Mijn eerste bevalling, het verhaal

Na een redelijk vlekkeloze zwangerschap, oké als je 9 maanden misselijk, spugen en afvallen zo mag noemen, was daar het moment.... De uitgerekende datum 4 december 2013 en dus de bevalling kwam dichterbij. Met 39.6 weken had ik echter nog het gevoel dat de baby fijntjes zat en wel langer zou blijven zitten. Dus heerlijk een duik in het zwembad, boodschappen doen, ik had energie genoeg.

Savonds lieten we zo rond half 8 de honden uit en halverwege voelde ik een enorme plons langs mijn benen in mijn gympen lopen. Geen druppeltjes, nee echt zo'n plons als in de films! Met een temperatuur van 4 graden onder 0 in mijn comfortabele joggingsbroek welke nu doorweekt was liep ik (voor de Frozen fans een beetje alla Anna) koukleumend terug naar huis.

De verloskundige geïnformeerd, en zij zou 22:00 nog even snel langs komen voor controle. Ik hoefde pas eerder terug te bellen als er weeën zouden komen.

Een uurtje niks aan de hand, mijn vriend en ik een beetje grapjes aan het maken over wat er zojuist gebeurd was en aan het gokken hoe lang het nog zou duren en op welke dag de baby geboren zou worden.

Toen om half 9 voelde ik een enorme persdrang opkomen, en snel naar de wc. Daar loop ik van achteren helemaal leeg.

Een 10 minuten later nog een keer, en daarna gevolgd door de eerste wee.... En de tweede, de derde.... Ik belande direct in een weeenstorm en had geen idee wat me overkwam. Het enige wat ik fijn vond was onder de douche staan en ik voelde na een half uur alleen nog maar de persdrang. De verloskundige was inmiddels al wel geïnformeerd dat de weeën begonnen waren maar ik schreeuwe mijn vriend toe nogmaals te bellen, want de baby komt NU!

En als je verwacht dat je vriend niet oplet tijdens de zwangerschapcursus was dit een goede test want ik kreeg het volgende te horen; "denk aan de cursus, als je denkt dat je al heel ver bent moet je nog best lang,  dus geef je zelf geen valse hop en laat het over je heen komen" Tis dat de glazen wand van de douche tussen ons beide in stond want anders...

Blijkbaar zag hij dit aan mijn ogen en pakte gelijk de telefoon. Het was 21:35 en de verloskundige stond al bijna voor de deur. Eenmaal binnen kon ik direct persen, blijkbaar hield ik al een tijdje persweeën op en om 21:55 in onze dochter geboren.

Beide gezond, ik zonder kleerscheuren en mijn dochter had gelijk een 10 op haar apgar score. Een perfecte bevalling zou je zeggen.

Helaas is niets minder waar; ik heb 24 uur lang niet het gevoel gehad te zijn bevallen waardoor mijn hormonen geintjes gingen uithalen. Borstvoeding kwam slecht op gang en toen het eenmaal wel ging stroomde ik over. Ik viel regelmatig flauw, vooral als ik haar vast had of bv gaf, dus mocht uiteindelijk niet met haar lopen.

Zij was erg gevoelig, voor geluiden, aanraking eigenlijk alles en na 2 weken begon het gehuil, dit ging dag en nacht door en ze huilde 16 tot 20 uur per dag, zelfs als we haar wiegden, knuffelden we hebben alles geprobeerd. 

Toen ze 6 weken oud was begon het spugen en het slechte poepen. We gingen naar een lactatiekundige die ons tips gaf maar niets hielp. Uiteindelijk werden we doorverwezen naar de huisarts, nieuwe tips niets hielp. Hier ping pongden we nog een tijdje tussen. Uiteindelijk was ik 100% aan het kolven en verdikte ik dit tot pap met johannes broodpitmeel zodat er toch wat voeding binnen kwam.

Na 3 maanden was ik het echt zat ik moest weer aan het werk en kon mijn dochter niet ergens op deze manier achter laten, ik voelde dat ze pijn had maar niemand leek ons te kunnen helpen of serieus te nemen, ik was een overbezorgde moeder en dat huilen zou wel mee vallen, oh ja en al 3 weken geen ontlasting.... Tja je geeft bv, niemand hield er rekening mee dat dit verdikte was en haar buikje belachelijk bol stond.

Uiteindelijk zelf op Google gezocht, doe ik normaal nooit dat zelfdokteren maar ik was radeloos. Ik las mijn verhaal terug op een site van een osteopaat en hoopte daar de oplossing te kunnen vinden.

Eentje dichtbij huis opgezocht en na de eerste behandeling poepte ze 5 luiers vol in een uur, en ze sliep daarna bijna 2 uur achtereen. De osteopaat legde mij uit dat ze een blokkade in haar nekwervel en rugwervel had zitten, wat je ziet bij kinderen in een heftige bevalling. Oftewel Kiss syndroom.

Ik was verdrietig en blij tegelijk, ja ze had dus al bijna 4 maanden echt pijn maar ik kon er nu eindelijk wat aan laten doen.

Uiteindelijk hebben we 5 behandelingen gehad, maar rond 7 maanden was ze een vrolijke, redelijk rustige baby.

Wij hebben inmiddels de littekens wel over gehouden, we zijn chronisch vermoeid, onze weerstand lijkt verdwenen en pas toen we verhuisde verdween ook het gehuil in ons hoofd. Wel kunnen we nu veel minder makkelijk gehuil van haar of iemand anders aanhoren. Dat is wel lastig nu we net weer ouders zijn geworden.

Ik schrijf deze blog om het een en ander van me af te schrijven van de eerste maar ook de tweede bevalling (verhaal volgt). Daarnaast wil ik andere ouders meegeven hun gevoel te volgen, zoek verder als je tegen muren aanloopt, zeker wanneer je echt het gevoel hebt dat er meer achter het huilen van je baby zit!