Mijn nieuwe liefde..

Ik ben verliefd, vreselijk verliefd, ik lig soms in mijn bed met een enorme vlindertuin in mijn buik als ik aan haar denk.

Je zou denken dat mijn man jaloers is, maar dat is hij niet, hij is ook verliefd op haar, ons lieve ondeugende en vreselijk eigenwijze meissie.

Toen ik zwanger was kon ik mij er weinig bij voorstellen, ik had inderdaad ons kindje in mijn buik maar zoals ik sommige moeders wel eens hoorde over dat heerlijke zwanger, dat had ik dus echt niet.

Ok ik heb wel een traantje gelaten toen ik voor het eerst bij een echo haar hartslag hoorde, maar afijn, ik hield mij verder sterk want ik zou niet zo'n stereotype emomuts worden, nee ik niet hoor.

Ik werk al jaren in een mannenwereld dus dan leer je dat wel af, ik ben zwanger en vindt alles eerder lastig dan leuk, totdat, waren dat nou mijn darmen of...jahoor daar voel ik ons meissie en toen ik wat verder was reageerde ze ook op mijn aanrakingen.

Helemaal in mijn eigen wereld met mijn baby, dan is het namelijk nog alleen van jou, veilig bij jou, toen ze eindelijk werd geboren (41+2 en 4 keer gestript), de bevalling klaag ik een andere keer wel over, lag ik daar dan met een klein wezentje op mijn blote borst.

Was jij degene die mij schopte, twee huiltjes, even naar boven kijken, moeders meteen onder poepen, maar daarna met een enorme rust lag je bij mij.

Na een paar minuten meteen aan de borst, en moeders daarna maar onder plassen, de leidingen aan de boven en onderkant zitten goed in elk geval.

Na een hele onrustige en zeer vermoeiende eerste 3 maanden kwam er eindelijk een beetje rust in de tent, ik moest weer aan het werk, dat doe ik wel even dacht ik in het begin, nou nee hoor, tranen met tuiten in de auto toen ik haar weg bracht.

Zo ken ik mijzelf niet, dat gevoel ging uiteraard wel over, maar ik heb de laatste 14 maanden nog nooit zoveel liefde, warmte en beschermingsdrang voor iemand gevoeld, de eerste die aan haar zit moet ik helaas laten verdwijnen en het gevoel dat ik krijg als ze mama roept en met open armen op mij af komt rennen..dat gevoel is echt niet te beschrijven.

Alle clichés kloppen, ik haat het echt om dat toe te geven, een kind krijgen maakt je sterker maar geeft je ook een zwakte, ik kan nooit meer een goeie horror kijken waar kinderen in voorkomen, als ik een stukje op het journaal zie met kinderen erin dan heb ik de tranen in mijn ogen, wat een slap weekdier ben ik geworden zeg.

Maar ach, zo hoort het denk ik dan, ik heb het geaccepteerd hahaha, als ik naar mijn dochter kijk kan ik helemaal emotioneel van worden.

Ik denk dat bijna iedere moeder dit heeft, het hoort erbij, ik ben echt in de rol gegroeid, want in het begin was het alleen maar zwaar en vermoeiend, maar nu...ben ik wel toe aan een tweede, nu papa nog ;-)