Mijn nieuwe rol: Mama zijn 2/2

Flashback naar de vorige blog.Vind ik het moederschap moeilijk? Misschien. In het begin was het easy peasy, maar het word nu wel steeds zwaarder. Yes I confess! Het is allemaal niet zo makkelijk als het lijkt en vaak zien mensen alleen moment opnamens en lijkt het allemaal zo makkelijk. Voor de buitenwereld is het makkelijker om een masker op te zetten. Ik zat op een soort van roze wolk en wilde daar niet vanaf donderen, want in principe ging het ook goed. Zaya groeide goed, alles met haar ging zoals het moest en dat was het belangrijkste. Ik kom later wel dacht ik.. En dit was een grote fout om te denken, want uiteindelijk betaal je daar de prijs voor.

Het gevoel van teveel emoties en prikkels die ik niet goed kon verwerken werden er steeds meer. Mijn lijf werkt niet mee. Door de maatregelen zit het in mijn bovenkamer ook niet helemaal goed. Ik merk dat ik er best wel last van heb gehad. Het thuisblijven tussen 4 muren. Niet kunnen gaan en staan waar je maar heen wilt, want het is gesloten of het mag niet. Het heeft bij mij best een knauw gegeven. Ik durf met 100% zekerheid te zeggen dat als ik Zaya niet had gehad, ik misschien wel verder weg van huis was en waarschijnlijk wederom een depressie aan mijn broek had hangen. Je kan wel met een gestrekt been overal tegenin gaan, maar je wilt natuurlijk ook niet die persoon zijn die overal het schijt aan heeft en boetes vangt. Dit geld kunnen we namelijk beter gebruiken voor Zaya.Misschien heb ik al wel een depressie achter de rug, ik heb geen idee. Ik leefde in een soort van bubbel en de tijd gaat veel te snel voorbij. Met hier en daar een soort van mental break down door alles. Ik huilde even alles eruit en daarna ging mijn masker weer op en hop we gaan er tegen aan, want je kan niet hele dag in je bed liggen tot alles voorbij is. De kleine moet ook verzorging hebben.Ik heb mij een behoorlijke poos slecht gevoeld. De verandering van mijn lichaam, de keizersnede, dat kleine hummeltje wat in ons leven is waardoor je toch dingen anders gaat doen. De tijd die veel te snel gaat. Dingen die je niet kan en mag doen die je eigenlijk graag het 1e jaar wel had willen doen. Ik vraag mij oprecht af ben ik de enige die daar zo over denkt?Mijn gedachte was altijd ik doe dit wel ff. Zaya is toch zo makkelijk dus waar loop ik nou over te janken. Er zijn mama's en papa's met huilbaby's. Nadeche stel je godver niet zo aan, er zijn mensen die het erger hebben. Eigenlijk is deze gedachte niet goed. Dit weet ik uit mijn verleden en de nodige therapieën die ik heb gehad toen ik jong was. Ook ik mag het zwaar hebben als het voor mij te zwaar is. Je mag jezelf niet wegcijferen, omdat het bij een ander misschien kutter kan zijn. Ook jij bent belangrijk.Ja ik heb een hele rugzak met mij mee waardoor het allemaal niet zo makkelijk gaat in mijn hoofd en nee ik schaam mij daar niet voor. Ik merk dat ik soms triggers krijg, omdat het mij teveel word en dan moet ik even goed bij mijzelf blijven en in mijzelf moet vertrouwen dat ik dit kan en dat ik niet faal.Nu Zaya een jaar is en echt haar eigen wil heeft en die ook behoorlijk door zet begint het pas. Jezus wat is dat opvoeden toch moeilijk. Zaya kan zich natuurlijk nog niet uitspreken met hele zinnen wat er aan de hand is, maar mevrouw weet dondersgoed wat ze wil. Dat is vooral mama uittesten. Als het papadag is gaat het goed, bij beide opa's en oma's gaat het goed en is mevrouw altijd vrolijk. Op heb moment dat het mamadag is en ze gaat lopen boeven, dit is trouwens 9 van de 10 keer, loop ik heel de dag nee te roepen. De hondenbakken, de playstation van papa, de kastjes en de nepkaarsen niet te vergeten, eigenlijk alles wat niet mag zit ze continu aan. Ze heeft een hele speelhoek met speelgoed, maar dat is niet leuk.Denk maar niet dat Zaya naar mama luistert ook al zegt mama het 100x, dan doet Zaya het nog een keer.Ze blijft gewoon doorgaan met de nodige driftbuien erbij en ja dit frustreert mama dan enorm, maar ik blijf toch rustig ondanks dat ik van binnen op een gegeven moment kook.Op het moment dat papa thuis is en die zegt 1 keer nee dan knikt mevrouw mooi nee en gaat ze weg bij de spulletjes zonder ook maar 1 krijsje of iets. Dit is 1 van mijn grootste frustraties waar ik vaak de mantra gebruik van ''het is maar een fase''.Wat er vooral in mijn hoofd omgaat is, doe ik het wel goed? Ik ga enorm twijfelen aan mijzelf.. Ben ik nu zo verschrikkelijke moeder dat je bij mij al die driftbuien krijgt als je iets niet mag en keihard gaat krijsen? Ja soms huil ik hier wel eens om. Achteraf denk ik dan, het hoort er vast bij. Iedereen moet dit wel hebben toch of faal ik nu gewoon zo hard en doe ik het echt niet goed?Soms valt het mij enorm zwaar en merk ik dat ik enorm veel tijd voor mijzelf nodig heb om alles te ''verwerken''. Dit klinkt echt heel dramatisch en egoïstisch, maar ik heb net iets meer me-time nodig dan de gemiddelde mens. Ik mag verder echt niet klagen. Zaya is eigenlijk altijd wel vrolijk, behalve dan als mama nee zegt. Ze slaapt goed, ze eet goed en ondanks dat ik het soms moeilijk vind geniet ik enorm van haar en kan ik mijn geen leven zonder haar indenken. Al zou het fijn zijn als mama iets minder driftbuien voor haar kiezen krijgt.Buiten dat is mijn lichaam ook niet helemaal aan het mee werken, waardoor ik ook niet heel goed in mijn vel zit en het gevoel heb dat mijn lichaam mij in de steek laat. Dit is eigenlijk al sinds Zaya een paar maanden is, maar ik ben zo iemand die het altijd uitstelt om naar de huisarts te gaan en gewoon lekker eigenwijs door blijft lopen. Afgelopen week toch maar gegaan en we moeten 1 juli naar de gynaecoloog. Dus er komt nog een spannende tijd aan die nog voor spanningen kan gaan zorgen. Hier probeer ik niet teveel aan te denken. Vooral positief proberen te blijven denken en dan valt alles straks mee.Sidenote: Social media ziet er altijd leuk uit een perfecte wereld. Je ziet nauwelijks dat mensen de andere kant laten zien van het ouderschap. De driftbuien en ga zo maar door. Het is  niet altijd rozengeur en manenschijn zoals social media laat blijken. Het zijn ook driftbuien, krijsende kinderen en soms een huilende ouder. Ik ben zelf wel van het delen van die kant, de iets moeilijkere kant. De kant van de driftbuien omdat haar toetje op is bijvoorbeeld en het bestek door de woonkamer vliegt. Waarom zouden we dat niet doen? Het hoort erbij en misschien heel misschien kan je dan met iemand er over praten die hetzelfde ervaart.