Mijn lijf, mijn verdriet

Bijna een jaar geleden had ik mijn eerste miskraam ervaring, ik kan wel zeggen dat deze traumatisch was.

Ik was kapot van verdriet maar probeerde mezelf, man en kind heel groot te houden. Natuurlijk snapte Niek er niks van, manlief wist ook niet goed wat hij er mee aan moest, volgende keer komt het goed zei die..

Daar kwam mijn hoop en vertrouwen weer om de hoek kijken, dit zal wel een eenmalige miskraam zijn, echter bleek dit later minder waar.

Mijn eerste miskraam was enorm verdrietig, ik was z'n 6-7 weken zwanger en was helemaal in de wolken, alles voelde goed, voelde me echt zwanger en ik straalde!

Toen de dag begon met bloed dacht ik nog agh 30% van de vrouwen heeft bloed tijdens de zwangerschap, ookal had ik dit tijdens de zwangerschap met Niek niet gehad maakte ik mij niet direct zorgen.

helaas begon ik later op de dag steeds meer te bloeden en enorme krampen / steken te krijgen, toen begon ik me zorgen te maken, het zal toch niet hé? Mijn baby, mijn liefde.. ik voelde op dat moment aan alles dat dit verkeerd af zou lopen en dit klopte.

Na 3 dagen bloeden en hevige pijn verloor ik het 'propje', dit was echt heel verdrietig en toch behoorlijk traumatisch, hoe kort de zwangerschap ook mocht duren je voelt je 1 met je ongeboren kind en zodra het weg is ben je leeg, leeg van emoties, lege buik, leeg hoofd maar een waterval aan tranen.

ik weet nog dat ik toen dacht hoe ga ik dit overleven, ik moet me niet zo aanstellen er zijn ouders die ongeboren kindjes verliezen als ze al bijna moeten bevallen, hoe erg is dat wel niet? Ik moest doorgaan, hup schouders er onder.

Dit lukte mij een tijdje, tot dat manlief en ik besloten nog een poging te wagen, een poging die weer uitmonde in een miskraam, weer een enorm verdrietige ervaring en weer een klap er bij.

Het vertrouwen in mijn lichaam is weg, na 2 miskramen durfde ik eigenlijk niet meer om het nog eens te proberen.n Na fijne gesprekken met manlief toch nog een poging wagen want 3 maal is scheepsrecht toch? 

Zwanger worden is geen probleem maar zwanger blijven wel, wat is er mis met mij lijf? Ik ben 32 jaar ben ik te oud? Kan mijn lichaam het niet aan? Ik was verward, emotioneel en weer leeg. Ik ademde nog maar mijn hoofd en gedachten waren ergens anders want ook de 3e keer zwanger momde uit in een miskraam.

Hoeveel kan een mens dragen, hoeveel kan een mens aan? Hoe sterk ben je en wat komt er nog op je pad? Momenteel durf ik het echt niet meer en lijkt zwanger worden een droom en sprookje, overal zie ik dikke buiken, zwangerschap aankondigingen en droom ik er iedere nacht over. Gaat dit ooit nog weg? Of moet ik dankbaar zijn met 1 gezond kind..? Het voelt nog niet compleet....