Mijn haat-liefde verhouding met het geven van borstvoeding

Toen ik zwanger was van de tweeling wist ik zeker dat ik weer ging proberen om ze beide borstvoeding te geven. Proberen, want ondanks dat bij mijn eerste twee kinderen de productie snel op gang kwam, weet je natuurlijk nooit zeker of dat nu ook weer zo is.

Bij mijn zwangerschap van Giulian koos ik er ook voor om borstvoeding te gaan geven mits het zou lukken. Ik besloot voor mijzelf dat ik het ging proberen en als het niet zou lukken dat het dan ook goed was. Niet koste wat het kost blijven proberen, nee want je wordt ook groot met kunstvoeding en je kind heeft er niks aan als je er zelf aan ondergaat gaat. Ik was ook heel benieuwd hoe het zou zijn en hoe ik er mee om zou gaan. Borstvoeding geven is iets natuurlijks maar toch blijft het een dingetje voor veel mensen. In het openbaar zit je toch niet op je gemak omdat je niet weet hoe anderen dat zullen vinden. Tuurlijk kun je daar lak aan hebben, maar ik kan dat niet. Ik wil mensen niet ongemakkelijk laten voelen. Daarnaast vind ik het ook een fijn momentje wat je samen hebt dus gewoon op een rustige plek en genieten van het moment samen.

Toen Giulian geboren was, was hij veel te klein. Hij kon absoluut nog niet live bij mij drinken. Puur omdat het voor hem nog niet mogelijk was om te ademen en te drinken/slikken tegelijkertijd. Ik kreeg de avond van zijn geboorte voor het eerst in mijn leven een kolfapparaat voorgeschoven. Nooit bij stil gestaan op dat moment dat ik daar mee moest gaan beginnen. Door zijn vroeggeboorte leefde ik op dat moment in een waas. Natuurlijk ging ik er mee aan de slag en warempel…het werkte ! Van een druppel naar een milliliter en voor ik het wist had ik de vriezer vol liggen en zei de verpleegster dat ik wel mocht minderen want ze konden het niet meer kwijt, wist ik veel. Ik was trots op mezelf dat het werkte en ik mijn premature zoontje het beste kon geven en dat verdiende hij. Het was het minste wat ik kon doen voor hem. Ik kolfde overal maar meestal zat ik naast zijn couveuse. Ook in de nachten kolfde ik voor weken achter elkaar. Eigenlijk wist ik niet beter, dit moest ik gewoon doen hoe vermoeiend ook.

Op een gegeven moment kon ik met hem gaan oefenen om live borstvoeding te geven. Dat was moeilijk, voor hem vooral. Het aanhappen wilde niet goed lukken, af en toe hielp een tepelhoedje maar dat hield hij niet lang vol. Hij raakte soms gefrustreerd en ik dan ook, dit werkte niet. Ik gaf het op, het live voeden, het kolven niet. Een half jaar lang heb ik hem bv kunnen geven door afgekolfde melk te geven. Toen besloot ik dat ik het goed vond, hij heeft een goed start gehad en at ook al hapjes mee. Ik was moe, moe van de afgelopen maanden, lichamelijk en in mijn hoofd was ik moe. Continu rekening houden met de klok, altijd dat kolfapparaat mee.

Ondanks dat het live voeden niet lukte, vond ik het een mooie tijd maar het gaf me zeker rust toen het kolfapparaat in de kast verdween.

Bij Lylou begon het allemaal anders. Toen ze net geboren was werd ze op mijn borst gelegd en ze wist meteen waar ze moest zijn. Ik wist niet wat me overkwam. Dat gevoel dat ik toen voelde is onbeschrijflijk. Ik kende het niet, hoe kon dit? Net uit mijn buik en meteen weten wat je moet doen, dat instinct, wauw zo mooi ! Ze heeft er zeker 20 minuten gelegen, genieten met een hoofdletter G. Ik had ervoor gekozen om te gaan voeden op verzoek, dat klonk altijd best wel logisch. Verder had ik er totaal geen onderzoek naar gedaan ofzo. Ik dacht gewoon, als ze honger heeft leg ik haar aan. Achteraf gezien denk ik dat ik beter gewoon een vast voedingsritme had kunnen aanhouden. Ritme…ik hou er gewoon van, weten waar ik aan toe ben. Als Lylou begon te huilen wist ik gewoon niet meer wat er was, had ze nou honger, alweer? Als ik haar aanlegde was ze weer oke. Maar op een gegeven moment leek ik meer een levende fopspeen waar ze gewoon op kon sabbelen om rustig te worden. Ik werd mega onrustig hiervan. Nooit weten wanneer ze weer zou komen dus plannen of even naar een winkel gaan was nooit relax. En dan kon ik ook nog eens geen fijne houding vinden, liggend werkte het beste maar elke keer op bed gaan liggen om te voeden was ook niet ideaal. Wat als je even ergens was? Toch heb ik haar ook ongeveer een half jaar borstvoeding gegeven en toen was het klaar. Het afbouwen ging ook super snel, ik kon dat kolfapparaat zo weg doen.

En toen een tweeling…van te voren al over nagedacht hoe ik dat zou gaan doen. Eén ding was zeker, er zou een ritme in komen en ik ging niet op verzoek voeden. Was de één wakker en gevoed, dan was automatisch de ander ook aan de beurt. Ik zag het niet zitten om de hele dag met voeden bezig te zijn omdat je dan net zal zien dat ze om de beurt komen.

Omdat ook zij prematuur waren (niet zo erg als bij Giulian gelukkig) kregen zij eerst de voeding via een sonde. Ik was dus direct na de bevalling weer begonnen met kolven. Ik kreeg meteen een flashback naar toen. Sowieso want de neonatologieafdeling was niet nieuw voor mij en voelde snel vertrouwd. Ook nu kwam de productie goed op gang ondanks dat de jongens met een keizersnede gehaald zijn. Ik kolfde om de 3 uur omdat de jongens ook om de drie uur voeding kregen. Die eerste druppels donkergele vloeistof die eruit kwamen, ze noemen het niet voor niets vloeibaar goud. Na een tijdje is het meer de kleur van vanilleyoghurt maar goed ze kregen het maar wel mooi. En die poep dan die langzaam verkleurde van pikzwart naar mosterdgeel, poep dat niet stonk (vond ik).

Op een gegeven moment mocht ik in de nacht een keer overslaan zodat ik iets langer kon slapen. De sondevoeding werd door de verpleging gegeven. Na een poosje gingen we oefenen met live voeden. Mexx was de eerste en hij had snel door waar hij moest zijn. Echt drinken deed hij nog niet, meer een beetje ontdekken. Mexx was ook degene bij wie het als eerste echt lukte, zo wat was ik blij. Dat gevoel dat je voelt als ze je goed te pakken hebben! En dat terwijl hij eigenlijk nog maar zo klein was. Ook Owen lukte het later en om de beurt voedde ik ze. In het begin hadden ze weinig kracht en kregen ze ook nog sondevoeding bij. Dit werd langzaam afgebouwd toen ze steeds beter gingen drinken. Het feit dat ze nog niet volledig bij mij konden drinken was ook nog de enige reden dat we in het ziekenhuis lagen want verder ging het heel goed met ze.

Toen de sonde er eenmaal uit was ging het snel, we mochten naar huis ! Oh hoe zou dat thuis gaan, twee baby’s en ook natuurlijk nog een grote broer en zus die moesten wennen aan de nieuwe situatie. Zou het voeden lukken als ik niet echt de rust had? Kregen ze wel genoeg binnen? In het begin zat ik nog echt te timen, als ze zo’n 10 minuten goed dronken dan was het prima. Op een gegeven moment liet ik dat los, dat gaf alleen maar onrust. Ze poepte en plaste dus het zal wel goed zijn. Gelukkig ging het prima met Giulian en Lylou erbij. Zeker Giulian kon ik uitleggen dat ik even ging voeden en dus even bezig was. Bij Lylou gebruikte ik soms even een filmpje om haar bezig te houden. Ze wilde nog wel eens de boef uithangen als ik niet keek en dat was nou net even niet handig als ik haar ineens niet meer hoorde en wist dat ze iets aan het uitspoken was maar ik niet zo makkelijk kon gaan kijken.

Het lastigste vond ik de nachten dat ze beide tegelijkertijd honger hadden. Het lukte mij niet om ze samen te voeden. Ik heb wat pogingen gedaan maar ik zat niet lekker en de jongens lagen er ook niet best bij. Daarnaast was Owen niet altijd even rustig met drinken en Mexx wel dus het ging gewoon niet samen, frustratie!! Ik gaf die optie op en dan moest de een maar even wachten wat soms samen ging met wat gekrijs. Een ander dingetje, dat je het gevoel hebt dat je van voeding tot voeding leeft. Eigenlijk bestaat je leven in het begin gewoon uit voeden en verzorgen. Om de drie uur en daartussen kun je vaak net niks doen. Ik probeerde tussendoor wat tijd te besteden aan Giulian en Lylou want ik merkte dat dat soms niet genoeg was voor mijn gevoel. Ik was op een gegeven moment blij dat ik weer aan het werk kon, ook al zat ik daar te kolven in een omgebouwde invalide toilet, ik had niet meer het gevoel dat het de hele dag om de voedingen draaide. Ik moest weer nadenken en praten over andere dingen, heerlijk !

Nu ruim een half jaar later….ik ben aan het afbouwen. De tijd is omgevlogen maar ook nu had ik mezelf gezegd dat ik een half jaar mooi vond. Moeilijk?? Ja ik merk dat ik het nu veel moeilijker vind om te stoppen. Die momentjes samen, ik geniet er zo van. En daarnaast weet ik dat dit de aller aller laatste keer is dat ik dit kan doen en kan voelen. Die handjes die friemelen tijdens het drinken, die mooie oogjes die je aankijken…dat is met het geven van een fles toch anders (ook al kan ik daar ook van genieten hoor). Owen dronk al een tijdje minder goed aan de borst en die zijn we gaan bijvoeden met kunstvoeding omdat hij achter bleef qua gewicht. Dit ging echt zoveel beter, de fles had hij zo leeg. Alleen in de nacht kreeg hij bv omdat hij half slapend wel goed dronk en overdag de afgekolfde melk + kunstvoeding.

Op dit moment krijgen ze beide overdag kunstvoeding en als ze in de nacht of vroege ochtend nog wakker worden kan ik ze nog live voeden. Dit is wel ideaal want je hoeft er niks voor klaar te maken. Even drinken en weer terug in bed. Het komt nu steeds vaker door dat ze doorslapen. Dat merk ik dan ook wel, van cup C naar dubbel E. Verder eten ze nu ook wat fruit en groente en binnenkort mogen ze ook wat brood. Oh wat worden ze groot, niet normaal. En ja ook de poep verandert en begint nu toch echt wel te stinken :-).

Toch bijzonder hoe je lijf dat regelt en zich aanpast naar de behoefte van je kind. Overdag hoef ik nog amper te kolven. Alleen als ze doorslapen kolf ik nog een keer en de rest van de dag heb ik ook geen hele volle borstpartij meer. Dus altijd genoeg voor eventueel in de nacht. Zolang ze dit nog nodig hebben laat ik het zo, daarna is dat laatste beetje ook zo afgebouwd. Zo kan ik stiekem toch nog iets langer genieten van de momentjes want ondanks dat ik het soms vermoeiend en frustrerend vond en zeker gedacht heb dat ik ging stoppen, ga ik het zeker enorm missen !

Iemand nog een kolfapparaat nodig ;-)

Liefs Iloon