Mijn slechtste moedereigenschap

Ik zie mijzelf best als een 'oké' mama. Af en toe denk ik dat de opvoedingspolitie* best trots op mij is. Ik lees elke dag een boekje met Gijs, ik geef hem gezond eten, schone kleren, heel veel liefde en soms chocola. Ja, ik kan wel zeggen dat ik het meestal goed doe. Maar er is 1 klein dingetje waar ik finaal de mist mee in ga.

*Opvoedingspolitie: mama's die andere mama's constant controleren en alles beter weten. In de volksmond worden ze wel een 'bemoeial' genoemd.

The problem

Oké, het probleempje is dat Gijs (21 maand) nu een klein deugnietje wordt. Wij moeten nu beginnen met het echte opvoeden. Gijs wordt af en toe een beetje stout. Hij gaat dingen doen die dreumesjes doen. Gillen als iets niet mag, wegrennen als mama zegt: 'kom Gijs', dingen kapot maken, mama aan de haren trekken, mama de bril van het hoofd trekken en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik weet het wel, het hoort erbij. Hij moet leren dat het niet mag en dat is onze taak als ouders om hem dat te leren.

Maar ik heb 1 klein probleempje. Ik moet lachen! Ik probeer het echt! Gijs doet iets wat niet mag. Ik zeg 'Gijs kom eens bij mama'. Hij kijkt mee aan met die uitdagende blik en gaat er keihard van door. Ja sorry maar dan moet ik daar om lachen. Het is gewoon heel grappig zo'n klein mannetje dat denkt dat hij al heel wat is.

Laatst ook, wij zitten aan tafel te eten. Ik weet al niet eens meer precies wat er gebeurde maar mijn man sprak Gijs heel streng aan waarna Gijs het gewoon nog een keer doet, ik doe zo mijn best om niet te lachen maar intern lig ik echt in een deuk. Het ziet er zo grappig uit!

Ach ja, er zal vast wel een moment komen waarop het niet meer zo grappig is. Toch?