Mijn kapotte toekomstbeeld...

Hoe val je in slaap? Hoe begint je dag?
Open je je ogen met een traan of met een lach
en kijk je om je heen, en zie je dan de zon
Of zoek je achter alles naar de schaduw op de grond
Leef je voor geluk? Of sterf je van verdriet
En voelt dat als een keuze of heb jij die keuze niet
Het maakt niet echt iets uit, of dat de waarheid is of niet
Het is hoe jij het ziet

Marco Borsato - Mooi

Op 20 mei heb ik niet alleen afscheid genomen van Juliëtte maar ook van mijn toekomstbeeld, mijn dromen… drie meisjes vlak na elkaar, die later hopelijk goed met elkaar overweg zouden kunnen. Ik zag een huis voor met veel vrienden en vriendinnen over de vloer. Warm zoals ik zelf ook opgevoed ben. Thuis. Waar ik mij no altijd kind voel, enorm geliefd door mijn ouders en grote zus. Maar dat kleine meisje dat ik ooit was dat ben ik niet meer. Ik moet leren omgaan met de nieuwe ‘ik’ en ook al zegt iedereen dat deze nieuwe ‘ik’ niet slechter is, verlang ik toch enorm terug naar de tijd voor het overlijden van Juliëtte. Ik vraag mij of ik ooit een dag door ga komen zonder te hoeven huilen, zonder dat opstaan een opgave is, waar ik voor mijn man weer de vrouw kan zijn die ik was… vrolijk en ambitieus. De gedachten vullen de volledige dag mijn hoofd. Sinds het overlijden van Juliëtte zijn mijn gedachten nooit meer helemaal bij wat ik aan het doen ben. Mijn gedachten glijden af…. Ik denk aan Juliëtte en hoe haar lieve warme lijfje op mij lag. Ik hou van Juliëtte met iedere vezel in mijn lijf. Ze zit verweven in mijn volledige DNA en ik verlang terug naar haar. Vandaag is mijn meisje er 20 weken niet meer. Een ijkpunt. Als je 20 weken zwanger bent dan krijg je je 20 weken echo. Op onze 20 weken echo was nog alles goed. Ik was over de helft.. en nu is 20 weken niets. Geen helft, geen weg… gewoon niks. Alleen een enorme leegte die achterbleef toen haar prachtige volmaakte lijfje het opgaf. We zijn de verjaardag van Elisabeth doorgekomen, maar wat vond ik het lastig. Ieder gezin om mij heen lijkt zo volmaakt gelukkig met hun prachtige kindjes…. Ik realiseer mij des te meer dat er achter ieder gezin een verhaal zit. Ik ben mij nog nooit zo bewust geweest dat het geluk aan de buitenkant niet altijd hoef te zijn wat het lijkt, maar toch ben ik jaloers. Jaloers op dat ons gezinnetje niet meer compleet is en ook nooit meer gaat zijn. Ik ben boos dat ik hierdoorheen moet… ik ben boos dat ik het gevoel heb ‘verantwoording’ af te moeten leggen voor mijn verdriet. Als je ziek bent zien mensen het aan je hele voorkomen maar als je rouwt om het verlies van je kind ziet niemand dit. Het staat nou eenmaal niet op mijn voorhoofd geschreven, daarnaast doe ik ontzettend mijn best om er normaal uit te zien. Ik doe mijn haren, kleed me aan en draag zo nu en dan make up. Dat dit is om mijn wallen van het huilen te verbergen… of dat ik kleding draag die mij sterkt omdat ik het aanhad toen ze er nog was.. dat lijkt niemand zich te realiseren. Er zijn momenten dat ik heel goed uit mijn woorden kom. Op dat moment lijk ik zo stabiel en kan ik vertellen over ons huidige leven en over ons vorige leven maar voor mij is het alsof ik naar een film kijk. Alsof het verhaal niet bij ons hoort maar alsof je iets deelt over wat een ander is overkomen. Soms als ik slaap is het ook echt of het niet gebeurd is. Dan word ik wakker en moet ik mij weer vertellen dat Juliëtte er is geweest, dat ze er niet meer zal zijn en dat ze ook nooit meer terugkomt. Morgen hebben wij een herdenkingsdienst in het WKZ. Ik hoop dat het mij goed zal doen om ook andere ouders te zien die in dezelfde periode hun kindje zijn kwijtgeraakt. Hoe erg ik het ook vind voor andere mensen. Het niet alleen zijn, het gevoel delen en gehoord worden sterkt mij. Bij lotgenoten is vaak één woord genoeg. Er is geen uitleg nodig. Maar wat is het oneerlijk dat al deze lieve mensen hier ook doorheen moeten. Mijn hart huilt voor hen.. voor iedereen wiens dromen kapot zijn gevallen… voor iedereen die zijn kind moet missen. Ik heb inmiddels geleerd dat er twee mogelijkheden zijn na het overlijden van je kind. Je kan in het verdriet voor altijd blijven hangen of je kan proberen er iets van te maken. Ik probeer het overlijden van Juliëtte te zien als een tweede kans. Een tweede kans om keuzes te maken en te kijken wat er nog bij mij past en wat niet. Ik denk dat het een lange en zware reis gaat worden… maar dan is het in ieder geval niet allemaal voor niets geweest.