8 jaar geleden
mijn levenslange strijd
De strijd om de kilo's: een struggle for life. Een strijd die niet te winnen is
In mijn leven ben ik al wel 2 x mn huidige gewicht kwijt geraakt. Afvallen en aankomen, afvallen en weer aankomen. De jojo ten top, dat ben ik. Ik kan het niet schuiven op een trage stofwisseling, zware botten, of de verkeerde genen van mn moeder. Allemaal leuke excuses, maar ik doe het altijd zelf: koekjes, snoepjes, chips, hartig of zoet, het maakt me niets uit. Ik vind alles lekker. Ik ben geen emo-eter, ik wil gewoon graag die heerlijke smaak proeven, de hele dag door.
En als die knoop dan weer om moet, en ik weet hartstikke goed waarom, en wanneer... Dan rouw ik. Weer afscheid nemen van iets wat me dierbaar is. Al dat lekkers! Geen afscheid voorgoed, want ik ken mezelf. Uiteindelijk hou ik het toch niet vol om te diëten, voedingstijlen aan te passen, of simpelweg gewoon te matigen.
Zo was ik goed op weg (-25kg) toen ik een positieve zwangerschapstest in handen had. Nog een paar werken hield ik het vol om alleen in het weekend 1x iets lekkers te nemen. Toen was daar het moment dat ik dacht: ja ho eens, afvallen in je zwangerschap is niet goed voor je kind. Wat mooi excuus om doordeweeks ook eens wat lekkers te nemen.
Familie zegt al niets meer over mn gewicht, elke keer als ze me zien zien ze en slanke of volle versie. Deden ze dat nu maar wel, er iets van zeggen. Daar ben ik wel gevoelig voor.
Een koekje werd een pak koeken. Een bakje chips werd n zak, en mijn zoontje moest ik nee verkopen omdat ik zijn tumtummetjes had opgegete. Dit alles zonder spijt.
Tot ik na de bevalling op de weegschaal stond. (+35) zucht!
En tot ik in de spiegel keek (wie is die vrouw? Ik herken wel iets in haar gezicht, maar verder??)
De controle weer verloren...
Niet dat ik me minder waard voel als mens, maar ik weet dat ik beoordeeld zo niet veroordeeld wordt, achter mijn rug om. Onze maatschappij is gewoon hard, ik ken het, want ik doe er zelf ook aan mee.
Ik wil gezond leven! niet per se om er leuk uit te zien (mooi meegenomen) of meer gewaardeerd te voelen (wat daadwerkelijk zo voelt als je even weer je slanke versie bent), maar om mezelf niet later te kunnen verwijten dat ik er niet alles aan heb gedaan om mn kinderen te geven wat ze nodig hebben. Een gezonde fitte moeder te zijn, die leuke dingen met ze kan doen, hen kan zien opgroeien, hopelijk ooit mn kleinkinderen in de handen te houden.
Vandaag -5 kg. Weer op de goede weg.
Mijn struggle for life.
Anoniem
Ik heb dit ook, best herkenbaar. Maar gelukkig pakt het voor mij net wat anders uit en jojo ik niet met mijn lichaam. Mijn bord met avondeten ligt altijd voller dan dat van mijn man, dan kan ik daar ook nog 3 glazen bij drinken en dan op de bank ploffen met een koekje, maar kom eigenlijk nooit bij.. Probeer een tussenweg te vinden! ik vind persoonlijk toch dat het leven te kort is om altijd alleen maar te diëten en komkommer te snacken, maar je niet goed voelen als je in de spiegel kijkt is ook niet goed.
Anoniem
Heb je misschien niet een eet verslaving of suiker verslaving? Hier herken ik je verhaal helaas wel. Ik kan soms non stop eten. Zelf als ik al misselijk ben heb ik nog een soort honger gevoel en wil ik eten. Ik kan achter elkaar echt heel veel eten... Sinds 3 dagen het ik het roer omgegooid. Ik mag nog maar 1 tussendoortje per dag. Krijg ik honger dan ziek ik afleiding. Ik kwam er op dag 1 achter dat ik honger kreeg als ik achter mijn latop ging zitten. Het was echt geen honger. Ik ga zitten pak laptop en honger. De laptop weg gelegd afleiding gezocht en honger ging weg. Heel veel succes met je afval strijd!! Je kan het.
Anoniem
Ik geloof dat er heel veel vrouwen zijn die hier mee worstelen. Dat je je snoepjes op eet van je zoon... guilty as hell maar doen we niet allemaal wel eens iets wat niet de meest slimme zet was? Niet zo zwaar op tillen denk ik.. ook als reactie op Annemiek2. Het is voor jou een strijd die gestreden moet worden. Probeer je te richten op de positieve kanten van een gezond leven waar best eens iets lekkers in voor kan komen!
Annemiek2
Wat ik ga zeggen bedoel ik niet kwaad (en aan het eind tref je een complimentje)maar je zegt in je blog dat je toch ergens gevoelig bent voor reacties van je familie over je omvang dus zeg ik je dit. Misschien klinkt het heel hard maar waarom eet je de snoepjes op van je zoontje? Ik vind chocolade erg lekker maar de paaseitjes van mijn zoontje liggen nog steeds in de kast en zo af en toe mag hij er eentje. Straks verloopt de houdbaarheidsdatum. Als het in huis is kan ik binnen 1 avond een chocolade reep weg eten maar van zijn snoepjes blijf ik van af. Ook snaai ik gerust komkommer met een sausje. Ik vraag me af hoe het komt dat je zo graag wilt eten. Kan het zijn dat je verslaafd bent aan eten? Probeer alsjeblieft het goede voorbeeld te geven voor je kinderen. Straks gaan ze je na doen. Je zegt dat je gevoelig bent voor reacties die je wijzen op je gedrag dus vandaar dat ik deze reactie zo schrijf. Toch wil je een complimentje geven en dat is dat je nu 5 kg kwijt bent. Ook wil ik je het compliment geven dat je je zo kwetsbaar durft op te stellen want wat je schrijft is niet niks en lijkt me ook niet makkelijk. Houd het vol en op voor de volgende doestelling. Probeer er eens achter te komen wat er nog meer achter zit behalve dat je eten lekker vind. Heel veel succes met gewicht en omvang verliezen en doe het voor je gezondheid en het plezier van je kinderen.