Mijn keuze: een gastric bypass

In mijn vorige blogs hebben jullie kunnen lezen dat ik ziek ben geworden tijdens de zwangerschap, die tot uiting is gekomen na de bevalling. Schildklierproblemen met als gevolg een enorme gewichtstoename en een angststoornis.

De angststoornis is een dagelijks gevecht. Vergeleken met een jaar geleden, gaat het al zoveel beter met me gelukkig. Het enige dat me in de weg stond om te genieten van mijn dochter, om te wandelen, om wat zelfvertrouwen op te bouwen, is mijn gewicht. Alsof die mentale worsteling niet genoeg was, ging mijn bloeddruk ook nog eens omhoog. Weer extra medicatie.

Mijn (onkundige) psycholoog had toen eens een gastric bypass geopperd. Ik heb jarenlang geroepen ‘nooit!’, maar dit is misschien wel het enige logische dat ze toentertijd gezegd heeft. Het bleef een beetje in mijn hoofd spoken. Ik heb vervolgens mijn internist erover gesproken. Hij was een tegenstander, maar in mijn geval was hij wél enthousiast. De mentale en fysieke klachten die ik ervaar, zouden veel minder worden en de operatie zou daar niet tegenop kunnen wegen.

Toch twijfelde ik. Het is een operatie, ik heb een klein kind en ik heb gewoon mijn werk. Tot ik een gesprek met mijn zus had. Ze gaf aan dat ik al heel mijn leven vecht tegen de kilo’s en dat ik nu zwaarder was dan ooit. Ook gaf ze aan dat als ik het nu niet zou doen, doe ik het misschien wel over twee jaar en dan zou ik die twee jaar genieten van mezelf beroven. Dit heeft me doen besluiten om de operatie aan te gaan. We hebben al zoveel meegemaakt het laatste 1,5 jaar, menig mens zou het niet geloven, dus dit kon er ook nog wel bij.

Uiteindelijk besloten om het voortraject in te gaan. Gesproken met psychologen, diëtisten en fysiotherapeuten. Helaas gooide corona roet in het eten, de operatie zou nog wel even op zich laten wachten. Tot ik gebeld word op 2 maart. Ik kon 11 maart geopereerd worden. Op het werk alles geregeld, al mijn lessen voorbereid. Ik had zo’n rust, omdat er eindelijk duidelijkheid was.

Toen was het zover: afscheid nemen voor de deur van vriend en dochter, het zwaarste moment. Niemand mocht mee naar binnen door corona. Ik werd opgenomen en na twee uur was het zover. Ik werd naar de voorbereiding gereden en ik kreeg een infuus. Wat was de anesthesist een leuke man zeg, alle mensen waren overigens lief, grappig en ontzettend aardig. Ik was zo rustig, zo bijzonder voor me met m’n angststoornis. Geen paniekaanval gehad, rustig in slaap gevallen. Zo rustig dat ik niet wakker werd (haha). Extra zuurstof gekregen en toen ging het al veel beter, gelukkig. De hele dag heb ik geslapen, behalve tijdens de controles. Ik voelde me goed, ik had geen pijn en sliep veel. Het bleek dat ik veel sliep vanwege mijn hoge temperatuur en mijn zuurstofgehalte die aan de lage kant was.

Nu 2,5 week na de operatie, voel ik me beter dan ooit. Ik ben weer vrolijk en zie de toekomst rooskleurig tegemoet. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb, maar het begin is er. Ik kan niet wachten om weer te gaan genieten van mijn dochter, zonder dat ik daarbij na hoef te denken wat mensen wel niet van me vinden. Ik kan niet wachten om fijn in m’n vel te zitten en een stuk meer zelfvertrouwen te hebben. Ook kan ik niet wachten om kleding te halen in kledingwinkels, zonder huilend uit het pashokje te komen.

Ook heb ik een coach ingeschakeld. Ik kan wel een operatie laten doen, maar dat wil niet zeggen dat je je goed voelt als je afvalt. Het is een coach die me helpt met m’n angststoornis en met m’n mindset. Ik ben zo enorm blij met haar, want geloof me; het is lastig om te gaan met jezelf als je hoofd zo tegenwerkt. Al bij al hoop ik dat er een rooskleurige toekomst op me wacht.