit echt niks ergs zijn op internet stond namelijk...”

6 weken na de zwangerschap bleek deze obsessie over te gaan in paniek aanvallen, hyperventilatie en geen eetlust. De eerste paniek aanval begon toen mijn vriend op een bruiloft was, ineens sloeg een blinde paniek toe, ik kreeg gigantische pijn in spieren waarvan ik het bestaan niet wist en een vreselijke pijn op zijn borst. Het enige wat door mijn gedachten spookte was, dat ik thuis zat met een 6 weken oude baby en dat als mij op dat moment iets zou overkomen Chloë hulpeloos in de box zou liggen en mijn kind straks op moest groeien zonder moeder. Snakkend naar adem belde ik mijn vriend, ik hield het niet meer en besloot een ambulance te bellen. Mijn vriend en de ambulance was onderweg, er leek een last van mijn schouders te vallen. Toen de ambulance medewerkers wat onderzoekjes deden kwamen ze tot de conclusie dat alles piekfijn in orde was en het een paniek aanval was geweest. 

Meerdere aanvallen volgenden, tot wij in de auto zaten en ik ineens een vuurrood gezicht kreeg, mijn wangen waren gevoelloos en mijn hart bonkte in mijn keel. Volledig in paniek stapte ik thuis de auto uit en kon alleen maar rond lopen met de gedachten dat dit mijn einde was. Zoals altijd probeerde mijn vriend mij te kalmeren maar dit lukte niet, ik moest naar een arts en snel! De dokterspost werd gebeld en een uur later konden we terecht en ook deze arts deed onderzoek en kwam tot de conclusie dat het een paniek aanval was geweest en de oorzaak hiervan bij een postnatale depressie lag

Mijn alles grootste angst is dat mij iets overkomt, Chloë zal opgroeien zonder moeder, mij nooit bewust zal leren kennen en later alleen foto’s heeft met een vrouw erop die zogezegd haar moeder is. 

In mijn achterhoofd weet ik dat deze gedachtes nergens op slaan, ik ben kerngezond! Om deze gedachtes van mij af te zetten, ben ik doorverwezen naar een psycholoog en hopelijk gaat dit mij helpen om niet iedere dag meer in angst te leven.

Iedere dag zie en hoor ik weer over het taboe dat op dit onderwerp rust. Dit maakt me zo ontzettend verdrietig! Geen enkele vrouw heeft ervoor gekozen, het overkomt je en neemt je volledig in z’n macht. De onmacht die ik heb meegemaakt, het bang zijn voor mijn eigen lichaam en de angst waarmee ik iedere dag te maken had, het is verschrikkelijk!

 Gelukkig ben ik langzamerhand op de goede weg ben. Ik ben er nog langer niet, maar ondertussen zie ik de realiteit weer en kan ik weer genieten van de kleine dingen in het leven!