Mijn laatste chemo

En toen was het opeens 5 november, de dag van mijn laatste chemo. De dag die ruim 20 weken geleden nog zo ver weg leek, en nu opeens daar was. Eerlijk, de tijd is voorbij gevlogen, de weken die van tevoren al ingevuld waren, ons leven werd beheerst door de chemo’s op donderdagen. Onze hele planning werd daaromheen gemaakt, rekening houdend met de hersteldagen die ik nodig had, vaak sowieso het weekend, en rekening houdend met de dip dagen, als ik weer eens een lading dexamethason had moeten slikken.

Opeens klinkt het weer heel beangstigend, een ritme waar we zolang in geleefd hebben, is opeens voorbij. Hoe ga ik de komende weken invullen? Hoeveel kan mijn lichaam aan? Ik zal moeten aansterken voor de operatie die komt, wanneer zal die zijn?

Mijn lichaam is verzwakt, mijn energielevel is laag, zo gezond en fit als ik dacht te zijn, zo snel is dat afgenomen, spierkracht verdwenen, de trap oplopen doet al pijn aan mijn benen, en zorgt ervoor dat als ik het tot zolder red in één keer, ik aan het zuurstof moet zowat. Hoe snel zal mijn conditie en spierkracht weer terug zijn op mijn normale niveau? Zal het ooit nog terugkomen?

Allemaal vragen die mij nu opeens bezig houden, de dagen thuis lijken langer te duren, waardoor ik ook meer ga nadenken over van alles. Sommige onderwerpen wil ik liever vermijden, maar komen toch af en toe langs.

Doordat het ritme van de weken nu weg is, is er een stuk zekerheid opeens weg. Een nieuw ritme zal gemaakt moeten worden, en tevens het vertrouwen dat al die weken niet voor niets zijn geweest.

Over een week krijg ik de MRI, een aantal dagen daarna de uitslag, wat zal de chemo allemaal gedaan hebben? Heeft het gewerkt? Heeft het gedaan wat het moest doen? Hopelijk wel, dan was dit tot nu toe het allemaal waard, mijn totale haarverlies, de mindere dagen, de vermoeidheid, de afkickverschijnselen, de misschien wel onvruchtbaarheid die door de chemo kan ontstaan, datgene wat ik eigenlijk als enige nog lastig vind om een plek te geven, maar misschien wel niet een plek hoef te geven. Maar daar zal ik in een andere blog nog aandacht aan besteden.

Voor nu is het vooral toeleven naar de mri, de uitslag en de operatie, omdat dat de volgende stap is, in de bestrijding van die klote tumor..

Duimen jullie dat de uitslag positief is?!