Mijn kinderwens in de koelkast

Voordat mama het bericht kreeg dat haar kanker terug was en zij niet lang meer te leven had, hadden mijn man en ik een aantal intakes op de afdeling fertiliteit in het UMC in Utrecht. Vanaf het begin van onze relatie was mijn man heel duidelijk. Hij had 3 kinderen uit een eerder huwelijk, heeft zichzelf daarna laten helpen en kon dus geen kinderen meer krijgen. Een shock voor mij, voor iemand die niets liever wil dan kinderen. Voor wie het krijgen van kinderen een doel opzich is.

Ik zag mijn man als de vader van mijn kind(eren). Ik had er alles voor over om uit te zoeken of het samen zou kunnen lukken, ondanks de obstakels. Ik denk dat als mijn man geen kinderen meer had gewild, onze relatie op lange termijn geen stand had gehouden. Hij kon daar gelukkig heel goed inkomen en besloot de deur niet dicht te doen. Hij wilde samen met mij uitzoeken wat ervoor nodig was om alsnog een kindje te kunnen krijgen. 

Na 4 jaar relatie besloten we de stap te zetten en ons verhaal neer te leggen bij de huisarts. Via haar werden we direct doorgestuurd naar het UMC in Utrecht. Een van de ziekenhuizen waar ze gespecialiseerd zijn in vruchtbaarheidsbehandelingen. Ik was zo blij dat er schot in de zaak zat, keek er heel erg naar uit en was bereid alles te ondergaan wat ervoor nodig was. “Als je je doel voor ogen houdt dan zijn er geen obstakels”, is altijd mijn motto. 

Ik zou een ICSI behandeling moeten ondergaan. ICSI is een vruchtbaarheidsbehandeling waarbij in iedere eicel 1 zaadcel naar binnen wordt gebracht. Hiervoor moest ik veel hormonen en medicijnen gaan gebruiken, zodat mijn natuurlijk cyclus plat wordt gelegd en plaatsmaakt voor een kunstmatige cyclus waardoor alles te plannen valt. Ik zou verschillende echo’s krijgen om de eicelrijping in de gaten te houden, ik zou een eicelpunctie krijgen en uiteindelijk de terugplaatsing van een embryo. Van te voren las ik dit natuurlijk alleen maar in een boekje, ik had geen idee wat de behandeling precies inhield, maar ik was er klaar voor. Klaar om moeder te worden.

We kwamen terecht bij onze fertiliteitsarts. Een hele fijne vrouw waar we direct een goede klik mee voelden. Ze legde alle stappen van de behandeling goed uit en bracht onze gezinssituatie in kaart. Zij was het laatste duwtje in de goede richting. Ik voelde me helemaal klaar voor de start, totdat ik haar tot slot vertelde over de situatie van mijn moeder met eierstokkanker. Ze leek er enigszins van te schrikken en wees mij erop dat we moesten laten testen of de ziekte erfelijk was. Als ik ook gen drager was van deze soort kanker, dan zou dit van grote invloed zijn op mijn behandeling en zouden alle embryo’s getest moeten worden op het kankergen, voordat ze überhaupt teruggeplaatst mochten worden. Als we in dit traject terecht zouden komen dan was daar een wachtlijst van 2 tot 3 jaar. Dit kon er ook nog wel bij….. Natuurlijk wilde ik ook uitzoeken of de kanker erfelijk was en of ik eventueel een gen drager was. Allerlei ethische dilemma’s speelde zich af in mijn hoofd. 

Een aantal weken na dit gesprek kwam dan eindelijk de uitslag van het erfelijkheidsonderzoek. Mama was geen drager van een kanker gen, en mijn zus en ik dus ook niet. Wat een opluchting was dat voor ons allemaal. Mama huilde van geluk, omdat ze wist dat wij niet hetzelfde hoefden door te maken en ik huilde van binnen van geluk omdat ik wist dat ik eindelijk kon starten met mijn lang verwachtte droom. Ik plande een nieuwe afspraak met mijn arts en vertelde haar het goede nieuws. 

Toen ging het snel. We kregen samen een prikcursus. Hier leerden wij over het gebruik van alle medicatie en hormonen die ik voorafgaand aan de behandeling bij mezelf moest toedienen. Een strakke planning en gezonde leefwijze werd tijdens de behandeling van mij verwacht. Ik zag geen beren op de weg. Ik las me goed in, wist wat me te doen stond en rekende alleen maar uit op welke datum ik een zwangerschapstest kon doen en ik dus zwanger zou kunnen zijn. Ik keek er zo naar uit om rond te lopen met een dikke buik, om een babytje te voelen schoppen, om onvoorwaardelijk van een klein mensje te houden en altijd iemand de hebben voor wie ik mag zorgen. Na de prikcursus mocht ik door naar de apotheek waar ik alles in een grote koelbox mee naar huis kreeg. Onderweg naar huis voelde het heel sterk als een nieuw begin, een nieuw hoofdstuk in ons leven. 

Een paar weken later kwam het nieuws dat de kanker bij mama terug was. Dat ze nog een paar weken/maanden te leven had. Na de enorme shock van dit nieuws wist ik dat ik mijn vruchtbaarheidsbehandeling moest uitstellen. Ik kon het mijn moeder echt niet aan doen dat ik zwanger zou zijn en zij ons kindje nooit zou kunnen zien. Ik wist dat zij dit echt nooit zou kunnen verkroppen. Daarnaast was het mijn allergrootste nachtmerrie om moederloos moeder te worden. Het is de grootste mijlpaal in je leven, en wie heb je liever aan je kraambed dan je eigen mama die je met alles kan helpen, en met wie je de onvoorwaardelijke liefde voor zo’n baby deelt. Met pijn in mijn hart belde ik mijn arts en vertelde ik haar de situatie. Ik kon op dit moment in mijn leven niet starten met een vruchtbaarheidsbehandeling. Ik moest kiezen voor het belang van mijn moeder. Ik wilde de tijd die er nog was volledig focussen op haar en het voor haar zo fijn mogelijk maken. Mijn kinderwens ging dus voorlopig in de koelkast. Geen idee voor hoelang….

Als ik mijn moeder vroeg of ze nog wensen had, of iets wat ze nog heel graag zou willen doen. Dan was haar antwoord steeds; “Mijn grootste wens is oma worden. Een kleinkind die met open armpjes op me afgerend komt en oma roept. Helaas ga ik dat nooit meer meemaken. Dan zou ik nog wel heel graag moeder van de bruid willen zijn. Mijn man liet zich dit geen 2 keer zeggen en vroeg mij een paar dagen later heel romantisch (maar niet heus haha), op kantoor, ten huwelijk. Het was voor mij heel dubbel. Ik wilde natuurlijk heel graag trouwen met deze man, maar ik wist ook dat het NU was omdat mama er binnenkort niet meer zou zijn. Toch ben ik nu zo dankbaar dat we dit nog hebben kunnen doen samen met haar. We hadden weer even een nieuwe focus en iets leuks in het vooruitzicht. 

We moesten wel even opschieten, want binnen 5 weken zouden we trouwen…