Mijn premature waas... Of gewoon nog hormonen?!

Daar ben ik weer, met de behoefte om weer even mijn 'ei' kwijt te kunnen maar eigenlijk niet wetend wat voor zinnigs ik jullie momenteel kan vertellen of wat ik eigenlijk kwijt wil...

Hormonen?! Laten we het daar maar gewoon op houden....

Vandaag was wel wederom confronterend om te merken hoeveel er om me heen en bij me gebeurd is zonder dat ik daar weet van heb of gewoon stomweg maar halve en verdraaide info van heb.

Zo sprak ik vanmiddag bijvoorbeeld de verpleegkundige van de neonatologie. Ik was heilig overtuigd dat zij daar invaller was en eigenlijk werkzaam was op de kraamafdeling. Nog heiliger was ik ervan overtuigd dat zij me verzorgd heeft in de dagen voorafgaand aan de bevalling en zelfs bij mijn bevalling is geweest..... NOT! Zij blijkt nooit op de kraam te werken, is niet bij mijn bevalling geweest en heeft me dus ook niet verzorgd gehad in de dagen vooraf. Zij was bezig met haar dienst op de neo toen onze man besloot geboren te gaan worden, zij heeft mijn kleine man opgevangen op de neo, in zijn couveuse gelegd, uit de knoop gehaald omdat hij ook na zijn geboorte gewoon weer zijn stuithouding aannam, zijn monitoren aangesloten en zijn eerste verzorging gedaan... Deze vrouw zag ik dus een tijd na de bevalling pas voor het eerst... Mijn brein speelt gewoon een spelletje met me! Ook wist zij me veel details te vertellen over mijn bevallingsverloop. Waarom weet een verpleegkundige van een andere afdeling die er niet eens bij was dit allemaal wel en ik niet? Kan het nog frustrerender worden?

Maar ach, misschien dat ik daarom het gevoel heb haar al te kennen, zij kent mij immers op het moment ook beter dan ikzelf..

Ook heb ik vandaag gesproken met mijn moeder, haar vriend en Dennis (liefde van mijn leven en de papa van onze wonders) over de nacht van Dean zijn geboorte. Over wat er bij mij gebeurde weet dus niemand aangezien ik alleen was met een kudde artsen, verloskundige en verpleegkundige. Wel konden zij mij vertellen wat er ondertussen bij hen gebeurde. Zoals jullie in mijn andere blog konden lezen was papa niet aanwezig bij de bevalling. Ik begreep vandag dat hij er 5 min over gedaan heeft om wakker te worden en aan mijn bed te staan, hij heeft zich al rennend naar de auto aangekleed, hele stukken gras gesloopt om een short-cut te nemen en als een dolle stier door het ziekenhuis gerend. Normaal gesproken doen we over de rit naar het ziekenhuis ongeveer 3 min. Dan tel ik alleen de minuten dat we daadwerkelijk rijden, jullie kunnen dan de rest wel invullen.....

Omdat ik dus ook geen flauw idee heb hoelang mijn bevalling nu daadwerkelijk geduurd heeft heb ik mijn oproepenlijst eens teruggekeken. Ik had al enkele uren wat weeën, maar volgens de verpleegkundige nog niet regelmatig genoeg. Toen toch bleek dat ik aan het bevallen was en ze het ok-team gingen bellen heb ik meteen mijn telefoon gepakt en ben ik papa gaan bellen. Dit was om 3.42u, om 4.22u was Dean geboren. Als ik het onregmatige (wel pijnlijke) 'voortraject' dus niet meereken heb ik maar 40 minuten over mijn bevalling gedaan.. En die arts maar roepen 'WACHTEN MAMA, NIET PERSEN'... Ja, fijne lieve man (mag niet schelden) dat gaaaaaaat niet!!!!

Eigenlijk mag ik ook niet zeuren, opzich heb ik een droombevalling gehad (achteraf). Ja het was vlug, ja het was een stuitbevalling, ja ik moest eigenlijk een keizersnede ondergaan en ja het was hectisch en eenzaam. Daar staat wel tegenover dat ik geen lang natraject heb door een heftige buikoperatie, nog geen haarscheurtje heb overgehouden een mijn bevalling en ik niet net als bij de bevalling van Meagan 54u heb liggen creperen voordat ze er dan eindelijk was...

Alleen een bèètje jammer dat mijn geheugen nu een groot gapend gat heeft in plaats van mijn poohaaa. Hoewel ik niet snap dat ik dat niet op beide plekken heb! Ook achteraf bleek dat de verloskundige foto's van de bevalling had gemaakt. En dan niet heel charmant en mooi vanaf mijn kant van het bed, maar heel gracieus vanaf het zicht van de gyneacoloog, need I say more? Deze kreeg ik van de week in mijn mail toegestuurd. Ik heb die lieve vrouw helemaal geen foto's zien maken (ook al niks van meegekregen) dus ze waren nogal een shock. Ik begreep meteen waarom ons Dean zo'n zwarte balletjes had, bont en blauwe billen, ontzetten lag te kreunen na zijn geboorte en de eerste dagen op paracetamol had geleefd. Ach menneke toch, sorry! Mama maakt het nog goed met je.... Geloof me, je ziet liever beelden van een gewone bevalling in plaats van zo'n stuitbevalling!

Er is deze week ook een enorm groot lichtpuntje geweest. Ik had me op advies van een vrijwilliger van de stichting EarlyBirds bij kun aangemeld voor een fotoreportage. Afgelopen woensdag is er al een ontzettend lieve dame geweest om deze reportage te maken. Dennis was een beetje sceptisch en snapte het nut niet zo, dit kon straks thuis ook. Ik heb hem natuurlijk proberen uit te leggen dat deze reportage puur voor onszelf was. De fotograve houdt zich op de achtergrond en knipt mooie foto's van onze kleine man en van ons tijdens de verzorging van Dean. Het verschonen van zijn luier, het geven van zijn flesje, het knuffelen en alles wat daarbij gebeurd. Papa dacht meteen aan een achtergrond scherm, een premature baby in gekke houdingen en schattige pakjes.. Ja papa, dat kan inderdaad thuis ook. Al tijdens de reportage draaide hij bij. Dit konden nog wel eens hele mooie foto's worden! Ons Dean had er ook helemaal zin in, hij is gedurende heel de reportage goed wakker geweest en leek zelfs wel te sjansen met de camera! Gister al kregen we een sneak preview van het resultaat, de rest van de foto's zullen later volgen. En wat zijn ze inderdaad mooi! Heel puur, heel waardevol en voor mij erg belangrijk. De laatste weken gaan me in een dikke waas voorbij, Dit kan ik bewaren en terugkijken als herinnering aan deze hectische maar toch mooie periode. Ik ben ook zeer dankbaar voor de stichting en vrijwillige fotograaf!

Al met al gaat het hier nog steeds een beetje zijn gangetje. Het is doorbikkelen en veel mixed-emotions maar we genieten ook elke seconde van onze kleine man! Die war in mijn brein los is later wel op. Eerst eens zorgen dat mijn gezin compleet is en papa en ik tegen die tijd nog steeds op onze beentjes staan....