Mijn kanker verhaal.

Wat een periode, wat een heftige tijd. Waar moet ik beginnen? Ik denk gewoon waar ik ben geëindigd in mijn vorige blog. 

Op 31 december werd ik in het UMC verwacht om alle uitslagen te bespreken van de MRI scan tot aan echo´s en noem maar op! Ik was door de hele molen door gegaan. Het was inderdaad een tumor van rond de 1 à 1,5 cm op de baarmoedermond en kwaadaardig, veroorzaakt door het HPV virus. Een virus waarvan meer dan 75% van de vrouwen eens in haar leven een verkeerd uitstrijkje heeft, wat vaak een voorstadium is van baarmoederhalskanker. Ik schrok van deze cijfers! En dan te bedenken dat ook veel vrouwen helemaal nooit een uitstrijkje laten maken. Ik snap het, wel met je benen in de beugels voor een dokter assistent is ook niet fijn, maar wat ik mee heb moeten maken, gun ik ook echt helemaal niemand!

We bespraken het behandelplan, op oudejaarsdag. Een dag die fijn moet zijn, maar ik zat opgedoft in mijn jurkje met mijn partner in het UMC om te bespreken hoe we deze kanker in mijn lichaam gingen bestrijden. Omdat wij geen kinderwens meer hebben, werd besloten om alles eruit te laten halen: baarmoeder, eileiders, baarmoedermond, baarmoederhals, 27 lymfeklieren, alles. Heel heftig, maar om te zorgen dat de tumor verwijderd zou worden en de kanker geen kans meer te geven om terug te komen in dit gebied, was dit de beste keus! 

Er zat wel een maar aan, tijdens de operatie zouden ze de poortwachtklier nakijken, dit is een klier waar de eerste uitzaaiingen naar toe zouden gaan voor het verder het lichaam doorgaat. Mocht dit het geval zijn tijdens de operatie dan zouden ze alleen de lymfeklieren verwijderen en mij weer dichtmaken. Ik zou dan 6 weken lang zware chemotherapie en bestralingen zowel inwendig als uitwendig krijgen. 

Met dit nieuws gingen we naar huis, oud en nieuw vieren. Je proost op een mooi nieuw jaar, maar wordt het jaar wel zo mooi als wij denken? Ik heb kanker! Dus positief zijn, was moeilijk op dat moment. Vanaf toen begon het wachten, het zou 8 weken kunnen duren voor ik werd geopereerd. Een week van te voren zou ik telefoon krijgen wanneer de operatie zou plaatsvinden. 

Je gaat door. Door voor jezelf, door voor de kinderen, door voor je gezin. Ik heb immers ook een klein meisje van een paar maandjes oud. De dagen gingen langzaam voorbij, elke dag vond ik teveel. Ik was bang dat de tumor ging groeien en bang dat het zou gaan uitzaaien. 

Op 27 januari waren we even aan het uitwaaien, aan het wandelen met de kleine meid, want de jongens waren op school. Mijn telefoon ging, het verlossende telefoontje! Je word volgende week geopereerd. Yes! Eindelijk. Kom maar op! Een dag van te voren werd ik opgenomen om allerlei vooronderzoeken te doen. Ik had een datum en ik kon daar naar toe leven, zo fijn! Het voelde als een opluchting. Nu moesten we het alleen de jongens gaan vertellen. 

Tja, maar wat vertel je ze in zo´n situatie? Mama heeft kanker? Nee, dat konden wij niet! Ze zijn nog zo klein, 6 en 4 jaar. Wij hebben ze rustig uitgelegd dat mama pijn in haar buik heeft en daaraan moet worden geopereerd zodat ik weer beter kan worden. Huilen, verdriet, maar als mama weer beter ging worden, was het goed zeiden ze. Ik moet zeggen de laatste week ging langzaam, heel langzaam. De jongens hielden we thuis van school; ik moest geen corona krijgen anders zou de operatie uitgesteld worden. 

Woensdag twee februari, de dag van de opname. Mijn spullen stonden klaar en we reden naar het UMC. Het afscheid van de kindjes was loodzwaar. Twee grote tassen mee, want het zou zo kunnen zijn dat ik 10 dagen zou moeten blijven. 

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd mij een kamer toegewezen, een kamer alleen! Yes! Telefonisch werd me verteld dat het waarschijnlijk een 4 vierpersoonskamer zou zijn, dus dit is wel echt luxe! Ik pakte mijn spullen rustig uit en de verpleging kwam zich voorstellen. Ik zou een inspuiting krijgen bij de tumor zodat ik daarna een scan zou krijgen om te zien waar de poortwachtklier zit. Ik dacht eerlijk gezegd dat het een klein spuitje zou zijn en ik daar niks van zou voelen, maar het waren uiteindelijk vier spuiten in de tumor. Ik ging door de grond van de pijn! Dit had ik even niet zien aankomen, maar alles voor een goede operatie natuurlijk. 

Na een uur werd ik opgehaald voor de scan. Hierbij maken ze foto´s van de klier, ik moest drie kwartier stil liggen. Drie kwartier nadenken over wat er komen gaat. Toen gaf de man aan dat ik ook nog een PET /CT scan zou krijgen. Oei? Ik vroeg is dit voor die klier? Nee mevrouw met deze scan kunnen we alle organen beter in beeld krijgen. Shit ze gaan nogmaals kijken of ik geen uitzaaiingen heb en of het niet in andere organen zit. Eng! Bang! Spanning! Maar laat het maar gebeuren. 

Ik vroeg of ik nog even naar huis mocht, ik zou immers de volgende dag pas worden geopereerd. Tuurlijk! Ga je kindjes lekker verrassen, ik zou om 8 uur in de avond weer terug komen. Kinderen waren blij, mama toch nog even thuis. We konden nog even intens knuffelen met elkaar en ik kon ze nog een slaap-lekker-kus brengen. Daarna ging ik weer terug naar het ziekenhuis. Ik lag daar muisstil in de kamer, wachtend wat komen gaat.

In de ochtend ging ik douchen, even bijkomen en niet denken aan wat er komen ging. De tijd ging snel, de verpleging kwam aan met een ziekenhuisshirt en steunkousen tegen trombose. Ik was positief, dit gaan we even doen! Maar wat als ik na 2 uur wakker word op de uitslaapkamer? Dit zou betekenen dat de operatie niet geslaagd is. Ik liet het maar gebeuren, de operatiekamer stond vol met mensen, ik kreeg een kapje voor m'n mond en ik zakte weg in een diepe slaap. 

Ik werd wakker op de uitslaapkamer. Hoe laat zal het zijn? Ik had pijn veel pijn en kon nergens anders aan denken dan de pijn weg puffen. Tot ik aan de verpleging vroeg hoe laat het was, bleek het 6 uur later te zijn! Yes! Ik kon weer ademhalen en sloot mijn ogen weer voor even. Mensen keken me vreemd aan... Wat is er met me? Zie ik er raar uit? Mensen schrokken! En ik begreep het uiteindelijk, ik heb inspuitingen gehad en daardoor word je gezicht groen/blauw van kleur. Ze hebben mijn partner eerst een foto van mij gezicht laten zien, zodat hij niet zou schrikken. Ik ging terug naar mijn kamer, de pijn was niet te houden! Ze besloten me weer terug te brengen naar de uitslaapkamer en ik kreeg een morfinepomp, dan kon ik om de 7 minuten op de knop drukken.

De uren gingen door en de pijn was onder controle. Toen kwamen de artsen weer langs. Goed nieuws: de operatie was goed gegaan, alleen was de blaas wel geraakt. Dit betekende dat ik een week met een katheter moest lopen. Maar als dat alles is? Uiteindelijk heb ik 8 dagen in het ziekenhuis gelegen, met vallen en opstaan, maar ik ben ze dankbaar. Dankbaar voor de gesprekken, dankbaar voor de lieve personen die er waren. Met katheter naar huis, wachtend op de uitslag of de kanker helemaal uit mijn lichaam zou zijn. Ik kon thuis helemaal niks. De kinderen begrepen het niet, maar mama had pijn. Ik heb veel rust gehad, veel geslapen en op de bank gelegen. 

Een week later keek ik in mijn online portaal. De uitslag van de patholoog... zal ik het openen? Ik durf niet! Ik wacht wel tot ik in de middag in het ziekenhuis word verwacht. Toch besloot ik te kijken, ik was alleen en werd onzeker. Ik opende de uitslag en zag dat alles goed was! 27 lymfeklieren schoon, snijranden schoon, kanker is uit mijn lichaam! Ik barstte in tranen uit, was zo gelukkig! Wij hebben dit gedaan! Het is nog een lange weg, maar we zijn er samen doorheen gekomen. Binnenkort start ik met EMDR-therapie en hoop ik dat de angst wat minder zal worden en ik weer meer kan genieten.

Ondertussen heb ik mijn driemaandelijkse controle gehad en hebben ze weer weefsel weggesneden voor onderzoek. Gelukkig was dit allemaal goed en kan ik weer rustig verder met mijn leven...