Mijn kind heeft een mama met PTSS

De titel spreekt voor zichzelf. Ongeveer 8 jaar geleden kreeg ik de diagnose PTSS. Dit heb ik overgehouden van trauma's van mijn jeugd. Alhoewel ik diverse therapieën heb gehad blijft de diagnose hetzelfde. Het enigste wat veranderd is de manier hoe je ermee omgaat. Soms maakt het me bewuster van mezelf, andere momenten maakt het me zwak en kwetsbaar. 

Ik omschrijf het soms als een kwelgeest uit het verleden. Alhoewel ik deze last draag, draagt mijn omgeving ( gezin ) hem ook. Bijvoorbeeld: toen mijn partner en ik onze kinderwens uitspraken tegen elkaar durfde ik mijn angst niet uit te spreken. Het heeft even geduurd voordat ik mijn angst durfde uit te spreken. De kans dat een vrouw een postnatale depressie krijgt is altijd aanwezig. Gezien mijn achtergrond was deze kans zeer reëel. 

Toch besprak ik dit met mijn huisarts en mijn omgeving, allen reageerde zeer begripvol. Ondanks mijn zorgen kreeg ik geen depressie. Wel was ik bang voor iedere emotie die ik voelde. Is dit normaal kan dit wel vroeg ik mijzelf geregeld af. 

Tijdens mijn tweede zwangerschap kreeg ik te maken met depressieve klachten. Eerdere trauma's uit het verleden doken weer op. Het gepieker in de nacht begon steeds meer toe te nemen. Mijn PTSS nam mijn persoonlijkheid over. Ik raakte om kleine dingen geprikkeld, geïrriteerd en zelfs boos.  Gelukkig kreeg ik de nodige hulp. Maar makkelijk was het niet voor mijn kindje.

Ik als mama zijnde kon weinig hebben. Naast mijn depressieve klachten kreeg ik ook te maken met gezondheidsklachten. Ik zat in een rollercoaster waar soms geen eind aan leek te komen. Ik ervaarde flashbacks uit het verleden. Hierdoor herbeleefde ik mijn emoties. Mijn slaapklachten verergerde. Waardoor er naar mijn bevalling werd gekozen voor medicatie om de nodige rust te krijgen. 

1 jaar lang heb ik medicatie geslikt. Alhoewel ik in mijn hoofd rust kreeg waren de ochtenden zwaar. Ik was futloos en vaak nog suf. Ik heb me als mama zijnde vaak schuldig gevoeld. Schuldig voor de keren dat ik mijn emotie liet gaan. Onbedoeld boos of verdrietig kon worden. 

Ik kan nu zeggen dat ik stabiel ben. Natuurlijk heb ik soms nog moeilijke momenten. Maar dat hoort bij het leven. Ik probeer me vast te houden aan de dingen waar ik wel invloed op heb. Zoals genieten van de kinderen en het leven wat ik nu heb.

PTSS is een deel van mijzelf dit heb ik inmiddels geaccepteerd. Ik ben net als iedere mama maar ik draag wel een rugzak met de nodige bagage. Ik zal soms gevaar of angst zien waar een andere ouder dat wellicht niet ziet. Maar de onvoorwaardelijke liefde die ik voor mijn kinderen voel houdt mij sterk. Het geeft me de kracht om door te gaan en om een goede mama te zijn. Want dat verdient toch ieder kind, onvoorwaardelijke liefde voor altijd!