Mijn “5-lagen brein” vs. “Corona”
In mijn vorige blog, morgen een week geleden geschreven, had ik het nog over onze nuchterheid en dat het ons nog niet zo van dichtbij heeft geraakt. Nog steeds is dat de situatie, eigenlijk is het enige wat veranderd is, de sluiting van de scholen. Maar, dat heeft toch meer impact op mij dan ik dacht. Geen logistieke problematiek voor ons, want thuis ben ik immers toch wel. Emotioneel echter gebeurt er toch meer dan ik had voorzien.
Zoals je misschien wel weet, is het in mijn hoofd nogal eens chaos. Een “5-lagen brein” noem ik het wel eens. En van die 5 lagen zijn er altijd wel een aantal aan het denken. Neem nou op dit moment, deze blog spookt al twee dagen door mijn hoofd, de kinderen spelen buiten op moment van schrijven, dus ik zit op het puntje van m’n stoel, continue alert te zijn, hoor alle gilletjes en stemmetjes en ben bang dat er een auto aan komt die net toevallig mijn kind over het hoofd ziet (niet dat ik hoop dat het het kind van een ander betreft hoor, maar om de grootte van mijn gedachten maar even te benadrukken). Ik vertel mezelf ondertussen dat ik ook eens vertrouwen moet hebben, dat er andere dingen zijn die nu spelen in de wereld, dat mensen achter het stuur van een auto ook uit kunnen kijken. Dan hoor ik nog een zeer aanwezige duif, die me weer laat denken aan het feit dat ik vaak (dag)droom wel eens een vogel te willen zijn; lekker zweven op de wind, je bezighouden met basale dingen en fijn liedjes fluiten. (Who knows wat een vogel allemaal denkt? Maar dat doet er niet toe) O, daar komen die gillende kinderen weer voorbij, die buiten spelen met buurkinderen. Ja echt, dat doen ze hier en ik voel me er goed bij, want geen snotneuzen (waar ik zo ongeveer iedere 5 minuten op controleer, geen kinderen hier binnen en handen wassen en badderen gebeurt ineens héél vaak) En ja, ook dat is wat nu door mijn hoofd gaay; welke reacties roept dit op? Wie doet dit nog meer? Wacht, ik moet even kijken of ze het nog doen die twee aapjes van me; kijken ze wel uit? Moet ik niet even waarschuwen? Geef ik ze eigenlijk wel genoeg persoonlijke aandacht? Syraks maar even een extta knuffel geven. O, whoop, een schop van de kleine meid die onwetend en onschuldig in mij groeit. Och, wat hoop ik toch dat ik over 3 maanden wat relaxter in het leven kan staan.
Volg je me nog? Nee, nou, dit is echt een fractie van mijn gedachtegang binnen 3 minuten. Tel daarbij op dat ik tot eergisteren zo’n 100 keer per dag het nieuws ververste om maar van alles op de hoogte te zijn omtrent "Corona", een kind heb die ineens thuis zit en de dag die dus om meer/andere structuur vraagt, een brein die overuren maakt en dus niet snel kan schakelen, een laag in m’n brein die van het doemdenken is en me dus lekker depri kan laten voelen, hormonen die met me aan de haal gaan en je weet de uitkomst; ik denk soms dat ik gek word.
Nee, dit wil ik niet. Ik wil me niet gek laten maken. Ik moet mezelf ook tot kalmte kunnen manen. Als ik niet kalm ben, kunnen de jongens hier (de hele "Corona" situatie) een naar gevoel aan overhouden. Laat ze lekker kind zijn, vertel ze op kindniveau over het hoe, wat en waarom en doe lekker je ding om de dag door te komen, inclusief verantwoord gedrag.
Het nieuws? Kijk ik nog tweemaal per dag. En ik kan je vertellen dat dat eigenlijk nog te veel is voor iemand die normaal gesproken geen journaal meer kijkt omdat het dan al te veel negatieve prikkels geeft. Focus ligt nu op de structuur die de jongens en mij goed lijkt te doen. De zelf gefabriceerde structuurkaarten (O wacht, even een check of de jongens nog in de buurt zijn…) brengen orde en rust. We doen vooral veel samen; spelletjes, Lego bouwen, opdrachtjes van juf, fietsen, buiten spelen. Ik probeer dingen los te laten, zoals de angst voor alleen buiten spelen en loop nu i.p.v. iedere 2 minuten, iedere 5 minuten naar het raam of naar buiten om te kijken.
Vanmiddag, na een ochtend waarop ik me behoorlijk negatief voelde, heb ik een uur lang, samen met Mats, gebouwd met Lego. Ted was op de bank gaan zitten met z’n knuffeltje "Fantje", om naar liedjes te luisteren. Het was zo’n heerlijk moment. Een uur waarin ik met m’n gedachten enkel bij de Lego was, geen negatieve gedachten heb gehad en ik dus echt in het hier en nu leefde. En wat doet er dan toe? Dat je samen bent, dat je kan genieten van kleine dingen, dat je toch niet weet wat de dag van morgen je brengt, dat er liefde heerst. Ik kon al genieten van kleine dingen, maar besef me nu des te meer hoe waardevol het is om even dat momentje samen met de mannen te hebben.
Vanavond, als de jongens weer fijn gebadderd, voorgelezen, geknuffeld zijn en heerlijk liggen te slapen, poets ik het huis volgens planning (haha, die had je niet zien aankomen hè? Past totaal niet in m’n zoetsappige mindfull verhaal, maar wel in het structuurverhaal. --maar heb ik uiteindelijk niet gedaan, want; te moe en het bad riep harder dan de doekjes), mopper nog even tegen Maarten (grapje, we maken er knuffelen van, want ik heb al genoeg gemopperd deze week 😉) en neem een bad, om vervolgens weer lekker vroeg naar bed te gaan in de hoop dat ik morgen de dag zo positief kan starten als ik me vanmiddag tijdens het Lego bouwen voelde.
En zo leven we van dag tot dag en kunnen we niets sturen aan de situatie, nu niet, nooit niet. Behalve dan dat we genieten van dat wat we wel hebben. En ja, dat vind ik soms heel moeilijk. Niet persé het genieten, daar ben ik best goed in, maar de knop omzetten om te gaan genieten en om rust te vinden in mijn 5-lagen brein. Relativeren kan ik wel, maar de gedachten stoppen in die andere lagen is een tweede. Om het een beetje in goede banen te leiden, heb ik veel rust, structuur, ruimte en tijd nodig. Het lijkt warempel “Corona” wel.