Mijn leven met ptss

Ik heb er wel eens over verteld, dat ik door alle dingen die in de laatste periode van de zwangerschap, bevalling en de daarop volgende stressvolle periode best wel depressief ben geworden. Ik heb lang gewacht om hier hulp voor te zoeken, ik durfde niet en vond het trouwens allemaal wel mee vallen. Want waarom zou ik in me eentje naar de stad gaan als ik net moeder ben geworden...

Maar het viel niet mee, het werd alleen maar erger. Ik had nauwelijks nog fysieke sociale contacten, en na dat Féline haar eerste ademstop had raakte ik compleet de weg kwijt. Ik herkende mij zelf niet meer, wilde niks meer alleen doen en raakte al helemaal in paniek als ik maar een klein geluidje hoorde. Slapen kwam vanaf mijn opname in het ziekenhuis al niet meer voor in mijn woordenboek, maar inmiddels was ik zo uitgeput dat ik af en toe toch wat uurtjes mee kon pikken. En als ik dan eens een uurtje slaap te pakken had, ging dit gepaard met intense nachtmerries. Ik ging terug naar momenten waarbij ik echt enorm angstig was, ik ging terug in overlevingsstand. Zo heb ik mijn keizersnede meerdere keren heel heftig terug gezien in een van die nachtmerries, maar ook heb ik een begrafenis ervaren van Féline. Dit gun je niemand, het voelde zo enorm echt. Om dit te voorkomen, ging ik maar niet slapen. Althans, dit deed ik niet bewust, maar mijn hersenen schakelde de slaapstand uit. Ondanks dat Féline de nachten helemaal doorsliep, kon en durfde ik mijn slaap niet te pakken. 

Ooit was het zelfs zo erg, dat David onder het douchen spotify aan had staan en ik dacht dat ik Féline hoorde stikken. Bizar, want het was gewoon een liedje... maar op een of andere manier legde mijn hersenen een link tussen het stikken en dat liedje. 

Ik wilde dit niet meer, na vele gesprekken bij de huisarts ben ik terecht gekomen in een intensief herstel traject. Met intensief bedoel ik dan ook echt zwaar. Tijdens mijn intakegesprek kwam er al snel naar boven dat ik aan alle gebeurtenissen ptss heb overgehouden , ptss staat voor post traumatische stress stoornis. Dit niet alleen, omdat ik niet meer alleen durf te zijn, omdat ik in het ziekenhuis alleen met David was en verder alleen mijn ouders en schoon ouders heb gezien, heb ik ook verlatingsangst op gebouwd. Dat is trouwens ook nog een dingetje, ik heb dus ook super nare nachtmerries dat David er met een ander van door gaat, of dat hij een ongeluk krijgt 

Normaal gezien start het traject 6 weken na de intake, maar 3 dagen later kreeg ik al de planning dat ik de week erna al kon beginnen. Dit was wel even schrikken, want het is een grote verandering in ons leven. Ik moest Féline vaker alleen laten, en (hopelijk lezen mijn psychologen dit niet, want dit mocht ik eigenlijk niet doen oeeeeps) in het begin heb ik haar stiekem ook eens mee genomen omdat ik nog niet alleen durfde, mocht eigenlijk niet...  maar ik vertelde ze gewoon dat de Gastouder ziek was, of dat ik die dag geen opvang geregeld had. 

In het begin wist ik niet zo goed wat ik moest vertellen. Maar dat hoefde ook niet, alleen al het gevoel om gehoord te worden, of om gezien te worden door iemand die mij niet kent, en mij niet ging beoordelen op mijn situatie deed mij al goed. Het was een grote stap om dan ook uit eindelijk een goed gesprek aan te gaan, het was immers niet 1 psycholoog,  maar ik heb de eerste weken met 3 psychologen en 1 fysiotherapeut sessies gehad. Dat kwam neer op 4 afspraken per week. Intensief was dus zeker niet het verkeerde woord voor dit traject. Inmiddels volg ik dit traject nu ongeveer 12 weken, en ik kan je vertellen dat het nog steeds erg zwaar is. En het gaat alleen maar zwaarder worden, want nu gaan we echt de diepte in. De eerste weken waren wat oppervlakkig en ging meer over mijn gevoel, ook heel heftig want ik kende mijn gevoelens niet zo goed en daardoor leerde ik mij zelf opnieuw kennen. Maar nu gaan we het ook steeds meer hebben over de gebeurtenissen, de impact die het op mij en ons gezin heeft en wat mijn toekomstplannen zijn. 

Tot een paar weken terug zag ik geen toekomst, ja een toekomst met dagelijkse bezoekjes aan de psychologen en zorgen voor Féline samen met de man van mijn dromen. Maar is dit wel een toekomst. Er is niks mis met naar een psycholoog gaan, laten we dat voor op stellen. Maar ik was een meisje met grote dromen, ik wilde heel veel doen in mijn leven. Ik zag het allemaal anders voor me dan dat het nu loopt, ik wilde namelijk nooit maanden thuis gaan zitten en betaald worden door het uwv, want ja... ik ben ook niet meer aan het werk sinds deze gebeurtenissen. Maar ik wil dol graag weer aan het werk, maar een baan waar in ik in het openbaar met veel mensen ben... daar moet ik niet aan denken. Ik krijg het namelijk al benauwd bij het idee. En dat doet mij pijn, want zo wil ik niet zijn. Ik word moe, moe van niet weten hoe het er over 1 maand, 3 maanden, 6 maanden of over een jaar er uit ziet. Maar ik kan inmiddels na vele sessies wel zeggen dat ik al een paar dingen heb gedaan die ik zonder deze hulp nooit gedaan zou hebben. Ik wil hiervoor ook écht mijn aller liefste partner bedanken. Hij staat er toch wel weer elke dag voor om mij te begeleiden in mijn traject. Hij weet wat ik wel en niet durf, en soms gaan we daarbij over mijn grens heen. Zo zijn we bijvoorbeeld samen naar de kapper geweest, en wezen lunchen. Dit was moeilijk, maar deed mij wel goed. Ik sta weer positiever in het leven, en ik kan ook voorzichtig zeggen dat ik niet meer zo depressief ben. Dis zag er 2 maanden geleden nog wel anders uit, toen hebben we zelfs overwogen om een antidepressiva te gaan gebruiken. Ik ben blij dat dit uit eindelijk niet nodig is geweest. Alhoewel ik soms toch wel merk dat het nog niet goed met me gaat, durf ik wel te zeggen dat het goed komt. De periodes dat het even niet zo lekker loopt, vallen trouwens wel op voor andere. Ik ben minder actief op social media, en zoals ook te zien is op mamaplaats heb ik ook een tijdje niks geschreven. Ik heb een aantal lieve vriendinnetjes leren kennen via instagram, en zelfs zij merken het als het even niet gaat. En dat vind ik fijn, fijn dat er mensen klaar staan die mij kunnen opvangen als ik het nodig heb.

Ik wil jullie hier voor bedanken, bedankt voor jullie lieve woorden, bedankt voor jullie steun en bedankt dat jullie mij accepteren zoals ik ben gevormd door de situatie. Ik heb jullie lief♥️