Mijn baby is de allerliefste! Maar toch...

Ik heb een van de allerliefste baby's ter wereld. Hij groeit goed, eet goed, is vrolijk en lijkt van het leven te genieten. Hij slaapt door 's nachts en doet eigenlijk nergens lang moeilijk over. Het is geen huilbaby, hij heeft geen speciale gebruiksaanwijzing of medische mankementen. Nee, het is een perfect kereltje waar menig moeder een moord voor zou willen doen. 

En toch....

Toch is het moederschap zwaar. Het moederschap is geweldig, maar je uitten over hoe je je voelt is nog steeds een soort van taboe. Op het internet prijken plaatjes van gelukkige baby's met brede glimlachjes, de meest schattige kleertjes en hele reportages van de mama's over hoe goed ze het wel niet doen. 

Maar waarom is er een soort schaamte om over de minder leuke kanten te praten? Omdat ik eigenlijk niks te klagen heb? Omdat ik hiervoor gekozen heb? Ik weet het niet. Zoals ik al zei: Ik heb een hele lieve zoon. En toch zou ik hem zooooo graag af en toe een dagje uit willen zetten. Gewoon als vanouds weer even geen mama zijn. Opstaan en meteen ontbijten, niet eerst zorgen dat mijn mannetje voorzien is terwijl ik tot 1 uur 's middags nog in mijn huispak zit. Op de fiets springen en gaan en staan waar ik heen wil, niet eerst een half uur tot een uur bezig zijn om alles voor te bereiden en het 'voor het geval dat' pakket klaar te zetten en mee te nemen en zes keer de mentale checklist of ik alles wel heb af te gaan. 

Lekker spontaan uit eten, spontaan naar de bioscoop. Spontaan wanneer ik dat wil de muziek lekker hard aan zetten en keihard meezingen en dansen. Spontaan even een blokje om. Ik mis het. Ik mis het uitgebreide douchen zonder dat er in mijn achterhoofd een soort zesde zintuig open staat dat zeker wil weten dat alles oke is met mijn kleintje. Ik mis het gevoel van niet compleet vermoeid te zijn. Ik mis mij. Ik mis het geen mama zijn.

Gelukkig heb ik een hele lieve moeder die maar al te graag op wil passen, ook al heb ik geen enkele afspraak. Laatst was het zo ver. Ik had donderdagochtend een afspraak, en mijn moeder zei dat ik Robin ook al woensdagavond kon brengen, zodat ik in de ochtend niet al dat gehannes had. En ja... daar zat ik dan... Woensdagavond. Helemaal alleen thuis. Er was niks op tv. Ik had geen zin in Netflix. Het boek dat ik al wekenlang eens rustig wilde lezen had totaal geen aantrekkingskracht voor me. Het was 8 uur en ik kon niks beters verzinnen dan gewoon in bed te gaan liggen. 

Al die dingen die ik 'gewoon' had kunnen doen. Spontaan waar ik dan ook maar zin in had. Maar het enige waar ik aan kon denken was mijn zoontje en hoeveel ik van hem hou. Want ik ben mama, en daar ben ik zielsgelukkig om.