Mijn droom om een kindje te adopteren

Als je me vraagt of ik meer kinderen wil, antwoord ik altijd met ja. Maar ik wacht er nog even mee.. dit roep ik letterlijk al jaren. In werkelijkheid rommelt er heel wat in mij. En dat al jaren! En niet alleen om zwanger te worden, maar om ook een kindje te adopteren!

Ik blijf ooit alleen achter

Ik ben enigs kind, mijn ouders komen beide uit een groot gezin (7 kinderen!) Ze kozen bewust voor 1 kind en ik heb echt niks te klagen gehad. Maar nu ik ouder wordt, besef ik vaak wel dat ik ooit op een dag er helemaal alleen voor ga staan. Ondanks dat ik de liefste man en vriendinnen heb, niks is hetzelfde als broers of zussen om even troost bij te zoeken.. Vorige maand is mijn lieve oma onverwachts overleden, en pas toen zag ik hoe liefdevol mijn ooms en tantes met elkaar waren. En hoe sterk zij samen waren. Toch neem ik het mijn ouders niet kwalijk. Ik ben gelukkig met hoe het nu is. En ik heb vaak als kind geroepen, dat ik geen broertje of zusje hoef..

Toch heb ik periodes gehad waarin ik mijn ouders vaak genoeg heb gevraagd om een kindje te adopteren. Want iets in mij roept al sinds mijn jeugd, om een kindje te adopteren. Helaas zagen mijn ouders dat niet helemaal zitten en ondanks dat ze het wel voor even overwogen hebben. Heel begrijpelijk, want er komt een hoop op je pad en het is zeker niet gemakkelijk.

Waarom wil ik dit?

Toch is mijn droom om te adopteren nooit gestopt. Al jaren lees ik me in verhalen over adopteren. Mijn man had het een beetje moeilijk om eerlijk te zijn met mijn adoptie wens. Maar ondanks zijn twijfels wil hij het wel een kans geven.

Wanneer ik begin over adoptie, krijg ik altijd heel terecht de vraag, waarom adopteren? Je kan toch zelf kinderen krijgen? En tuurlijk, ik heb 1 gezond kind, maar wie zegt dat je dan direct meerdere kinderen kunt krijgen? En waarom zou ik niet een kindje helpen met een beter leven. Een veilig thuis, een vader en moeder, familie die van hem of haar gaan houden, een grote zus en misschien wel meerdere broers/zussen, en een hoop liefde. Waarom zou ik een ander kind, in een ander land dit niet kunnen geven? En ik weet dat de meeste kindjes een trauma hebben en misschien niks weten over hun biologische ouders.

En ik weet dat dit een hele lang weg gaat worden, maar ik wil het echt een kans geven. Hoe zwaar dit voor ons ook als gezin gaat worden. Ik wil kunnen zeggen dat wij het geprobeerd hebben, of het nou wel of niet lukt. Ik hoop na de Corona crisis (als het iets meer onder controle is) en verhuizing (van appartement naar eengezinswoning) ons te kunnen inschrijven voor de voorlichtings/informatie dagen. En natuurlijk deel ik met alle liefde onze ervaringen met jullie! En nu ik dit allemaal aan het opschrijven ben, voelt het als meer motivatie voor mij om het echt te gaan doen!

Hoe denk jij over adoptie? Zou jij het wel of niet willen?