Mijn moedergevoel zei; Nee.

Keet lag mijn hele zwangerschap tot 37 weken in stuit. Daarom moesten wij vanuit het cb een echo laten maken in het ziekenhuis van haar heupjes. Ik hoor haar nog zeggen; het is gewoon routine als ik jullie was zou ik me er niet druk over maken, Ik zie op het eerste oog niets geks!

En dat klopt! Voor mijn gevoel was er bij Keet ook niets aan de hand. Ze was een super snelle en bewegende baby. Wilde omrollen, lag regelmatig al op haar zij en haar beentjes trapte vrolijk in het rond.

De dag van de echo reden we naar het ziekenhuis zonder ons eigenlijk ergens druk om te maken, we dachten vooral ; Dit doen we even en dan zijn we daar ook weer vanaf. We hadden de afspraak vroeg staan en het was nog rustig in het ziekenhuis. Keet lag vrolijk te brabbelen in haar maxi cosi toen ze ons kwamen halen voor de echo. We mochten samen mee naar binnen. Ik moest keet haar broekje uit doen en haar luier los en haar in een kussen leggen, een paar keer omdraaien en weer terug leggen. De hele echo zei ze eigelijk niet zoveel, toen ze klaar was zei ze ik ga het even met de dokter overleggen. Ondertussen deed ik Keet haar luier en broekje weer aan. Toen ze terug kwam zei ze de echo geeft een iets wat kleine afwijking aan waardoor we toch een foto willen gaan maken. Jullie mogen daarom gelijk door lopen naar radiologie.

Vanaf dat moment zag ik de bui al hangen en kreeg ik een naar gevoel in mijn buik. Nadat we de foto’s gemaakt hadden mochten we meteen door naar de orthopeed. We zaten in de wachtkamer te wachten toen ik mijn tranen al voelde branden en de deur open ging om ons binnen te roepen. Ik liep met een knoop in m’n maag naar binnen en keek naar dat kleine frummeltje in de maxi cosi, en dacht alleen maar ik ga dit echt niet doen dit voelt zo verkeerd...

Ik moest Keet uit haar maxi cosi halen en op de behandeltafel leggen. Hij maakte een paar bewegingen en zei ja ik twijfel, zo op het oog is er niets afwijkends te zien maar op de foto en echo zit er toch een kleine graad verschil in de stand van beide heupjes. Dus ik keek hem aan, niet begrijpend waar hij nu precies heen wilde of naja eigenlijk wist ik wel waar hij heen wilde maar vroeg ik me af wat hij nu precies wilde bereiken met wat hij zojuist zei tegen ons. En vroeg ik me vooral af of hij überhaupt wel wist dat hij net twee hele tegenstrijdige uitslagen tegen ons aan het vertellen was. Keet begon ondertussen te huilen want die was dat gesjor aan haar lijf na ander half uur ook wel beu dus ik pakte haar op. We liepen naar de andere kant van de behandelkamer en hij liet ons de foto’s zien. Ik begreep er weinig van en luisterde vooral naar wat hij zei. Uit eindelijk zei hij dat het verstandig was om voor de zekerheid toch maar voor 3 maanden een spreidbroekje te gaan gebruiken, 23 uur per dag 7 dagen per week. Ik keek Mark aan en ik keek naar Keet, mijn hart brak en ik was het hier zo absoluut niet mee eens. Ik voelde de tranen komen en draaide me om om Keet in haar maxi cosi te leggen. Ik hoorde Mark nog wat vragen stellen, ik hoorde ze praten maar het enige wat ik dacht en voelde was. Hij ziet het verkeerd, er is niets mis met haar heupjes. Ik weet zeker dat er niets aan de hand is ...

Er werd een afspraak gemaakt voor het opmeten van het broekje en ik liep met Keet onder mijn arm in de maxi cosi naar buiten. De knoop in mijn maag was ondertussen alleen maar groter geworden en ik werd misselijk bij de gedachten dat mijn kleine meisje zich straks nog amper zou kunnen bewegen. En dat de bad/douche momentjes straks haar vrije speelmomentjes zouden zijn. We stapten in de auto, ik keek Mark aan en zei direct. Ik ga dit niet doen, hij heeft het bij het verkeerde eind. Er is niets mis met haar heupjes. Hij probeerde me nog gerust te stellen door te zeggen dat het wel mee zou vallen maar ik wist zeker dat dit niet de juiste manier was, ik zou mijn kleine meisje hierdoor tekort doen in haar ontwikkeling. Alles in mij zei dat dit niet goed was voor haar.

Toen we thuis kwamen belde ik mama op, en vertelde wat er gezegt was. Die stelde me gerust en zei waarom bel je niet naar de osteopaat? Laat die er is naar kijken als je je er niet goed bij voelt. Zo gezegd zo gedaan. De volgende dag konden we al terecht. Na een lang gesprek mocht ik Keet op de behandeltafel leggen en moest ik haar broekje uit doen. Het feit dat deze man echt de tijd voor ons nam en ons verschillende dingen liet zien en ons er uitleg bij gaf maakte het al een stukje begrijpelijker. Keet werd op haar buikje gelegd , daarna op haar rug en hij deed wat oefeningen met haar. Nadat ik haar terug had aangekleed gingen we terug zitten en zei ook hij dat er zo op het eerste gezicht niets geks te zien of voelen was. Zijn advies was om bij mezelf na te gaan, maak ik de keus om het niet te doen en er later achter komen dat het wel had gemoeten. Of ik haal dat broekje en gebruik het op mijn manier waar ik me prettig bij voel. Dit klonk aannemelijk en wat ik ook absoluut niet wilde was later spijt krijgen mocht er wel echt iets met haar heupjes zijn en ik heb er niks aan laten doen omdat het tegen mijn gevoel in ging.

Dus diezelfde week haalde we het broekje op en besloten we om haar het tijdens haar slaapjes en snachts aan te doen. Zodat ze overdag als ze wakker was gewoon haar eigen blije zelf kon zijn.

In de drie maanden tot de nieuwe afspraak, was Keet inmiddels gaan kruipen, rolde om en tijgerde de kamer rond. Als je haar je vingers liet pakken trok ze zichzelf omhoog en stond ze rechtovereind.

Mark en ik hadden besloten om voor ons te houden dat we het dragen van het broekje hadden beperkt tot het slapen. Eigelijk vooral omdat we benieuwd waren of dit verschil zou maken met het resultaat wat we zouden hebben behaald nu. En of hij dit hierin zou zien. Voor onze afspraak moesten we eerst weer een foto maken, hierna mochten we meteen door lopen naar de orthopeed. Hij liet ons de foto zien, aan beide kanten waren de verschillen niet meer te zien dus het broekje had zijn werk gedaan. Omdat we het broekje pas 3 maanden gebruikte en ze normaal 6 maanden adviseren wilde hij dat we het broekje nog 3 maanden zouden gebruiken voor ‘onderhoud’ we zouden dus nu het dragen van het broekje mogen beperken tot alleen tijdens haar nachtrust. ( je snapt wel wat ik dacht toen hij dit zei hè ... ) Bij de secretaresse maakten we een nieuwe afspraak voor drie maanden later en liepen het ziekenhuis uit.

Nog voor we in de auto zaten heb ik haar sprijdbroekje uitgetrokken en heb hem ver onder de stoel geduwd. Deze hoefde mevrouw niet meer aan. Haar heupjes waren namelijk helemaal prima!

Binnen een maand na deze afspraak zette keet haar eerste stapjes, ze trok zich op aan de spijlen van de box en stapte daar vrolijk in rond. Ze klauterde overal op en het tijgeren en kruipen ging steeds sneller. Met 9 maanden zette ze haar eerste losse stapjes, en met 10 maanden liep mevrouw vrolijk rond door de kamer.

Tegen de tijd dat wij de afspraak hadden staan voor de controle rende ze zowat de hele dag rond. De dag van de afspraak liepen we met haar aan de hand het ziekenhuis in richting de röntgenafdeling om een foto te maken. Na de foto namen we plaats in de wachtkamer, keet rende vrolijk het ziekenhuis rond en toen de deur van zijn spreekkamer open ging liep ze zelf naar binnen! Hij keek ons aan en zei; zo mevrouw is een snelle! En ik dacht alleen maar tja dat zei ik al die maanden geleden ook al!

Met 5 minuten waren we alweer klaar, want op de foto was net als de vorige keer alleen maar verbetering te zien. We hoefden geen vervolgafspraak meer te maken en mochten stoppen met het broekje. Maarja dat sprijdbroekje lag inmiddels nog steeds te verstoffen onder de autostoel, dat heb ik hem alleen niet verteld ...

Ik ben nog altijd blij dat ik op dat moment mijn mama gevoel gevolgd heb, dat ik er door meerdere mensen naar heb laten kijken. En dat ik uit eindelijk gekozen heb voor onze eigen manier. Zodat Keet verder kon in haar ontwikkeling en ik niet het gevoel had haar hier in te kort te doen. Ik verkondig niet dat deze dokter zijn werk niet goed deed, maar ik zeg wel dat je zelf je eigen kind het beste kent. Je ziet, voelt en weet zelf of er echt iets mis is. En ik ben voorstander van meerdere meningen, meerdere mensen die ernaar kijken en adviezen.

Volg jij altijd je mama gevoel ?