Mijn bevalling starte met 34 weken deel 2

Deze blog is het vervolg van de blog : Met 34 weken starte mijn bevalling. Deel 1 lees je op mijn website : www.desireebeuzenberg.nl

De gynaecoloog zei me “Laten we hopen dat je niet bevalt, maar ik verwacht je morgen te zien op de verloskamer… ”

Toen ik 2 dagen later mocht ik weer op controle komen, inclusief baby in de buik. Ik had er 2 zware dagen op zitten maar mijn gevoel gaf aan dat alles hetzelfde was gebleven. En dat was ook zo, gelukkig zag alles er nog hetzelfde uit. Omdat ik i.v.m. de oxy wekelijkse controles had gingen we dat proberen te halen. Elke week zal een week erbij zijn, wel met hele duidelijke afspraken. Strikte bed rust en zodra ik verandering voelde moest ik direct bellen en langs komen. Dit alles om ook een vaginale bevalling nog een kans te kunnen geven. Thuis bevallen was geen optie dus ook op tijd in het ziekenhuis kunnen zijn was een moetje.

34.5 weken, de dagen na de check waren zwaar, mijn lichaam kreeg amper rust tussen sommige heftige weeën door. Dan stopte het weer en na een paar uur waren ze er weer. Er was geen pijl op te trekken. De afgelopen nacht had ik er zelfs amper van geslapen en meerdere keren in de douche gestaan. Ik besloot te bellen naar het ziekenhuis waar ik direct terecht kon. Slecht nieuws want binnen enkele minuten gingen we weer richting de verloskamer. Ook leek de baby wel heel erg klein, te klein. Uren later toen alles weer rustig was mocht ik terug naar huis. Wel met een extra groei echo op zak, die 4 dagen later gepland stond. In de hoop dat ik nog zwanger zal zijn.

35.2 weken, yes! De groeiecho, ondanks dat ik me niet heel erg zorgen maakte was ik wel echt zenuwachtig. Want dit lange doorlopen doen we hopelijk niet voor niks. Ons meisje lag al met 25 weken ingedaald en nu lag ze zo laag tussen mijn bekken dat we vanaf haar schouders naar het hoofdje niet meer konden meten. De schatting werd gezet tussen de 2000 en 2200 kilogram. Een kleintje, het langer doorlopen was dus echt noodzakelijk. Dit om haar zoveel mogelijk nog te laten groeien. Elke dag was er één!

35.5 weken check, nog meer verandering nog meer ontsluiting…

36.2 weken, na een helse nacht toch maar weer aan de ctg. Een hele onrustige buik en heel veel weeën. De ontsluiting is weer wat meer geworden en na een paar uur op de ctg kamer en een ander klein kamertje omdat alles vol lag mocht ik gelukkig naar huis. Ook kreeg ik te horen dat ik niet meer strikte bed rust hoefde te houden, mocht ze nu besluiten te komen dan is dat goed. Al hebben ze natuurlijk liever dat ze zo lang als mogelijk blijft zitten ik moest dan ook geen marathon gaan proberen te lopen.

36.3 weken, Oh wat ben ik toe aan frisse lucht! Na al die weken binnen gaan we een kleine wandeling in het bos doen. Om de paar minuten hang ik tegen een boom aan weeën weg te blazen maar wat ben ik gelukkig! Heerlijk even wat opgeladen.

36.5 weken, een extra groei check staat vandaag gepland. Ook een kleine check bij de gynaecoloog, die haar ogen niet geloofd om het feit dat ik nog niet bevallen ben! Uit de groei echo komt dat ze wel wat aan aan het komen is, dat is dus geweldig nieuws! Hier doen we het voor!!

37.2 weken, ik breek, ik ben op…. Mijn lichaam is klaar, ik ben klaar, na nachten vol met weeën kan ik niet meer. Hoe ga ik het überhaupt redden om vaginaal te bevallen… In het ziekenhuis aangekomen werd ik weer aangesloten op de ctg, weeën waren niet meer te timen en er ontstond een weeën storm ik werd getoucheerd en met spoed doorgereden naar de verloskamers. Ze komt, vandaag echt! Uren later op de verloskamer was het rustig, de weeën werden minder en ik zat maar wat te staren. Na de tweede keer toucheren bleek dat mijn ontsluiting stil was blijven staan. Er werd voorgesteld me te houden en me een slaapinjectie te geven, dit zodat ik wel even een nachtje kon slapen. Ik knalde uit elkaar van woede, deze injectie mag ik absoluut niet krijgen en dat moesten ze weten! Mijn eigen gynaecologe had me al gezegd hier goed op te letten. Door mijn eigen medicijnen was dit dodelijk voor de baby! Waarom worden er in hemelsnaam geen dossiers gelezen hier! Puntje bij paaltje betekende dat dat mis heimwee weer naar huis mocht!

Verloskamer 37.2 weken.

37.5 weken, weer een controle bij de gynaecoloog en de trap werd vandaag gestoffeerd de laatste klus voordat we echt baby ready waren! Toen ik dat vertelde tegen de gynaecoloog zei ze me, daar heeft ze op gewacht! Laten we je gaan inleiden over 2 dagen, dan ben je precies 38 weken. Je belt ons om 6.00 uur in de ochtend zodat je om 7.00 uur kan komen. Ons geluk kon niet op, eindelijk was het zover! Woensdag 7 maart 2018 word onze datum!

37.6 weken – dinsdag 6 maart 2018, nadat gister de gynaecoloog getoucheerd heeft zijn de weeën extra sterk opgekomen. Ik sta dus al de hele dag onder de douche en weeën weg te puffen. Ik lig en sta wat en waggel wat door het huis. Alles om mijn gedachten weg te zetten, morgen is het zover, nog even volhouden Dees.. Om 16.50 gaat de huistelefoon, die gaat nooit buiten het ziekenhuis of mijn moeder om. Ik neem op en krijg te horen dat he morgen te druk is op de verloskamers, of ik even ’s avonds wil komen voor een injectie om te slapen zodat ik de dag erna kan bevallen. Weer is mijn dossier niet gelezen!! Weer willen ze me de injectie geven! Bloedlink ben ik, en nu ik het typ voel ik de woede weer. Ik ga echt leip door de telefoon (sorry assistente) ik lig al de hele dag af te tellen tot morgen, de weeën stoppen niet, de douche is mijn beste vriendin. Je zoekt het maar uit, al leg je me in de bezemkast ik kom morgenochtend! Een aarzeling aan de andere kant van de lijn, oke mevrouw, ik ga het even voor u nakijken als ik u niet terug belt kunt u zoals afgesproken morgen ochtend om 6.00 uur bellen. Je begrijpt, ik ben niet meer gebeld. Wel een aantekening rijker…

Toen Bryan thuis kwam heb ik alleen maar gehuild, want hoe durfde ze me af te bellen. Hij was zo lief en heeft me de avond en nacht doorgepraat. Probeer wat te slapen Dees, maar ja dat gaat niet he met volledige weeën. Ik telde de uren af, morgen is het zover…

Om 6.00 uur bellen we naar de verloskamers, helaas ligt het helemaal vol en vragen ze me om half 8 terug te bellen. Oke, dat is geen probleem die anderhalf uur red ik nu ook nog wel. Ook ergens zelfs fijn want dan kan ik even nog tijd proberen te nemen tussen de weeën door wat make-up op m’n gezicht te smeren. (Leuke gedachte was dat uitvoering wat minder) Om half 8 belde ik netjes terug, nog steeds vol… bel maar om half 12 terug. Totaal verslagenen en al vol in mezelf gekeerd heb ik nog wat geroepen van leg me toch verdomme in die bezemkast en nog veel meer lelijke woorden. Ik was echt al kapot, en om maar enige kans van slagen te hebben op een vaginale bevalling zou ik vanaf de eerste cm al een epidurale moeten krijgen. Nou waren de eerste cm allang voorbij maar nu ik ook nog zolang thuis moest blijven zag ik de kans aan me voorbij gaan. Hallo keizersnede.. Gebroken, snot en kwiel zo verdrietig en boos… Om half 9 was het zover, mijn linkerkant bedacht dat ik het verder zelf moest uitzoeken, dit was precies wat we wilde voorkomen. Ik lag op de grond in de gang en kreeg in een waas mee dat Bryan belde naar het ziekenhuis. Als je hem kent weet je dat hij never nooit boos word, maar plek, we zijn er over 15 minuten, dat is alles wat ik hoorde.

Aangekomen in het ziekenhuis was daar één van mij 2 gynaecologen, die werd me toch een partij boos! Ze hadden mij nooit af mogen bellen. Ik werd aan de ctg gezet en getoucheerd. Heel snel door naar de ruggenprik want anders waren we te laat! Na de ruggenprik, die ik trouwens echt peanuts vond na al die spuiten in mijn nek was ik zo ontspannen. Eindelijk had ik rust, na 4 hele lange weken… Heerlijk! Het was zoals gezegd mega druk op de verloskamers maar ik had geen haast, de epidurale zou namelijk constant zijn dus met 10cm zou ik nog niet gaan persen. Dat zou ik zelfs helemaal niet gaan doen.

De uren waren rustig, we keken wat tv en ik appte er vrolijk op los met iedereen. We hadden een familie app aangemaakt voor onze ouders en mijn zusje zodat we ze goed op de hoogte konden houden. Om 14.50 uur kwamen ze mijn vliezen prikken omdat deze nog niet gebroken waren, en toen namen de weeën af. Er word even gewacht voordat er om 15.45 uur besloten word toch opwekkers te gaan geven. Dit omdat mijn rechterkant minder ontsluit dan mijn linker. Nog steeds heb ik daar nog nooit iemand over gehoord maar het zal wel.. Om 19.15 uur willen ze daarom ook graag dat ik op mijn zij ga liggen voor 45 minuten dit om de ontsluiting verder te doen vorderen. 15 minuten later rennen de gynaecoloog en zuster mijn kamer in, de baby haar hartslag zakt, heel snel van die zij af! Ik krijg nog een paracetamol tegen de koorts en de opwekkers gaan ervan af. De baby gaat hier echt niet lekker op. Om 20.45 uur heb ik 9 cm ontsluiting en het enige wat ik dan kan denken is, yes dan is ze op een even datum jarig! Wat een sukkel.. Yep that’s me, en op 7 maart zijn er ook al zoveel jarig die we kennen. 8 maart is gewoon beter.. Om 22.00 uur heb ik volledige ontsluiting en ik begin aan alles te twijfelen. Zometeen moet ik toch naar de OK, doe ik hier wel goed aan. Hoe word ze geboren, zometeen komt ze nog vast te zitten en lukt het toch niet… Maar ergens is er een stemmetje die me zegt dat ik door moet zetten, dat dit ons gaat lukken. Ik vraag zelfs of ik niet een beetje mag proberen mee te drukken? En of die epidurale uit mag? Zo kan ik toch die weeën wat beter voelen. Alles is akkoord en we doen het op mijn tempo. Er hing zo’n heerlijke ontspannen sfeer, ondanks dat de kamer vol stond omdat deze bevalling heftig zal gaan zijn en niemand wist hoe ons tut eruit zou gaan komen. Helaas waren alle twee mijn eigen gynaecologen er niet maar ik had ze vandaag wel gezien, dat was fijn. Ook zei hadden me wat extra kracht ingepraat.

Op 8 maart om 00.30 uur word ik op mijn linkerzij gelegd in een hele aparte houding. Het bed werd als baarkruk gemaakt een been werd in de lucht gezet en de andere achter me. Ik kon alleen maar denken aan de rit naar de OK die ik zo zou gaan maken tot ik denk godver dit voel ik wel hoor. En dat zeg ik dus ook precies zo, ja dat klopt Désiree het hoofdje staat… WTF, oke.. pers maar een beetje mee als dat lukt? Steek je armen maar vooruit….

Ik mag haar zelf het laatste deel helpen, en leg haar op mmijn borst. Vol ongeloof kan ik alleen maar tegen Bryan zeggen is ze er nu al? Om 00.54 uur op 8 maart 2018, was ze daar na een droombevalling van 32 uur het allermooiste meisje ooit. Ons meisje, na al die jaren hadden wij ook ons gelukje vast en zei ons. Ze hield ons zo stevig vast en deed haar grote donker kijkers meteen open.

De kinderarts stond naast ons en hield haar heel goed in de gaten, nadat we even hadden kunnen genieten werd ze gecheckt voor de standaard dingen en natuurlijk de checks omdat ze verslaafd geboren is. Ze deed het super goed en had geen ademstilstand, ook had ze geen extra medicatie nodig.

De bevalling van mijn placenta ging vanzelf, eigenlijk kreeg ik er maar weinig over mee tot het moment kwam dat de arts ons iets wilde vertellen, we zijn door het oog van de naald gekropen… letterlijk. (Hier zal ik op een later moment nog een keer over schrijven wanneer ik dat goed een plaatsje heb kunnen geven)

Omdat alle checks goed waren en ons kleine meisje het goed deed mochten we haar zelfs het eerste flesje geven, dat waarvan we te horen hadden gekregen dat dat allemaal niet kon gebeurde. We konden echt even genieten. Na het flesje moest ze wel echt aan de monitor en direct door naar de neo, voor nu ging het goed maar niemand wist of er nog wat zal gaan komen. Bryan heeft mij gewassen en daarna mochten we naar haar toe. Zelfs omdat het zo rustig was mochten onze ouders en mijn zusje met haar toenmalige vriendin op de neo afdeling kennis komen maken met ons meisje. Mijn zusje las haar naam voor aan iedereen, we hadden een knuffeltje met haar naam in het bedje gezet. Op de ene kant stond Viënna en toen we haar vroegen de knuffel te draaien stond daar haar naam Michelle. Vernoemd naar haar lieve tante, super emotioneel was haar naam nu bekend en gegeven. Na een paar minuutjes ging iedereen weer naar huis en mochten wij proberen wat te gaan slapen, met de nadruk op proberen.

Trots, net aangekomen op de neonatologie afdeling.

Op 8 maart overdag ging alles heel erg goed, Viënna had wel her en der wat dips maar ze kwam er zelf goed uit. Dag 1 zat erop en wat waren we blij. 9 maart werden haar saturatie dips wat heftiger, maar ze kwam er nog steeds heel goed zelfstandig uit.

10 maart 2018, de dag die wij gaan vergeten. De meest verschrikkelijke dag die wij ooit hebben meegemaakt. De dag dat we haar bijna kwijt waren, de dag waar ik nog steeds niet zonder huilen over kan praten. Een dag die we pas anderhalf jaar later hebben gedeeld met iedereen om ons heen. We konden het niet. Toen ik geïnterviewd werd door de kek mama moesten we het wel gaan vertellen. En hadden we dat maar eerder gedaan. Zoveel liefde ontvangen, dat maakt je duidelijk hoeveel lieve mensen je om je heen hebt.

En nu, nu is ze bijna 3. 3 jaar in ons leven, de 3 mooiste, heftigste, bijzondere, emotionele, angstaanjagende, liefdevolle jaren. Na de afgelopen maanden beseffen wij ons alleen maar meer hoe bijzonder ze is. Op 8 maart geboren, internationale vrouwendag dat zegt genoeg.

Liefs, Dees