Mijn eigen lockdown

Al vanaf de geboorte van Féline (20/02/2020) struggle ik met mijn angst en paniek aanvallen, en hierbij dus ook het naar buiten gaan. Nou moet ik zeggen, dat het voor de huidige lockdown wel weer de goede kant opging, maar ik ga jullie in deze blog even vertellen hoe ik dit allemaal ervaar.

Door mijn angsten, en de daarbij horende paniek aanvallen heb ik mijzelf maanden lang een eigen lockdown gegeven. Of misschien moet ik het wel quarantaine noemen, het is moeilijk het een naam te geven. Ik kwam nergens, niet bij de supermarkt, niet bij de apotheek en dus ook niet bij bijvoorbeeld de action. Ik vond dit toen heel moeilijk, omdat ik wel graag wilde maar gewoon niet durfde. Het lukte me gewoon niet. Na een tijdje natuurlijk wel, maar dit heeft mij veel tijd en energie gekost. Toen er in de hele wereld lockdowns werden aangekondigd vond ik dit helemaal niet erg, stiekem vond ik het zelfs prettig. Ik zou mijzelf dan niet meer voor het blok hoeven te zetten om naar de winkel te gaan, of om mensen onder ogen te komen terwijl ik gewoon niemand wilde zien of spreken. Het was moeilijk het hier met andere over te hebben, want niemand zat natuurlijk te wachten op een lockdown. Maar nu... nu we al een tijdje in een lockdown leven en ik weer een paar maanden verder ben vind ik het moeilijk en dubbel. 

Aan de ene kant vind ik het prima, zoals ik zei hoef ik mijzelf nu niet meer te dwingen om naar de winkel te gaan, die is immers toch gesloten. Maar aan de andere kant... het ging echt een stuk beter, ik ging daadwerkelijk naar die gevreesde winkels of plekken waar meer mensen waren, en werd minder belemmerd door mijn angsten. Maar nu, nu voel ik dat ik het moeilijk vind, doordat ik nu weer weinig tot geen mensen zie ga ik achteruit. Waar ik goed vooruit ging, is dat nu niet meer zo. Tuurlijk kan ik nog gewoon naar de supermarkt gaan om daar even de confrontatie aan te gaan en mijn angsten onder ogen te zien, maar het werkt niet. Ik moet een uitdaging hebben, een doel. Zonder dit doel lukt het niet. Een pakketje ophalen bij een PostNL punt? Nee sorry... dit lukt gewoon niet. Ook merk ik dat ik een korter lontje heb, ik kan weinig hebben en ben sneller geprikkeld. Dat het bijna een jaar geleden is dat ik werd opgenomen in het ziekenhuis kan daar natuurlijk mee te maken hebben, maar stiekem ben ik bang dat het gewoon komt omdat ik mij weer afzonder. En dit doe ik niet bewust, het gebeurd gewoon. Als ik in de ochtend beloof even naar de supermarkt te gaan, ga er dan maar van uit dat dat volgende week wel wordt. Of gewoon helemaal niet. Ook vind ik het ergens wel heerlijk om Féline weer hele dagen bij mij te hebben ipv bij de gastouder. Waar ik in het begin van de lockdown het erg lastig vond omdat ik er eindelijk overheen was er moeite mee te hebben haar niet thuis te hebben, kan ik me nu niet meer voorstellen dat ik haar over een tijdje weer naar de gastouder breng. Net zoals in het begin, voor ik therapie kreeg, geeft ze mij nu weer het gevoel dat ik veilig ben. Mijn veilige haven. 

De lockdown valt mij dus best zwaar, en niet omdat ik niet kan shoppen, maar gewoon omdat alles weer voelt zoals ik mij een paar maanden terug voelde, maar ook omdat er onwijs veel veranderd voor mij. Zo is mijn therapie zonder pardon gestopt. Het blijkt namelijk zo te zijn dat je maar een bepaald aantal weken achtereen zo’n intensief traject mag volgen. En helaas, door deze lockdown, heb ik veel sessies gemist. Dit zou achteraf allemaal goed komen, en als ik hulp nodig had mocht ik altijd bellen. Maar helaas kreeg ik dus vorige week een telefoontje dat ze het toch moesten stoppen, en ik zelf opzoek moest gaan naar andere hulp. Fijn, juist nu dat ik de hulp echt nodig heb, glipt het zo tussen mijn vingers weg. 

Maar ondanks dit alles probeer ik toch mijn hoofd omhoog te houden, ik ben enorm trots en blij wat ik wel al heb bereikt. We zijn inmiddels verhuist en hebben nu een fijn plekje voor ons 3e. Féline wordt bijna 1, en met de huidige maatregelen kan ik me daar erg rot over voelen. Maar dat we het gewoon als gezin mogen vieren vind ik al erg mooi, het gaat immers om haar, en niet om mij. Wij zijn de gene die er voor gaan zorgen dat Féline een mooie eerste verjaardag krijgt, een dag die om haar draait en om niemand anders. Hoe mama zich ook voelt ❤️