Mijn opa, mijn opa, mijn opa,

Voor een meisje is het belangrijk om een goed mannelijk voorbeeld te hebben. Dat is mijn persoonlijke mening.

Als kind was mijn vader niet vaak thuis. Wij waren dan ook vaak bij opa en oma. De ouders van mijn moeder waren er altijd voor ons. Soms tot aan vervelends toe. Als kind zijnde vonden we het prachtig. Gingen we ergens naar toe 9 van de 10 keer ging oma en vaak ook opa mee. Dierentuin, speeltuin of achtertuin? Vaak waren ook zij van de partij. 6 weken zomervakantie? Elk weekend op de camping kwamen ze op bezoek. De band die ik had met mijn grootouders was er een die vele nooit zouden kennen.

Vooral mijn opa en ik waren 4 handen op 1 buik. Hij was een man die alles kon. Van koken, strijken en alles repareren. Die man kon echt alles! Maar hij was er ook altijd. Hij haalde ons regelmatig uit school. Tussen de middag bij hun eten en dan was niks te gek. Op donderdag was het P dag. Dan aten we alleen dingen met een P. Dus vaak was het pannenkoeken, poffertjes of patat van Bram Ladage op de markt. Als ik er aan terug denk dan kan ik alleen maar glimlachen. Mijn zus en ik waren de grootste bofkonten van de hele wereld.

Maar het was niet altijd koek en ei. Want als hij boos was. Nou berg je dan maar. Gelukkig heb ik dat niet vaak mee hoeven maken dat hij boos op me was. Zelfs toen hij ouder werd en er werden boze woorden gesproken dan belde hij vaak de dag daarna al weer op. Waar hij sommige mensen uit zijn leven bande, hadden wij een band die niet te breken was.

Ik weet nog wel dat ik een keer in volle verdriet naar hem toe ging. En alleen maar kon huilen. Hij knuffelde me zoals allen hij dat kon. Vertelde me dat alles goed zou komen. Goed advies gaf hij nooit. Hij mengde zich niet in zaken die hem niks aan gingen. Maar toch als hij dat tegen me zei dan geloofde ik hem. Ik liet hem mij beloven dat hij me nooit in de steek zou laten. Nu weet dat ik dat nooit had mogen doen.

In de week dat hij overleed voelde ik dat er iets niet klopte. Hij belde me elke dag die week voor een 2 liter kan melk. Maar hij dronk er geen slok van. En ik zag dat het eten in zijn koelkast niet aangeraakt werd. Ik mocht voor hem koken. (Geloof me dat doe je ook niet als je weet wat voor keuken prinses ik ben) Maar ook dat ging er niet in. Zelfs de 2 haringen die ik voor hem gehaald had moest ik op nadrukken dat hij ze echt moest opeten. Na 5 dagen op zijn lip te hangen ging ik 1 avondje van huis. Samen met mijn nichtje naar de bioscoop. Het was warm en ik voelde me onrustig. Terwijl ik daar met mijn nichtje zat vertelde ik haar wat mijn gevoel was. Die ouwe gaat het niet lang meer redden. Hij eet niet meer, en hij wilt niet meer.

De ochtend daarna werd ik al vroeg gebeld op mijn werk. Opa was de avond ervoor gevallen en hij kon zelf niet goed meer opstaan. De ochtend erna kon hij was pas bij de telefoon. De dokter zou langs komen en dan kijken hoe erg het was. Toen ik bij hem aan kwam was hij gewoon nog de opa zoals ik hem kon. Grapjes maken, vooral veel flauwe grapjes en gewoon rustig.

Toen hij toch naar het ziekenhuis moest voor controle werd hij opeens nostalgisch. Volgens mij voelde hij gewoon dat hij niet meer terug zou komen. Eenmaal in het ziekenhuis duurde het heel lang voordat er echt naar hem gekeken werd. Hij was onrustig. En werd steeds witter en witter. Hij baalde want in de avond was er nederlands elftal. Hij had graag met een biertje voor de buis gezeten. Dus hij riep om de 5 minuten dat hij naar zaal wilde.

Het volgende wat gebeurde is me een beetje wazig. Hij werd eindelijk naar een kamertje gereden waar ze hem konden onderzoeken. Het was iets over half 9 in de avond en het voelbal zou bijna beginnen. Opeens verslechterde mijn opa. En liep ik weg om snel mijn oom te bellen. Toen ik terug kwam zag ik alleen maar mensen die mijn opa reanimeerde en in een seconden tijd stopte iedereen. Ik hoorde iemand zeggen sorry maar wij kunnen niks meer voor hem doen. En op dat moment werd alles zwart. Mijn wereld stond stil. Volgens mij heb ik heel hard gegild. Ik zakte in elkaar van verdriet. Ik weet nog dat een verpleegkundige me overeind hielp en zei. Het is goed meisje. Ga maar even bij hem kijken. Samen liepen naar mijn opa toe die daar lag op een ziekenhuis bed. Toen ik zijn hand vast wilde pakken werd ik overspoeld door verdriet. Hoe kon hij dit doen? Hoe kon hij mij in de steek laten? Hij had me beloofd dat hij er altijd voor me zou zijn.

De eerste tijd na zijn overlijden was ik een wrak. Op de crematie had ik nog een meltdown maar ook het leven daarna voelde voor mij als een onoverwinbare strijd. Elke dag weer voelde ik mezelf verder zinken in een depressie. Het voelde alsof ik een deel van mezelf verloren had. Mijn hele leven lang wist ik dat hij er zou zijn. Dat hij voor me zou vechten. Zelfs in de nacht van mijn geboorte vertelde hij dat hij de hele nacht had gevochten. Ze wilde de baby stelen was het verhaal. Mijn opa vertelde graag grote verhalen. En elke keer ging het verhaal weer ietsjes anders. Nooit meer zijn flauwe grapjes horen, nooit meer tenten bouwen onder de tafel, pel pinda’s eten, en scheren met het bescherm dopje er op. Tripjes naar Scheveningen en verse patatjes op P dag. De geur van zijn zeep en hoe het huis altijd naar eten rook zelfs als ze er niet waren.

Ik was nooit heel populair bij de jongens. Hoefde van opa ook niet. Ik kon altijd nog met hem trouwen. Ik kende de liefde van een man. Ik had een mooi voorbeeld van hoe ik later wilde dat mijn man moest worden. Een lieve maar eigenwijze, hardwerkende man. Iemand die goed voor mij zou zorgen en mij elke dag het gevoel zou geven hoe mooi ik ben.

Lieve opa, ik heb zn man gevonden. Iemand die verdomd goed voor me zorgt. Elke dag verteld hoe mooi ik ben. En mij 3 prachtige meiden heeft gegeven. Hij deelt jou liefde voor koken, en weet net zo veel van vis als jij. Hij is lief en zorgzaam maar geeft me niet altijd mijn zin. Hij geeft net zo veel liefde aan onze meiden als jij altijd deed voor ons. Wat had je dol geweest op onze boeven. Mijn meiden en onze neefje Tyler. Wat had ik graag jou naam door gegeven. Gelukkig heb ik dit toch op een zeker manier kunnen doen. Hannah Jean roos. Vernoemd naar mijn lieve ouwe opa Jean François Pierre van Hirtum. Wat had ik je nodig op de dag dat mijn wereld weer instorten. Mijn enigste troost is dat ze hopelijk bij jou is. Ik ben geen gelovig mens maar mijn hoop is zeker wel dat jij er ben voor haar zoals je er ook altijd was voor ons.

Op 13 juni 2008 ben jij gestorven om kwart voor 9. We maken soms de grap dat je voetbal ging kijken vanaf de mooiste plek met het beste uitzicht. De meest nuchtere man die ik ken is gestorven op vrijdag de 13e. Het had zo moeten zijn denk ik. Zo had het ook moeten zijn dat onze Ally* uitgerekend was op vrijdag de 13e en onze neef dan niet op vrijdag maar wel de 13e is geboren. Allemaal kleine tekens die ons doen denken aan jou.

Ik mis je nog steeds elke dag ouwe opa. En dat zal altijd wel zo blijven.

Liefs mama Savannah🌸