Mijn kleuter werd van school gestuurd.

Onze pleegzoon was nog maar vier jaar, maar had op die korte duur al een behoorlijk gevuld rugzakje. Hij woont bij ons sinds hij een half jaar oud is. Wij waren op dat moment al de vierde plaats waar hij terecht kwam. Vanuit een instelling en daarna een ziekenhuis werd hij vervolgens naar een crisispleeggezin gebracht. Van daaruit werd gezocht naar een pleeggezin waar hij voor langere tijd kon blijven. Dat gezin waren wij dus. Wij wilden met alle liefde en plezier voor hem zorgen. Wat we niet wisten was dat het een moeilijke weg zou worden, vooral door zijn moeilijke start. Hij heeft zich in de eerste periode van zijn leventje niet kunnen hechten en dat bleek een behoorlijke impact op hem te hebben....

Robbe heeft altijd moeite gehad om mensen te vertrouwen, altijd hield hij er rekening mee dat ze hem in de steek zouden laten en altijd legde hij de schuld bij zichzelf: hij was niet goed genoeg. Hij bouwde een muurtje om zich heen en als hij merkte dat iemand te dichtbij kwam, begon zijn verdedigingsmechanisme op volle toeren te werken. Omdat hij zich kwetsbaar voelde, kreeg hij boze driftbuien. Hij voelde zich onveilig, bang omdat hij alles en iedereen zou kunnen verliezen. Thuis hebben we hem na een lange weg er toch van kunnen overtuigen dat we hem niet in de steek zouden laten. Thuis kon hij zichzelf zijn, maar op school was het moeilijk voor hem.

Als een vriendje niet met hem wilde spelen, voelde hij weer de afwijzing. Hij voelde zich afgewezen zoals hij werd afgewezen door zijn moeder die in zijn eerste jaren plots een half jaar uit beeld verdween. Op dat moment was boos worden gemakkelijker en veiliger dan verdrietig worden. Alles om maar niet te laten zien hoe kwetsbaar hij zich voelde. Ik kreeg van zijn juf regelmatig te horen hoe moeizaam het ging en samen gingen we op zoek naar een oplossing. We kregen hulp van een juf uit het bijzonder onderwijs en ook een traumapsychologe kwam in de klas observeren om te kijken op welke manier ze hem beter konden begeleiden. Op deze manier werd er al vrij snel verbetering geboekt. Regelmatig was er een overleg op school, waar ik me als pleegmoeder erg klein voelde tegenover al die mensen die blijkbaar nodig waren om Robbe te laten functioneren op school. Telkens was het confronterend en ik voelde me echt tot last. Ik had medelijden met zijn juf. Ik had zelf gekozen voor een pleegkind en zijn rugzakje, zij niet.

Tijdens een periode dat het weer wat slechter ging met zijn mama, gebeurde het steeds vaker dat ze niet kwam opdagen op bezoekmomenten. Dan reed ik vol verwachting met hem naar de speeltuin, maar zat ik even later met een teleurgesteld kind in de auto omdat ze er niet was... Weer die afwijzing. Ik zag hem weer wankelen, onzeker worden: "Ben ik wel goed genoeg?" En die twijfel en onzekerheid zette zich op school om in spanningen. Weer kreeg ik bijna dagelijks te horen hoe moeilijk het wel niet ging. Beetje bij beetje zag ik dat de juf minder van hem kon verdragen. Ik had het gevoel dat de situatie 'op ontploffen' stond.

En die ontploffing kwam er. Donderdagnamiddag half 4. Ik kom juist aan op school en word gebeld op mijn gsm. Ik neem de telefoon op terwijl ik naar de schoolpoort wandel. “U spreekt met de directeur van de school, mevrouw.” “Kut! Dit is foute boel!” denk ik meteen. Terwijl ik de speelplaats binnen ga, zie ik een aantal kleuters huilen, ze worden getroost door hun mama’s. Van Robbe geen enkel spoor. Ik schrik me rot, wat is er gebeurd?!

De directeur vertelt me dat Robbe zijn juf zo hard heeft gebeten dat ze naar de dokter is moeten gaan. Hij is zoooo boos geworden! Ik ga op een bankje zitten en voel al enkele blikken van medemama’s, blikken vol medelijden. Ik begin te huilen, voel me zo machteloos, zo schuldig! Ondertussen komt de turnleerkracht met Robbe bij me zitten. Robbe zegt niks, wrijft troostend over mijn arm. De school vraagt me of ik hem voorlopig thuis kan houden in verband met de veiligheid van de andere kinderen. We gaan met tweeën werken, dus hoe ik dat op moet lossen? Ik weet het niet! Maar ik snap de vraag. De directeur zegt later terug te bellen, hij begrijpt dat ik het allemaal moet laten bezinken…

Bert en ik belden later die dag naar onze werkgevers om wat vrije dagen te regelen voor de komende week. Een weekje kunnen we wel opvangen en volgende donderdag stond er gelukkig al een overleg gepland. Deze zou doorgaan op de praktijk van de kinderpsychiater. Daar zouden we gaan bespreken hoe we het op konden lossen, hoe we Robbe konden helpen. Maar eenmaal daar bleek dat de school geen kant meer op wilde. Ze wilde geen therapie of eventueel medicatie meer afwachten. Robbe moest naar het bijzonder onderwijs, dat zou voor hem het beste zijn. Ik was op dat moment nog overtuigd van de goede bedoelingen van de school, ze leken zich oprecht zorgen te maken. Maar tegelijkertijd voelde ik me aan mijn lot overgelaten. Hij mocht niet zonder attest naar het bijzonder onderwijs en de psychiater wou hem eerst testen, want was dat bijzonder onderwijs wel nodig?

Uiteindelijk heb ik hem bijna 6 weken moeten thuishouden. Hoe? Dat was mijn probleem, de school trok er zijn handen van af. De psychiater was van één ding overtuigd: als Robbe niet op die school kan blijven, moet hij afscheid kunnen nemen van zijn klas, voelen dat ze niet kwaad zijn, dat het is voor zijn eigen bestwil en vooral: dat hij voelt dat hij NIET weer in de steek gelaten werd! Samen met zijn begeleidster uit het bijzonder onderwijs die hem al die tijd wekelijks een uur in zijn klas begeleid had, ging hij een uurtje terug naar zijn klasje. Om aan te voelen dat ze nog steeds zijn vriendjes zijn, dat zijn gedrag niet ok was, maar hij als persoon wel. De kindjes waren allemaal blij om hem te zien. Maar zijn juf kon het blijkbaar niet meer opbrengen om ook maar één woord aan hem vuil te maken. En die afwijzing kwam binnen... weer de bevestiging dat hij in de steek werd gelaten, weer was hij niet goed genoeg. 

Het was een zware periode. Zes weken lang voelde hij elke dag dat hij niet naar school mocht. Elke dag brachten we zijn zus naar school en moest hij terug mee naar huis. Elke dag voelde hij dat er een oplossing gezocht moest worden om hem op te vangen want Bert en ik moesten nu eenmaal gaan werken. Ik werkte zoveel mogelijk in het weekend zodat ik hem door de week zo min mogelijk bij opa, oma, tante, moest onderbrengen. Achteraf hoorde ik van het ministerie van onderwijs dat de school verplicht was om voor de opvang te zorgen als hij daar niet welkom was. 

Maar... maar gelukkig kwam ook aan die periode een einde. We vonden een nieuwe school waar hij ondertussen een jaar naartoe gaat. Na een jaar kan ik zeggen dat hij elke dag met plezier naar school gaat, een normale school, want bijzonder onderwijs bleek echt niet nodig in zijn situatie. Hij heeft vriendjes, voelt zich geaccepteerd en heeft een hele mooie band opgebouwd met zijn juf. Hij mag er zijn wie hij is en dat betekent ook dat hij boos mag zijn, want ieder kind is wel eens boos. Hij is lang bang geweest om iets verkeerd te doen, want wat als hij weer weggestuurd wordt? Maar nu groeit zijn zelfvertrouwen beetje bij beetje zodat hij ook eens streken durft uit te halen. Gelukkig maar, want ook dat hoort bij het gedrag van een vijfjarige kleuter. 

Wat ben ik trots op hem, hij haalde een grote achterstand in op gebied van beginnend leren. Hij bleef werken als de juf hem dat vroeg en ook thuis oefenden we nog eens extra, hij bleef doorzetten. Maar ik ben vooral trots omdat hij het nog één keer heeft aangedurfd om iemand te vertrouwen. Een juf waarbij hij zichzelf kan zijn <3