Mijn queste... Op zoek naar?

Ik ben 30 en ik ben op een Queste.
De bewapening uitzoeken voor deze Queste bleek nog niet makkelijk.
Want hoe wapen je jezelf tegen eenzaamheid, een groot besef van je eigen sterfelijkheid, en de tranen waar geen einde aan lijkt te komen.
Het wapen dat ik als eerste koos, bleek niet zo goed te werken.
Ik koos namelijk voor het niet meer toe laten van emotie. 
Als mensen vroegen, hoe gaat het met je? Kon ik met recht zeggen "Goed!" Ik voelde immers toch niets.
Maar het afsluiten van emotie heeft ook een bijwerking. Het voelen van Liefde word ook onderdrukt.
Terwijl kilheid, afwezigheid en leegte juist worden versterkt.
Uiteindelijk kwam ik er achter dat emotie niet uit te schakelen is.
Voor even misschien... Als overlevings mechanisme. Maar die tranen die komen wel.
En als ze dan komen, dan heb je letterlijk de sluizen open gezet en zullen ze blijven komen tot je gezicht volledig rood en gezwollen is. Jezelf een halt toe roepen kan niet meer. Want er zit namelijk veel in wat er uit moet.
Voordeel is hier weer van dat huilen de ziel reinigt en je je naderhand een stukje beter voelt.
Mijn ziel is dus inmiddels weer brandschoon. Ik wou dat het met het huis ook zo simpel ging.

Het eerste wapen heb ik dus maar laten vallen het bleek niet te werken in mijn geval.
Ik ging dus op zoek naar een ander wapen.
Afleiding! Doe maar vrolijk dan word je wel vrolijk.
Ik begaf mij in groepen mensen en de drank vloeide af en toe rijkelijk.
Ik vermaakte mij prima en er stond inderdaad een lach op mijn gezicht.
Echter na een aantal uurtjes vertrok ik weer huiswaarts. Dat huis was leeg.
Dat huis wat ooit vervult was met een (over het algemeen) gelukkig gezin, was nu leeg.
Alleen ik was daar. Met mijn hondje. Maar ook was er minder dierengeluid in mijn huis.
Want 2 van hen waren verdwenen, meegegaan met de man die ooit 12,5 jaar de mijne was.
Mijn hondje was mijn steun. Zij voelde dat ik verdrietig was.
Maar soms was ik bang, bang dat mij iets zou overkomen, bang om ineens te sterven.
En dan? Dan zou ik gevonden worden door mijn kindjes die weer vrolijk een paar dagen bij mij kwamen.
OF nog erger!! Ze werden wakker en ik werd niet wakker. Wat dan? Wat moesten ze dan doen?
Mijn vrolijkheid veranderde in angst. En angst is een slechte raadgever... 
Ik maakte opnieuw gebruik van mijn eerste wapen. Alleen deze keer specifiek toegespitst op angst.
En dat bleek redelijk te werken.

Als derde koos ik voor verandering.
Vooral in huis. Talloze keren heb ik met meubels gesleept.
Iets waar "R" een hekel aan had.
Het leek me goed om mijn huis totaal "Eigen" te maken.
Maar herinneringen wis je niet uit.  Sommige dingen blijven.
En als de kinderstemmetjes niet door het huis schallen is er nog steeds die leegte.
Inmiddels staat de inrichting na een keer of 20 schuiven, op een plek die mij wel aanstaat.
Ik heb mijn eethoek stoelen veranderd. Andere gordijnen. De foto van "ons gelukkig gezin" prijkt niet meer aan de muur.
Het verwijderen van deze foto was dan ook best moeilijk.
Je kunt natuurlijk niet aan het veranderen blijven. Dus dit heb ik vrijwel helemaal uitgebuit.
In het kader van het opvullen van de leegte, verandering en als hulp bij de angst om alleen te zijn, Kocht ik een puppy.
Normaal gesproken is het misschien niet verstandig om in zo'n emtionele staat zo'n beslissing te nemen.
Maar in mijn geval was het 1 van de beste beslissingen. Als mijn kinderen niet thuis waren had ik iets waarvoor ik wel op moest staan. Iets waarvoor ik nog echt moest zorgen. Ik moest een band met haar opbouwen en haar van alles leren.
Ineens hoefde ik mij niet meer te begeven in de kroeg als mijn meiden weg waren.
Ik had iets waarvoor ik dan nog voor moest zorgen en waarvoor ik mijn inziens thuis moest blijven.
Ik genoot van haar en dat doe ik nog steeds. Ze zorgt er voor dat ik wat meer buiten kom en wandelingen maak.
Want eerlijk is eerlijk. Mijn chihuahua vind kleine stukjes genoeg. En al mag mijn pup nog geen hele lange wandelingen maken.
Elke week mag ze een stukje langer lopen.
Ook heb ik wat aanspraak. Want als je een aantal dagen achter elkaar alleen bent is het wel eens fijn om een stem te horen.
Inmiddels is ze een stuk groter geworden en slaat ze aan als ze onraad "ruikt" of  hoort.
Ze is vriendelijk en stapelgek met mijn meiden. Maar ik weet dat als er iets is, zij me zal beschermen.
Ik heb een maatje voor het leven erbij.

     

Ik besloot de verandering wat verder door te voeren.
En mezelf uit te dagen. Doe dingen die je nog nooit hebt gedaan.
Dus in mijn eentje ergens naar toe gaan was een grote stap.
Al heel lang wilde ik naar Elfia. (voorheen de elf fantasy fair) Ik besloot dat ik hoe dan ook zou gaan.
Al moest ik alleen. Aanstaande zondag is het zo ver. Dan ga ik met 2 vrienden. Dus alleen hoef ik niet.
Voor mij een uitgelezen kans om de jurk die ik heb gekocht voor mijn trouwdag te dragen.
Want ook dat gaat natuurlijk niet meer door.
Grappig feitje over mijn "trouwjurk" is dat ik de derde ben die hem heeft gekocht. 
Maar er is nooit in getrouwd. Hier heb ik mijn karakter voor elfia ook op gebaseerd.
Sommige veranderingen zijn dus goed en helpen je verder.

Ook koos ik voor een schild.
Een schild tegen negativiteit.
Dat schild betekende ook dat ik afstand moest nemen van bepaalde mensen.
Met name mijn moeder. Het verdriet wat ze me aandeed door te zeggen dat ze geen zin meer had om naar mijn problemen te luisteren, en dat ze niet zo veel zin meer had in zorgen en moeder zijn, (want dat deed ze immers al 30 jaar) was bijna ondragelijk. Kapot was ik van verdriet. En mijn hart werd nog een beetje meer gebroken dan het al was.
Door afstand te nemen van mijn moeder verloor ik de laatste persoon op wie ik dacht dat ik kon terug vallen als het echt nodig was. Er zijn vele malen geweest waarbij ik haar heb ondersteund. Soms bijna heb gedragen zelfs.
En nu ik het zelfde terug verwachtte was het te veel.
Dat ze zo met mij omging zorgde voor mijn keuze. Beter verdriet van haar niet meer zien. Dan verdriet van een teleurstelling keer op keer.
Ik was al alleen. Maar nu was ik ECHT alleen. En dus ook eenzaam.

Na twee weken van huilen, verdrietig zijn en een depri modus besloot ik dat het roer om moest.
Dit kon zo niet langer.

Ik belde de vrienden die ik samen had met "r"
Zij stonden nog steeds voor me open. Maar hadden me ook de ruimte willen geven.
Als ik niet constant alleen wil zijn, zal ik ook zelf moeten zorgen dat ik er wat uit kom.
En geloof me, voor iemand zoals ik is dat af en toe best moeilijk.
Ik heb nogal de neiging om mezelf in negatief daglicht te bekijken en bedenk al honderden redenen waarom mensen niet (meer) met me om zouden willen gaan.

Het laatste wapen die ik met me meedraag is liefde.
Liefde voor mijn kinderen. De liefde voor mezelf hoop ik tijdens mijn quest te vinden.
Maar voor hun ga ik door het vuur. Wat er ook gebeurd.
Tijdens mijn queste kies ik voor het wapen dat voor handen ligt.
Ik bevecht innerlijke demonen zoals eenzaamheid, angst, verdriet,onzekerheid. en een negatief zelfbeeld.
Hopelijk vind ik tijdens mijn queste volledige acceptatie.
Nu vraag je misschien af. Wat is die queste nou precies? Waar ben je naar op zoek.
Ik, ik ben op zoek naar mezelf.
Ik ben op zoek naar een nieuwe toekomst aangezien mijn vorige in duigen viel.
Ik ben op zoek naar tevredenheid als ik in de spiegel kijk.
Ik zoek naar zelfverzekerdheid die ik dan ook uit kan stralen.
Ik ben op zoek naar iemand die het masker kan verwijderen die ik zo lang gedragen heb, dat het is versmolten met mijn gezicht.

Ik ben Trijntje, ik ben 30 en ik ben op een Queste.

 

• Bonus aanbiedingen bij AH »
• Kinderkleding outlet bij Zalando »
• 44% korting op Name-It »
• 70% korting bij Westwing »