Mijn lieve kleine baby

Mijn lieve kleine baby, vijf weken geleden ben je geboren, na een zeer snelle bevalling die ik best als heftig heb ervaren.
Het moment dat je op mijn buik lag en ik je aankeek, wist ik dat ik veel van je zou gaan houden, dat ik door het vuur zal gaan voor je en dat ik je nooit meer zal laten gaan.

Achtendertig weken heb ik je in mijn buik mogen laten groeien, ben ik een veilig huisje voor je geweest en nu moet je het redden in de grote wereld.
En nu we vijf weken verder zijn, valt die grote wereld niet mee.

De eerste twee dagen waren heerlijk en was je de perfecte baby, vanaf dag drie ben je gaan huilen en dat huilen werd steeds meer en meer en meer, totdat je op top dagen 17 uur huilde.
Van alles hebben we geprobeerd om je te laten stoppen met huilen.

Osteopaat, er zat wat vast in je nek, maar stoppen met huilen deed je niet.
Reflux, dat heb je heel erg, speciale voeding en jbp erbij, maar ook dat mocht niet helpen.
Troosten, inbakeren, laten huilen, lopen, wiegen, dansen, zingen, noem het maar op.

Eten  dat gaf even troost, maar toen je met vier weken om de twee uur meer dan 150 wilde drinken, wist ik dat er iets echt goed fout zat.

Gelukkig konden we terecht bij een fijne kinderarts en die riep gelijk: Koemelkallergie.
Met een recept voor speciale voeding en tips om jou te begrenzen in je onrust, werden we naar huis gestuurd.
In de gang werd nog wel even in mijn oor gefluisterd dat je een ontzettende wijze baby bent.
Ik kon alleen maar denken: o nee niet nog een hoogbegaafd kind, want dat zijn je zus en broer en dat is echt niet altijd makkelijk.

Maar weet je lieverd, als het zo is dan zal ik ook voor jou vechten, dat de mensen om je heen begrijpen dat je anders bent en niet brutaal, dat je gewoon veel zult weten, als je klein bent en nog meer als je groot bent.

Nu we een aantal dagen verder zijn en je de Pepti lekker opdrinkt, zien we je veranderen.
Je slaapt zomaar langer dan 20 minuten, je huilt bijna niet, de bultjes op je lijf trekken weg, maar vooral.....je geeft voorzichtig een lachje en je ogen haken niet meer zo wanhopig in mijn ogen.

Zo fijn om te zien dat het goed met je gaat en dat je tevreden kan zijn.

Lieve kleine baby, zal ik heel eerlijk vertellen dat ik een hekel aan je begon te krijgen.
Al dat huilen, totaal niet meer weten wat ik moet doen om je te troosten, die vermoeidheid, die.....die......
Jeetje wat voelde ik me rot en wat kreeg ik een nog grotere hekel aan mezelf.
Als je zoveel van iemand houdt en dan deze gevoelens, dat klopt totaal niet en ik werd er echt ongelukkig van.

Nu je opknapt, merk ik dat ik weer naar je kan kijken zonder verdrietig te worden, ga ik voorzichtig weer van je genieten en hou ik misschien nog wel meer van je dan dat ik ooit heb gedaan.

We zijn er nog lang niet, want af en toe ben je nog steeds ontroostbaar en weet ik het allemaal even niet meer.
Maar we gaan het redden samen, we gaan samen de strijd aan.
Jij met je allergie en het groter worden en ik.......

Ik met het ordenen van mijn gedachten, mijn leven, maar vooral met mijn onzekerheid.
Mijn onzekerheid naar jou, je zus en broer, naar mijn lief, naar de buitenwereld, naar heel veel..........