Mijn bevalling....1-2-3 daar is ze!

Ik wil graag mijn bevalling met jullie delen, en niet omdat ik vind dat iedereen mijn verhaal moet horen maar meer omdat ik achteraf gezien het allemaal best wel mee vond vallen.
Dit kan komen omdat ik van het ergste (lees: uitscheuren, enge tangen enz.) uitging of omdat het allemaal toch echt best wel mee viel, oordeel zelf.....

Voor mij geen spontane bevalling, alles was gepland in verband met mijn zwangerschapssuiker. ik moest mij zaterdag 2 augustus om 08.00 melden in het ziekenhuis. Daar stond ik dan, best wel zenuwachtig, met mijn tas vol spullen (een inleiding kan 4 dagen duren en ik zou na mijn bevalling nog naar het kraamhotel gaan). De tas voor de baby hadden we nog niet meegenomen omdat ik zelf al veel spullen had en ik er niet vanuit ging dat ik diezelfde dag nog zou bevallen, 3x raden :)

Ik werd door een verpleegster naar mijn bed gebracht en kwam op een zaal met 3 andere zwangere te liggen. De dokter zou straks komen dus het wachten begon. Omdat ik bang was dat het er van onder niet fris genoeg uit zou zien ging ik om de 10 minuten naar het toilet zodat ik er even een wc-papiertje langs kon halen. Na ongeveer 8 toiletbezoekjes kwam de arts, en in het verhaal ging haar pieper en weg was ze (spoed keizersnede) na nog een aantal keer het toilet bezocht te hebben kwam ze terug en mocht ik mee naar de beruchte stoel (zucht) daar werd mij nog uitgelegd dat zij een ballon zouden inbrengen die voor 3 cm ontsluiting zorgt. En toen ontkwam ik er niet aan en ging zo charmant mogelijk in DE stoel zitten met mijn benen sierlijk in de lucht. Er gleden wat vingers naar binnen en kwamen er vrij snel weer uit met de mededeling dat ik geen ballon kreeg omdat ik al 3 cm ontsluiting heb (euhh oke).

Ik zou wee-opwekkers (pillen) krijgen om het één en ander op gang te brengen. Voor en na elke pil moest ik aan de CTG om te kijken of er iets zou gebeuren. Je zag af en toe een keer een piek verschijnen maar meer dan dat was het ook niet dus ik ging er al vanuit dat het nog wel een paar dagen zou duren. Na het avondeten weer aan de CTG, ik lag niet lekker dus verschoof even en dat viel niet goed bij mijn kleine meid. Sindsdien voelde ik steken bovenin mijn buik, die had ik thuis ook al gevoeld en dacht dat dat schoppen waren maar het bleken dus weeën. Op de CTG was ook te zien dat bij elke wee de hartslag van de baby steeds daalde, na een half uur langer aan de CTG kreeg ik het bericht dat ik naar de verloskamer zou gaan, het was toen ondertussen 20.00 uur.

Zo naïef als ik was had ik nog steeds niet het idee dat de bevalling was begonnen. In de verloskamer kreeg ik wee-opwekkers via een infuus en kwam de arts nog even kijken hoeveel ontsluiting ik had, dat was op dat moment (bijna 12 uur later) nog maar 4 cm. De moed zakte een beetje in mijn schoenen want dit ging op deze manier best lang duren.

Om de hartslag van de baby beter in de gaten te houden kreeg ik een interne registratie, dit zorgde ervoor dat mijn vliezen braken en er letterlijk een tsunami van vruchtwater over het bed golfde.

Manlief kreeg toen toch het verzoek van de verpleegster om thuis de tas voor de baby te halen omdat wij niet weggingen voordat de baby er was. Lichte paniek laaide op in zijn ogen omdat het nu pas doordrong dat het echt ging gebeuren, de verpleegster zag de paniek en vertelde hem gewoon rustig aan te doen, pas bij 10 cm mag ze persen, ze heeft nu 4 en er komt gemiddeld 1 cm per uur erbij.
Dus met alle goede bedoelingen ging hij weg, heeft thuis op zijn gemak nog even wat gedronken, de kattenbak verschoond en de spullen voor de baby gepakt.

Ondertussen was mijn infuus aardig omhoog geschroefd en werden de weeën steeds heftiger, de baby reageerde daar nog steeds slecht op en ik kreeg dan ook het verzoek om op mijn rechterzij te blijven liggen omdat dat het prettigst was voor de baby. Uiteindelijk kwam manlief terug (voor mijn gevoel is hij uren weg geweest) en zag dat ik het er niet meer zo makkelijk mee had, omdat ik niet mocht bewegen heb ik gevraagd om een ruggenprik. Hiervoor moet je een heel formulier invullen dus ik heb mijn man gevraagd dat te doen, en die begreep na 2 keer afgesnauwd te zijn omdat hij tijdens een wee een vraag herhaalde dat hij het formulier toch echt zelf moest invullen.

En daar kwam het.....ik moest poepen en nee niet een baby eruit persen, maar poepen! De verpleegster kwam en ik zei dat ik naar het toilet moest dus ik kreeg een po, ik gaf aan dat ik niet moest plassen. Ze zei, je zit aan het infuus dus kan niet naar het toilet, dan niet maar ik ga ook niet op een po poepen. Uiteindelijk kwam de arts en vroeg ik het nog een keer en zij zei tuurlijk mag je nog even naar de wc (hahaha zie je wel het kan best) dus ik werd afgekoppeld en kon met mijn infuusstandaard naar het toilet. Op zich was dit al een kleine bevalling want poepen en vegen met weeën is niet echt makkelijk. Na mijn toilet bezoek stond mijn hele kamer vol omdat de anesthesist met assistent was gearriveerd. Ruggenprik erin en nu even bijkomen dacht ik. Niks van dat, vrij snel naar de ruggenprik kreeg ik heel veel druk onderin. Omdat ik zelf dacht ik heb nog lang geen ontsluiting had ik het zo lang mogelijk volgehouden. Totdat ik uiteindelijk met alle kracht in mijn lijf mijn billen tegen elkaar moest houden voordat er iets uitschoot. Na een paar keer panisch op het alarmbelletje gedrukt te hebben kwam er iemand en die zei, sorry het is druk en de arts is bij een bevalling bezig je moet nog even wachten, heb ik gedaan maar de druk werd nog groter, dus weer het belletje ingedrukt (als op dat moment de schoonmaakster had gezegd dat zij ook kon beoordelen of ik ontsluiting had, had ze mogen voelen) weer kreeg ik hetzelfde te horen, je moet even wachten....ik wist bijna zeker dat ik kon gaan persen en werd ook behoorlijk pissig dat er niemand kwam, maar heb mij kunnen inhouden hoewel er behoorlijk wat onaardige dingen door mijn hoofd gingen.

Uiteindelijk was ze daar mijn verlosser en ik had tot haar verbazing 10 cm ontsluiting. Maar de baby lag nog niet voor de "uitgang" dus ze gingen wat bloed afnemen van de baby en dat naar het lab sturen en daarna beoordelen of ik kon gaan persen, het eerste wat ik dacht was NEE jij gaat niet deze kamer uit voordat de baby er is. Dus ik gaf aan dat ik hele erge persdrang had. Oké dan mag je een beetje persen (een beetje..??!! het is alles of niets) ze vond het ook nog nodig om net voor het persen te zeggen dat ze dacht dat het een grote baby zou zijn en het dan ook niet makkelijk zal gaan (in mijn hoofd heb ik haar vervloekt maar ik had er de energie niet voor en was even druk met iets anders) Na 3 keer persen was ze daar ons meisje, wat een opluchting was dat.

Om 01.32 uur is onze dochter Yara geboren, ze woog 2794 gram en was 48 cm lang (niet zo groot als wat een half uur eerder werd beweerd....gelukkig)

Tuurlijk heb ik pijn gehad, maar ik heb ook nooit de illusie (wel de hoop) gehad dat het pijnloos zou zijn. Maar het was allemaal wel te doen, oké ik heb een beetje gesmokkeld met de ruggenprik maar waarom niet, je hoeft tegenwoordig niet meer onnodig pijn te lijden.