Mijn postnatale depressie en alles wat erbij komt kijken

Jeetje wat een tijd geleden dat ik hier een blog heb geschreven. Ik weet nog wel dat ik ben begonnen met schrijven om mijzelf te helpen herkennen in verhalen van anderen en ook om anderen te helpen in deze moeilijke situatie waar ik nu ook in zit...

Na mijn gesprek met de psychiater werd er al snel besloten dat een opname op de Moeder Baby Unit het beste was. Dit betekent dat je als moeder met kind samen wordt opgenomen en intensieve therapie krijgt. En jeetje wat was het intensief. Heb ik er wat aan gehad? Ja zeker! Het is ook iedereen aan te raden die zover heen is in de postnatale depressie. Is het heel heftig geweest? Ja! Echt wel! Je hebt het gevoel dat jij je hele gezin overhoop haalt, iets wat ik achteraf gezien al langer mee bezig was natuurlijk, omdat ik zo slecht in orde was. Je komt jezelf echt tegen in die opname, dat zeker! En na een intensieve week heb ik daar een punt achter gezet. Ik vond dat het tijd was om naar huis te gaan, dit helemaal omdat mijn vriend er ook aan onderdoor ging. Elke avond thuis komen, na een lange dag werken, en dan doorklepperen naar het ziekenhuis om ons op te zoeken dat breekt echt op! En daarna naar huis toe gaan, naar een leeg huis... Dat brak hem echt op. Dat bedoelde ik dus eerder met je gezin overhoop halen.

Mijn gevoel was wel juist geweest want toen ik weer thuis was heb ik alles weer zelf op me genomen. Mijn moeder deed eerder de zorg van Milou, die deed ik nu weer zelf. Ik kookte al meer dan 5 weken niet meer, ook dat heb ik weer opgepakt. Wat mij hier enorm heeft geholpen is wekelijks boodschappen te doen in plaats van elke dag. En zo deed ik eigenlijk alles zelf weer. Maar helemaal goed in orde was ik zeker nog niet op dat moment. Het enige wat goed ging is dat ik mijn dochter niet meer uit schold en dat de babyfoon bleef staan in plaats van door de kamer gegooid te worden. Dit zijn natuurlijk kleine dingen die gebeurd zijn in de periode dat het nog niet vast gesteld was, maar ik ga ervan uit dat elke moeder die hier in heeft gezeten, of nog zit, dit herkent.

In de weken nadat ik thuis was gekomen kreeg ik nog steeds therapie, eerst nog vanuit het ziekenhuis en nu wordt het opgepakt door mediant. Angst en stemmingstherapie en contact met je baby. Ondanks dat het contact tussen mij en Milou nu heel goed gaat, ben ik nog overal bang voor. Ik loop de hele dagen met het gevoel dat ik mijn dochter de eerste 3 maanden in de steek heb gelaten. Met andere woorden, ik heb als moeder gefaald. De hele dag het gevoel hebben een engel en een duivel op de schouders te hebben die staan voor mijn gevoel en mijn verstand... Mijn gevoel staat zover weg van mijn verstand, dat als er iemand is met een mening anders dan ikzelf, dan begin ik gelijk te twijfelen aan mezelf en mijn moedergevoel. Graag wil ik mezelf liever vandaag als morgen nog terug maar dat heeft tijd nodig. Tijd die ik mezelf nog niet gun. En dat vind ik ook iets wat heel moeilijk is.

Vandeweek is bijvoorbeeld een heel mooi voorbeeld. We zijn begonnen met babyzwemmen een aantal weken geleden. Dit om mijn angsten onder ogen te zien, aangezien ik grote angst heb om Milou te laten verdrinken... Vandeweek was er een oefening dat ik op de rug moest zwemmen met Milou bovenop mijn borst. Ik zakte met mijn voeten naar beneden, maar daardoor Milou ook. Ik ben me helemaal rot geschrokken en heb in een hoekje flink zitten huilen. Van de schrik, maar ook omdat ik weer gefaald heb als moeder. Waarom ging dit nou niet goed? Waarom nu net nu ik de zwembroek was vergeten van mijn partner. Waarom Waarom? Alles heel negatief zien is ook iets wat ik nog niet achter mij kan laten. Alles raak ik heel onzeker van. Het voelt gelijk als een terugval. Ik weet dat ik hieruit moet komen en dat het tijd nodig heeft, maar hoe dan?

En een ander voorbeeld dat het juist weer heel goed gaat is dat Milou de hele dag kan lachen. De hele dag vrolijk is, en de hele dag goed te pas is. Dat zou natuurlijk niet zo zijn als ik geen goede moeder zou zijn voor haar. Dat zie ik ook wel in, alleen de slechte gedachten nemen het over. Dan hebben we het weer over het engeltje en het duiveltje op de schouder....

Deze foto hierboven is van een shoot die we hebben gehad afgelopen week bij Liselotte Kamphuis. Geweldig lieve vrouw! Maar hoe Milou het gedaan heeft zou ook niet zijn zonder ons als ouders.. Dus het gaat wel goed met haar, super zelfs! Ze wil al zitten, tijgeren en er komen 3 tandjes door. En dat met 5 maanden oud, waarvan 5 weken te vroeg. Dus doet ze het goed? Ja super! Nu alleen moeders nog....