Mijn Ingreep tegen snurken #2

En dan was het ineens zover..

Het is donderdag. Dan gaat onze zoon naar de peuterspeelzaal. Ik wil hem wel nog even zelf brengen vandaag. Smorgens zet ik hem af in zijn klasje en geef hem een dikke kus "kom strakjes maar bij mama op bezoek".

Eenmaal weer thuis moeten we vertrekken. Ik moet mij om 10:00 uur melden. Met mijn tas vertrekken we richting ziekenhuis naar de nuchtere opname. Vanaf gisteren dus niks meer gegeten en gedronken. Ik mag doorlopen en plaatsnemen op een bed. Hier ligt mijn mooie operatiejurk al klaar. Mijn spullen mogen niet mee, die moet mijn partner mee naar huis nemen en straks brengen als ik klaar ben. Ik hoor dat ik waarschijnlijk rond 11.30/12.00 uur geholpen word. Nou omkleden dan maar en in bed gaan liggen. Mijn partner stuur ik naar huis, die hoeft niet te zitten wachten en die moet onze zoon ook weer op school ophalen straks. Ik pak een tijdschrift en ga er even lekker voor liggen. Ongeveer 20 min later word ik al gehaald en mag ik door naar de volgende afdeling. Nadat ik alvast pijnstillers heb geslikt, word ik met bed en al naar de volgende plek gereden. Een ruimte waar max 4 bedden in kunnen staan en waar je word voorbereid voor de ingreep. Hier wordt dan ook het naaldje van het infuus ingebracht. Ik zie de ene na de andere patient komen en gaan. "Sorry mevrouw, maar er is een spoed voorgekomen. Een kindje, dus u zult nog even moeten wachten." Dat heb ik weer. "prima, kinderen gaan natuurlijk voor" zeg ik en ik kijk maar weer eens naar alle apparatuur om mij heen. 

Nog een keer of 3 komen ze zich verontschuldigen en dan om 12.00 wordt ik opgehaald. Ze rijden mij naar de operatiekamer waar het behoorlijk fris is. Een heel verschil want buiten is het vandaag 35 graden. Ik mag op het kleine bedje gaan liggen waar ongeveer 10 artsen, assistenten en anesthesisten om heen staan. Ze vragen mij nogmaals naar mijn geboortedatum en wat er gaat gebeuren. Ook krijg ik allerlei plakkers op om alles in de gaten te houden. Vreemd om hier te zijn, de vorige keer dat ik in een operatiekamer was werd mijn zoon geboren dmv een spoedkeizersnee. Goed niet aan denken nu. De anesthesist komt eraan en gaat het kapje op mijn mond plaatsen.. "denk maar aan vrolijke dingen, heb je al een vakantie geboekt? Nee? dan denk maar aan een mooie bestemming. Het laatste waar je aan denkt daar droom je over". En natuurlijk denk ik aan E, mijn vrolijke mannetje die nu lekker thuis is met papa..