Mijn kind is 1 en nee ze loopt nog niet

Het is bijna 2 september. Dat betekent dat Olivia bijna 1 jaar is. En bij deze bijzondere mijlpaal horen uiteraard ook weer aannames. Vooroordelen. Vergelijkingen. Het “perfecte plaatje” wordt weer voor je geschetst. En ik laat me erin meeslepen.

Olivia eet, slaapt, poept, brabbelt, zit en tijgert. Kruipt ze? Nee. Trekt ze zich op aan dingen? Nee. Loopt ze? Nee. Vind ik dat erg? Nee! Ik heb het vrolijkste en meest tevreden meisje ooit. Maar nu Olivia bijna 1 is en mensen me vragen of ze al loopt, merk ik dat ik me ga verantwoorden. Of eigenlijk Olivia. “Ze heeft een spreidbroekje gehad en loopt daarom nog niet”. Waarom ik dit doe weet ik niet, want ik weet ook dat dit niet de reden hoeft te zijn. Maar ik merk dat mensen geen “nee” verwachten en dus dek ik mezelf en Olivia in.

Vragen, of opmerkingen, waar mensen een andere reactie verwachten is echt een ding rondom het (aanstaande) moederschap merk ik. Zo kreeg ik tijdens mijn zwangerschap vaak de vraag hoeveel weken ik nog moest. Als ik dan antwoord gaf dat ik pas net op de helft was, schrokken mensen. “Dan krijg je zeker een tweeling?”. Nee, het is er 1 en ja mijn buik is groot. Een vriendin van mij ervaart hem nu andersom. Zij is nu 20 weken zwanger en krijgt opmerkingen als “je ziet het nog niet echt hè”. Wat verwachten mensen dat ze terug zegt? “Er zit toch echt een baby in?”. De meest bizarre vraag die ik heb gekregen is of mijn zwangerschap gepland was.

Lieve mensen, wat maakt het uit? Een zwangerschap plan je niet tot in detail, ieder zwanger lichaam is anders en elke baby is anders. Er is maar 1 Olivia Jane Poortman en zij doet alles op haar eigen tempo. Net zoals jij en ik dat vroeger ook hebben gedaan