Mijn eerste en tweede keer EMDR

Zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen, ben ik met een nieuw traject gestart bij een nieuwe psycholoog.

Graag wil ik jullie meenemen in mijn traject en hoe ik dit ervaar.

Ik zat er echt tegenop. Dagenlang koppijn, een slechte humeur, tegen janken aan.

Maar goed om iets te kunnen verwerken, moet je dat ook weer onder ogen komen.

(Ik wilde nog een filmpje toe voegen van het moment dat ik onderweg naar de behandeling was, alleen lukt het niet om deze in te voegen. Jammer!)

Zooooo zenuwachtig met trillende handjes en echt een brok in mijn keel.

De behandeling zelf, ja wat kan ik daar eigenlijk over vertellen.

Je zit tegenover een lichtbalk waar een lampje heen en weer schiet. Het is lastig! Lastig om je te focussen op de meest heftige gebeurtenis en tegelijkertijd het lampje te volgen.

Vervolgens kreeg ik ook nog een koptelefoon op met gekke tik geluiden.

Dit schijnt dus uiteindelijk te helpen.

Het is zo gek dat die lampjes in combinatie met dat geluid jouw gevoelens triggeren.

Bij de eerste behandeling liepen er ook echt wel tranen over mijn wangen. Gek, ja zeker! Ik kan zooooo moeilijk mijn emotie loslaten. Ik kan zo moeilijk huilen puur omdat ik het nooit toelaat.

Ik heb daarna ook vreselijke dagen gehad. Me energie was leeggezogen. Ik was op. Had nergens zin in en liet het huishouden oplopen. Doordat het even niet lukt komt alles achter te lopen. Dat tweede geeft dan ook weer een extra duw in een kuil om dat weer weg te kunnen werken. Zo blijf ik een beetje cirkelen.

Het is moeilijk vooral ook voor mijn partner, die heeft het maar weer te verduren met mij.

Voel ik me schuldig tegenover hem?

Ja heel erg! Hij kent mij eigenlijk niet anders. Ik zou zo graag weer mezelf willen zijn!

Dus nu moeten we door, we moeten door om dit nu eindelijk eens af te sluiten en een plekje te geven.

Zodat ik weer zin heb in het leven, in leuke dingen enz.

Ik geniet ook weinig van dingen, het enige waar ik echt van kan genieten zijn mijn 2 hartjes. Mijn 2 boefjes, hun zijn ook echt mijn lichtpuntjes en trekken mij door elke dag.

Maar op dagen dat ze strontvervelend zijn, is het echt pittig. Pittiger dan dat ik me goed had gevoeld.

Weer even terug naar de behandeling.

Toen kwam natuurlijk de tweede keer.

Ik werd zoooo beroerd wakker, waarschijnlijk van alle stress. Alleen ivm corona toch ervoor gekozen af te bellen, wel direct een nieuwe afspraak ingepland. Die was gister.

Nou me hoopje ellende bij elkaar geraapt en heen gegaan.

Ik zat er weer mega tegenop. Eenmaal daar weer de lampjes volgen met een koptelefoon en klikgeluiden. Door de beelden en behandeling mega buikpijn, echt bizar wat je lijf doet.

Ik ben een heel nuchter persoon, ik ben ook bang dat niks werkt. We zetten door! En hopen dat dit werkt! Ik zal positief proberen te blijven. Ik wil dit zo graag, beter zijn, beter worden!

Gewoon straks weer normaal kunnen werken. Normaal reageren ipv continue te ontploffen. Zonder moeite me vriendinnen kunnen appen om af te spreken.

Ik zeg ook altijd: waar een wil is, is een weg!

Dus ik kan dit, maar ook jij mocht je jezelf hierin herkennen! Blijf erover praten! Blijf open! Ik merk echt dat dit al enige verlichting geeft.

Mensen kunnen nou eenmaal niet van je voorhoofd aflezen wat er met iemand aan de hand is.

Hebben jullie weleens EMDR gehad? Zoja hoe heb jij dit ervaren?

Liefs x