Mijn enorme angst om over te geven..

Ja, daarmee bedoel ik dus letterlijk angst voor kotsen. Niet alleen bij mezelf, maar ook als anderen moeten kotsen. Heb ik een buikgriep te pakken? Dan zorg ik er hoe dan ook voor dat mijn voedsel in ieder geval niet door mijn mond er weer uit komt. Liever 10 dagen diarree dan 1 dag kotsen, als ik moest kiezen. Maar ja, kiezen kan niet altijd in zo’n geval. Met alles in mijn lichaam werk ik het gevoel van het moeten overgeven tegen. En vaak lukt het dan ook om het “tegen te houden”. 

Mijn angst is groot. Zo groot dat ik heb getwijfeld of ik een zwangerschap en bevalling wel aankon. En dan dus als reden: er komt vaak (veel) overgeven bij kijken. En wat heb ik een geluk gehad met mijn zwangerschap die soepel verliep en ik zonder kotsen ben doorgekomen. Regelmatig had ik wel maagzuur, maar daar bleef het bij. Alleen kwam die bevalling wel steeds dichterbij.. Ik ging over de uitgerekende datum heen en eerlijk gezegd, ik vond het geen probleem. Want als het eenmaal zo ver was dat ik zou gaan bevallen, zou je zien dat ik zou moeten kotsen. Elke dag dat het langer duurde was een dag zonder die angst. Tot ik 40+2 week was en het duidelijk begon: dé bevalling. En ja mijn bevalling duurde lang, was geen pretje met een weeënstorm en rugweeën en het was me nooit gelukt zonder de mensen die erbij waren. Maar wat me het meest in de weg zat die dag, was m’n angst om te kotsen. Vooraf had iedereen gezegd dat het je dan niets meer uitmaakt etc., maar echt.. ik kon het NIET loslaten. Steeds als ik moest persen durfde ik dat niet volledig te doen. Bang om zoveel kracht te geven dat ik de controle over m’n lichaam zou verliezen en zou kunnen overgeven. 

Door die angst heeft de laatste fase, de persfase, een uur en een kwartier geduurd. Voor het mooie is dat te lang. Maar hè, ik heb niet hoeven overgeven! 🤣

💙💙💙💙💙💙

Ps; zie ook mijn Instagram account voor meer blogs!