Mijn naam

Toen ik geboren was, werd ik Florence genoemd. Kort daarna kwam de kraamvisite en iedereen kortte mijn naam af naar Floortje. Mijn ouders vonden dat een verschikking  en totaal niet bij mij passen en dus besloten ze mij naar mijn tweede naam te noemen, Denise. En zo werd ik jaren lang Denise genoemd.

Ik vond de naam 'Denise' nooit echt helemaal bij mij passen, waarom weet ik niet. Ik heb serieus het gevoel dat een naam het soort mens maakt, dat je bent. Klinkt je naam stoer, dan word je stoer. Klinkt je naam lieflijk, grote kans dat je dat bent. Ik weet niet of het waar is, maar het is bij mij net zoiets als dat hondeneigenaren op hun hond lijken. 

Ik leefde ooit een leven waar ik nooit risico's nam, ik was blij was met de kleinste dingen, ik was té lief, té goed gelovig en té voorzichtig en alhoewel dat leven veilig was, althans dat dacht ik, was er na jaren zo geleefd te hebben iets voorgevallen wat mijn leven op z'n kop zette. Dat voorval ( ik ben nog niet klaar het te vertellen) heeft mij zo hard geraakt als duizend messteken door m'n hart. 

Langzaam werd alles om mij heen donker, ik werd omringd door duisternis. Duisternis is een mooi woord, maar tegelijkertijd ook eng. Je bent blind, je bent zoek, je ziet niets. Maar als er dan toch een lichtpuntje is, hoe klein deze ook wezen mag, zal deze doordat het zo donker is, het helderst schijnen. Dat wat je voorheen nooit had gezien, word opeens onvermijdelijk zichtbaar.

Het was in deze duisternis waar ik mijn licht het helderst zag schijnen. Want als je niets meer  te verliezen hebt, kan je twee dingen doen. Je kan je eraan toegeven of je kan onbevreesd worden. Dat laatste was wat ik deed. Ik nam geen tijd om te kijken naar wat ik verloren had. In plaats daarvan spendeerde ik mijn tijd op het focussen op wie ik nou werkelijk was.

Ik schreef op wie ik bewonderde, en besloot diegene te worden. Ik besloot aan mijzelf te werken en te doen wat ik echt wilde. Ik nam risico's, ik werkte hard aan mezelf, maar het allerbelangrijkste, ik zocht hulp. Iets wat ik voorheen niet aan had moeten denken want ik was té trots. Ik transformeerde en met mijn transformatie kwam mijn geluk weer terug. De duisternis vervaagde en verdween uiteindelijk toen meer licht begon te schijnen.

Duisternis heeft mij sterker gemaakt dan ooit tevoren. Het heeft mij geleerd wie ik werkelijk ben. Het heeft ervoor gezorgd dat ik beter naar mijn gevoel begon te luisteren. Het heeft mij onbevreesd gemaakt. Ik was veranderd en met deze verandering vond ik dat het tijd werd om mijn naam terug te nemen. De naam waarmee ik geboren was.

Mijn roepnaam was veranderd door de mening van anderen, maar de mening van anderen boeit mij nu niet meer, zolang ik er maar gelukkig mee ben.  Ik heb slechts terug genomen wat mij gestolen was, mijn naam. 

Florence