Mijn HSG

Nu we steeds te horen krijgen dat alle bloeduitslagen goed zijn, begin in toch wat ongeduldig te worden. Waarom lukt het dan nog steeds niet om een kindje te krijgen?

Wanneer ik een telefoongesprek heb met mijn gyneacoloog wil ik vragen hoe lang we door zullen gaan voordat er weer verder gekeken gaat worden. Als ik begin met de vraag, haakt ze in en zegt dat zij inmiddels zelf ook denkt dat het misschien een handig idee is om verder te kijken. Al zou het erg bizar zijn als er nog een derde probleem de kop op steekt.

Ze stelt een HSG voor: een onderzoek waarbij er contrastvloeistof in je baarmoeder en door je eileiders wordt gespoten om te kijken of er ergens blokkades kunnen zitten en of de baarmoeder er goed uit ziet.

Ze zegt ook dat het een vrij pijnlijk onderzoek kan zijn en dat ik daardoor zelf kan beslissen wanneer ik dit wil ondergaan, misschien wil ik er nog wel even mee wachten.

Thuis bespreek ik het met Mark en we zijn het eigenlijk direct eens: we gaan ervoor. Het moet in een bepaalde periode van je cyclus en daar zijn we bijna, dus laten we het maar gewoon doen. Ik google wat en lees/hoor zeer diverse reacties op een HSG, van mensen die het letterlijk de hel vonden tot mensen die het erg mee vonden vallen. Ik bedenk me gewoon dat ik het either way wel zal overleven en het voor een goed doel is. Plus ik lees, maar daar kunnen geen rechten aan worden ontleend, dat je na een HSG wel eens wat meer kans hebt om zwanger te worden omdat alles 'schoon' is. Aan die gedachte probeer ik me vast te houden.

We gaan ietwat gespannen maar nog steeds positief richting het ziekenhuis. Ik heb een naproxen ingenomen.

Een zeer vriendelijke radioloog vertelt me dat ik alles uit mag doen en er na afloop handdoeken klaarliggen en verband.. nou..dat is een goed begin. Halfnaakt binnen probeert hij me op mn gemak te stellen en praat over koetjes en kalfjes. Mark mag ondanks corona mee naar binnen en wachten in het radiologie hokje.

De gyneacologe heb ik eerder gezien, op mn eerste afspraken bij de fertiliteitskliniek. We vonden haar toen beiden niet zo leuk, omdat ze alles heel zakelijk en wetenschappelijk benaderde. Dit keer is ze zeer vriendelijk.

Daar gaan we, ik met mn benen wijd en voor de vorm een omgeslagen handdoekje, zij beiden rechtstreeks in mijn vagina koekeloerend.

De eendenbek mag erin, hoera! Waarom heeft nooit iemand bedacht dat van een wat vriendelijker materiaal te maken. Vervolgens word mijn baarmoedermond schoongemaakt met jodium, ik hou niet van dat gefrut en gefriemel daar!

Op internet had ik de diverse mogelijkheden al voorbij zien komen; bij mij wordt er middels een lange staaf een cupje op mijn baarmoedermond vacuüm gezogen. Dit kan volgens velen een krampend gevoel geven zoals een heftige menstruatie. Nou daar is zeker niets aan gelogen. Maar het belangrijkste moet nog komen: de vloeistof erin. De arts vertelt me met mijn armen boven mijn hoofd te gaan liggen en deze niet naar beneden te doen, wat er ook gebeurd, gezien ze dan geen goede foto's kunnen maken tijdens dat de vloeistof doorloopt. Dat moet niet al te moeilijk zijn denk ik en ik probeer me te ontspannen.

Dat gevoel is echter DIRECT vervlogen als ze begint met de vloeistof. Mijn armen schieten als vanzelf naar mijn buik en ik kan alleen maar 100 keer het woordje au uitbrengen op zeer zielige toon! WAT. EEN. HEL! HAAL. HET. ER. UIT. NU! Voor mij is dit immense pijn, zoals ik het nog nooit gevoeld heb. Die halve minuut lijkt eeuwig te duren. Gelukkig is het snel voorbij, mag die staaf er eindelijk uit en mag Mark bij mij. Wat een verschrikking. De gyneacoloog en de arts zeggen dat ik het zo goed heb gedaan hoewel ik me een kind voel dat geen controle had over de pijnkreten die ze uitsloeg.

Door mijn handen zijn er niet overal goede fotos van, maar het belangrijkste kan worden gezien: de baarmoeder ziet er, hoewel gekanteld, goed uit en ook loopt de vloeistof via de eileiders de buikholte weer in!

Hoewel fantastisch nieuws ben ik eigenlijk nog bezig met hoe ik me voel op dit moment. In de kleedkamer komen de tranen. Toch ben ik blij dat ik het heb gedaan.

Eenmaal thuis, wat beschaamd om mijn reactie, zoek ik nog eenmaal naar reacties van andere vrouwen: - het voelde alsof mijn baarmoeder geelektrocuteerd werd , -alsof iemand hete olie in mijn organen goot, -alsof iemand me open sneed met een slagersmes en zout in de wond deed, -erger dan weeën en een bevalling..

Nou.. dan ben ik toch best weer een beetje trots dat ik het heb doorstaan! En dat we er samen alles aan doen wat nodig is, om toch hopelijk een keertje dat kindje te mogen verwelkomen  ❤