Mijn gevecht: de ziekte van hashimoto

Deze blog heb ik wel 100 keer opnieuw geschreven geloof ik. Waar moet ik beginnen? Ik had mij ingebeeld een actieve en vrolijke moeder te zijn. Leuke dingen doen samen zoals zwemmen, fietsen, naar de speeltuin en heel wat lange wandelingen. 

De ellende begon eigenlijk pas toen ik merkte dat het na mijn bevalling steeds slechter met mij ging. Natuurlijk is het begin pittig en moet je overal aan wennen als kers verse ouders.

De wereld om mij heen leek wel zo veel sneller te gaan. Ik raakte depressief en voelde mij daardoor vaak verdietig en moe. Ook raakte ik mijn zwangerschaps kilo’s maar niet kwijt en bleven mijn haren maar uitvallen!

11,5 week na mijn bevalling ben ik weer aan het werk gegaan. Waar ik helemaal niet aan toe was! Toenmalig werkte ik in de gehandicaptenzorg. Ik kon het niet bij benen op werk en was soms al kapot voor ik begonnen was. Terwijl ons kleine ventje al minimaal 7 uur in een nacht sliep. Toen ben ik toch maar even naar de huisarts gegaan. Bloed laten prikken en afwachten. Jezus wat was dat moeilijk. Ik barste al in tranen uit toen ik mijn huisarts een hand gaf.

De volgende dag kreeg ik een telefoontje. Het was goed mis! Mijn schildklier deed niet meer wat hij moet doen. Huppakee aan de medicatie en moest de volgende dag komen voor uitleg.

Ineens vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Ik had er nog nooit van gehoord. Stiekem ook opgelucht omdat het dus niet tussen mijn oren zat. Meteen heb ik mijn werk gebeld en even medegedeeld dat ik voorlopig niet kwam werken. Dit was het eerste wat mij opluchting en adem gaf!

De volgende dag had ik dus een afspraak bij mijn huisarts. Die vertelde mij dat ze zo blij was dat we het snel gevonden hadden. Het had niet veel langer moeten duren of ik was er misschien niet meer geweest. Gek idee maar daar moet je niet te veel bij stil staan. Voor de mensen die geen idee hebben een normale schildklier (TSH) heeft een waarde tussen de 0,4 en 4,0 nou die van mij was >100. Ook werd verteld dat het niet een kwestie was van een pilletje en het is weer goed. Steeds weer medicatie aanpassen om de 6 weken bloedafname. En weer verder kijken.

Ik blijk hashimoto te hebben (traag werkende schildklier). Ik zal dus mijn hele leven die medicijnen moeten slikken.

Nu bijna een jaar later voel ik mij nog steeds niet goed. Helaas! De ziekte beheerst mijn hele leven. Ik baal enorm van al die rest klachten. Ik vecht iedere dag tegen die vermoeidheid maar ook tegen mijn overgewicht en stijve en pijnlijke spieren. Het is frustrerend want ik ben nog zo jong en ik wil zo veel. 

Natuurlijk moet ik er nog niet vanuit gaan dat je na een jaar weer helemaal de oude bent. Ik geloof stiekem dat ik nooit meer helemaal de oude zal zijn. Ik droom er nog wel vaak van mijn oude leventje. (Maar dan natuurlijk met mijn lieve dreumes erin)

Ik kan nog niet werken, alleen boodschappen doen is erg zwaar, het huishouden bijhouden kan ik niet alleen en zelfs zorgen voor mijn kindje is soms een hele opgave. Als ik te veel heb gedaan ben ik de dagen daarna een wrak. Ik weet gewoon dat ik niet veel kan plannen in een week. Ik had het mij heel anders ingebeeld moeder zijn. Maar je moet roeien met de riemen die je hebt. Geloof mij het is pittig en ik ben mijn man zo dankbaar dat hij ondanks deze nare situatie zo positief blijft en ons gezin draaiende kan houden!

Maar echt mensen er zijn dingen die veel erger zijn en gelukkig is hier goed mee te leven!

Herken jij jezelf in dit verhaal?

Dan zou ik het zeker leuk vinden om in contact te komen.